นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 35

“ที่เจ้าพูดก็ไม่ได้ไร้เหตุผล แต่เล็กผู้พี่เหยียนก็รักทะนุถนอมข้า หลังจากแต่งงานจะถูกเจ้าครอบงำได้อย่างไรกัน !”

หรงหลิงเมื่อได้ฟังคำของมู่หรงจิ่น ก็พยักหน้า ทันใดนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนจากมืดครึ้มเป็นสดใส และหันกลับไปมองกระต่ายทันที

แต่มู่หรงเหยาและหลี่จิ่นซิ่วไม่ได้ถูกตบตาได้ง่าย ๆ พวกนางเห็นว่าหรงหลิงจวิ้นจู่ถูกมู่หรงจิ่นหลอกด้วยคำพูดไม่กี่คำ ก็โกรธจนบิดผ้าเช็ดหน้าในมือ

“พี่หญิงใหญ่ เจ้าไม่มาดูกระต่ายที่ท่านอ๋องเยี่ยนส่งให้กับหรงหลิงจวิ้นจู่หรือ ?”

มู่หรงเหยาขยิบตาให้กับหลี่จิ่นซิ่ว จากนั้นก็เอ่ยปากถามมู่หรงจิ่น

“ใช่แล้ว เจ้าเองก็มาดูด้วย น่ารักนะ !”

หรงหลิงเองก็ได้ยินคำของมู่หรงเหยา จึงได้กวักมือเรียกมู่หรงจิ่นให้มาดูกระต่าย

มู่หรงจิ่นเหลือบมองหลี่จิ่นซิ่ว จากนั้นก็เดินไป

เดิมทีหลี่จิ่นซิ่วจ้องมองมู่หรงจิ่นอย่างโหดเหี้ยมมาตลอด คิดไม่ถึงว่านางจะสบตากับตนเอง สายตาเย็นชา และมืดมิด ทำให้รู้สึกสันหลังเย็นวาบ

มู่หรงจิ่นมองดูกระต่ายสี่ตัวที่ถูกเลี้ยงไว้ในคอก อยู่เป็นกลุ่มขาว ๆ แทะแครอทอย่างไม่ยี่หระ ดูไปแล้วจะไม่ได้สนใจ “อิสระ” ของตนเองแม้แต่น้อย

มู่หรงจิ่นถอดถอนใจกับตัวเอง ตอนนี้คิดได้ว่าในตอนที่ถูกขังอยู่เรือนจิ่นยู่ ก็เหมือนกับกระต่ายสี่ตัวนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าที่เท้าซ้ายมีแรงที่อยากจะสะดุดตัวนางให้ล้ม

มู่หรงจิ่นนั่งยอง ๆ โดยจิตใต้สำนึก อยากจะใช้เท้าขวาล้อมไปข้างหลังแรงของเท้าซ้ายคนนั้นที่ขัดขาของตนเอง แต่เมื่อยืดเท้าออกไป ก็พบว่าในตอนนี้ตนเองไม่สามารถทำได้ จะเผยพิรุธ ทำได้เพียงแกล้งล้มไปข้าง ๆ

“ตายแล้ว ! พี่หญิงใหญ่เป็นอะไร ? เหตุใดไม่ระวังเช่นนี้ ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”

มู่หรงเหยาในตอนนี้หันหลังให้หรงหลิง มองต่ำจ้องมองมู่หรงจิ่น ในน้ำเสียงร้อนรนอย่างมาก แต่ใบหน้าที่หันมายังมู่หรงจิ่นกลับเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

“เป็นอะไร ? ยังไม่รีบประคองคุณหนูใหญ่มู่หรงขึ้นมาอีก !”

หรงหลิงเองก็ได้ยินเสียงตะโกนของมู่หรงเหยา จึงให้หญิงคนใช้ไปพยุงมู่หรงจิ่นขึ้นทันที

“คุณหนูใหญ่มู่หรงร่างกายช่างอ่อนแอจริง ๆ ยืนแค่ประเดี๋ยวเดียวก็ล้มลงไปแล้ว !”

หลี่จิ่นซิ่วในตอนนี้เดินอย่างช้า ๆ มาจากจุดที่มู่หรงจิ่นหกล้มมาข้างมู่หรงเหยา ยังเจ็บใจเรื่องเมื่อครู่ที่มู่หรงจิ่นทำให้นางเฉินเสียหน้าเมื่อครู่

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”

ถึงแม้หรงหลิงจะไม่ชอบมู่หรงจิ่น แต่นางก็ไม่มีเจตนาร้ายกับใคร ถ้าหากมู่หรงจิ่นเกิดเรื่องอะไรที่จวนหรงกั๋วกง ข่าวที่แพร่ออกไปก็จะไม่ดีกับจวนหรงกั๋วกง

“ขอบคุณความห่วงใยของหรงหลิงจวิ้นจู่ ข้าไม่เป็นอะไร !”

มู่หรงจิ่นครุ่นคิด ตำแหน่งที่หลี่จิ่นซิ่วยืนเมื่อครู่ เป็นด้านหลังของตนเอง เพราะฉะนั้นคงจะเป็นฝีมือของหลี่จิ่นซิ่ว เป้าหมายคืออยากให้ตนเองหกล้มลงไปคอกกระต่าย ดีที่สุดคือให้ทับกระต่ายตายไปสองตัว

และถึงตอนนี้นางกับมู่หรงเหยาก็คงจะร่วมมือบอกว่าตนเองอิจฉาที่อ๋องเยี่ยนให้กระต่ายกับหรงหลิง และโกรธแค้น จึงตั้งใจล้มทำให้กระต่ายตาย

เป็นเช่นนี้หรงหลิงก็คงจะรังเกียจตนเองเป็นอย่างมาก โมโหโทโส หรงหลิงชอบกระต่ายสี่ตัวถึงเพียงนี้ เรื่องนี้จะต้องไปถึงองค์หญิงใหญ่อย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นไม่เพียงแต่องค์หญิงใหญ่ ครอบครัวเหล่าขุนนางทั่วทั้งเมืองหลวงจะต้องรู้พฤติกรรม “ภรรยาขี้อิจฉา” ของมู่หรงจิ่น

ไม่แน่ว่าเรื่องจะไปถึงฮ่องเต้ ผู้ที่สนับสนุนอ๋องเยี่ยนร่วมกันทูลต่อฝ่าบาท บอกว่ามู่หรงจิ่นไม่มีคุณธรรม อิจฉาริษยา อาจจะทำร้ายอ๋องเยี่ยนอะไรเทือกนั้น โปรดฝ่าบาทถอนคำสั่ง

และมู่หรงเหยาก็สามารถให้มู่หรงเซิ่งพูดคำพูดที่สวยงามต่อหน้าฮ่องเต้แทนตนเอง ให้ฝ่าบาทพระราชทานให้นางแต่งกับอ๋องเยี่ยน ขอเพียงแค่มู่หรงเหยาแต่งงานกับอ๋องเยี่ยน หลี่จิ่นซิ่วก็ไม่ต้องกังวลใจ ว่าจะมีคนแย่งไท่จื่อไปจากนาง !

มู่หรงจิ่นยิ้มเยาะอยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่ามู่หรงเหยากับหลี่จิ่นซิ่วอายุยังไม่เกินสิบห้า อายุยังน้อยแต่แผนการโหดเหี้ยม ไม่ว่าสุดท้ายพวกนางแต่แต่งงานกับใคร มู่หรงจิ่นต่างก็เห็นใจสามีของพวกนาง

“เสื้อผ้าของพี่หญิงจิ่นสกปรกหมดแล้ว งานเลี้ยงก็ใกล้จะเริ่มแล้ว จะต้องรีบไปเปลี่ยนชุด มิเช่นนั้นจะเสียมารยาท !”

มู่หรงเหยาชี้ไปที่ดินที่เปรอะอยู่ที่ชุดสีฟ้าน้ำทะเล กล่าวอย่างกังวล

“หรงหลิงจวิ้นจู่คงจะมีที่ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ให้พี่หญิงใหญ่ข้าได้เปลี่ยนเสื้อเถอะ !”

มู่หรงเหยาได้รับสัญญาณทางสายตาของมู่หรงซิน จึงได้ถามกับหรงหลิง

“ใครก็ได้ ! พาคุณหนูใหญ่มู่หรงไปเปลี่ยนเสื้อที !”

หรงหลิงโบกมือ มีสาวใช้คนหนึ่งเดินขึ้นมาข้างหน้า

“ข้าไปเป็นเพื่อนพี่หญิงจิ่นเอง !”

มู่หรงซินอาสาไปเอง หรงหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง พวกนางเป็นพี่น้องแซ่เดียวกัน ดูแลซึ่งกันและกันก็ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม จึงให้มู่หรงซินไปด้วย

มู่หรงจิ่นเห็นมู่หรงซินกระตือรือร้นเช่นนี้ ก็เงียบขรึมไม่พูดจาตามสาวใช้คนนั้นไปกับมู่หรงซิน แต่คิดอยู่ในใจ ครั้งนี้มู่หรงเหยาเตรียมการมาได้อย่างดี วางแผนอย่างรัดกุม ดูเหมือนว่าจะมีความก้าวหน้ามาบ้างแล้ว !

“แย่แล้ว ข้าลืมหยิบเสื้อผ้าที่พี่หญิงจิ่นจะต้องเปลี่ยนมา ! แม่นางผู้นี้ เจ้าสามารถไปช่วยหาเสี่ยวหลิงที่เป็นหญิงรับใช้ของพี่หญิงจิ่นได้หรือไม่ ให้นางเอาเสื้อผ้าของพี่หญิงจิ่นมาที ?”

มู่หรงซินตะโกนเสียงดัง นกบนต้นไม้ต่างตกใจบินไปไม่น้อย มองไปยังสาวใช้ที่นำหน้าด้วยในหน้าตื่นตระหนก

“แต่จวิ้นจู่ให้ข้านำทาง มิเช่นนั้นข้าพาคุณหนูทั้งสองไปดื่มชาที่ห้องแต่งตัว จากนั้นข้าค่อยไปหาแม่นางเสี่ยวหลิงเป็นอย่างไร ?”

สาวใช้กัดริมฝีปากด้วยความลำบากใจ จากนั้นก็พูดวิธีที่จะพบกันครึ่งทาง

“ไม่ต้อง ๆ ! ปีที่แล้ว ๆ มาข้าก็เคยมาจวนหรงกั๋วกง รู้ว่าห้องแต่งตัวอยู่ที่ใด เจ้าไปหาเสี่ยวหลิง ข้าพาพี่หญิงจิ่นไปเอง !”

มู่หรงซินรีบโบกมือทันที ในใจก็คิดว่าข้าอยากจะไล่ให้เจ้าไป จึงให้เจ้าไปหาเสี่ยวหลิง !

“รีบไปเถอะ ! หากยังไม่ไปอีกจะไม่ทันงานเลี้ยงเอา !”

มู่หรงซินเห็นว่าสาวใช้คนนั้นยังลังเล จึงได้เร่งรัด !

“ตกลง ข้าจะไป หากคุณหนูทั้งสองไม่รู้จักทาง หากพบหญิงรับใช้คนอื่น ก็ให้พวกเขานำทางได้ !”

สาวใช้ตัวน้อยพูดจบก็ทำความเคารพและจากไป เดินอย่างรีบร้อน

“พี่หญิงจิ่น วางใจได้ ! ข้ารู้จักทาง ตามข้ามาเถอะ !”

มู่หรงซินจูงข้อมือของมู่หรงจิ่น นำนางเดินไปทางขวาของทางนี้

มู่หรงจิ่นมองดูมือที่ถูกจับไว้ มู่หรงซินกระตือรือร้นเช่นนี้ น่าจะมีเรื่อง “เซอร์ไพรส์” รอตนเองอยู่

“น้องหญิงซิน ทางนี้ถูกแล้วหรือ ? เหตุใดจึงได้เปลี่ยวเช่นนี้ ?”

มู่หรงจิ่นที่เดินตามมู่หรงจิ่นมา พบว่าทางที่มู่หรงจิ่นพาตนเองมา เต็มไปด้วยวัชพืช และรกร้าง

“ไม่ผิด เจ้าดูสิ อยู่ข้างหน้านี่ไง !”

มู่หรงซินชี้ไปที่ห้องข้างหน้า ไฟสว่าง แต่ประตูใหญ่กลับปิด !

“ดี !”

มู่หรงจิ่นรู้ได้เป็นธรรมดาว่าที่ที่มู่หรงซินพาตนเองมาจะต้องไม่ใช่ที่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างแน่นอน เพียงแต่นางพาตนเองมาที่แห่งใด คงจะต้องสำรวจ !

“พี่หญิงจิ่นถึงแล้ว ! เจ้าเข้าไปรอเถอะ ข้าจะรอเสี่ยวหลิงเอาเสื้อมาให้อยู่ข้างนอก !”

มู่หรงซินพามู่หรงจิ่นมาถึงหน้าประตู จากนั้นก็ชี้ไปที่ประตู ให้มู่หรงจิ่นเข้าไป

“เช่นนั้นน้องหญิงซินก็เข้าไปรอด้วยกันเถอะ ข้างนอกมันหนาว !”

มู่หรงจิ่นคิด ในเมื่อมู่หรงซินอยากให้ตนเองเข้าไป ข้างในจะต้องมีอะไรรอตนเองอยู่แน่

“พี่หญิงจิ่นไม่ต้องสนใจข้าหรอก เข้าไปเถอะ !”

มู่หรงซินมองดูมู่หรงจิ่นเขินอาย ก็ผลักมู่หรงจิ่นอย่างหมดความอดทน

ร่างกายของมู่หรงจิ่นเอนไปข้างหน้า มือทั้งสองข้างยกขึ้นผลักไปข้างหน้าด้วยปฏิกิริยาตอบโต้ และผลักประตูเปิด ล้มลงไปกับพื้น

มู่หรงซินเห็นเช่นนี้ก็ตาไวมือไวปิดประตู หัวเราะอย่างดุร้ายออกมา :

“ครั้งนี้เจ้าหนีไม่รอดแน่ !”

แน่นอนว่ามู่หรงจิ่นไม่ได้ยินมู่หรงซิน พออยากจะลุกขึ้นก็ได้กลิ่นจาง ๆ