นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 32

วันที่ 6 เดือน 9 วันเกิดองค์หญิงใหญ่ผิงหยาง

ตามประเพณีของครอบครัวขุนนางแคว้นต้าเซียว ท่านแม่ควรจะพาคุณหนูในจวนไปร่วมงานเลี้ยง

แต่จวนมู่หรงในตอนนี้ท่านป้าเป็นคนคุม เดิมทีมู่หรงจิ่นในฐานะลูกสาวทางสายเลือด อายุเกินหญิงที่ต้องปักปิ่นแล้ว และสามารถไปร่วมงานเลี้ยงคนเดียวได้

มู่หรงจิ่นในสายตาของปุถุชนเป็น “คนไร้ประโยชน์” ตระกูลมู่หรงไม่มีทางให้นางพามู่หรงเหยาและมู่หรงซินไปงานเลี้ยงเด็ดขาด

เพราะฉะนั้นฮูหยินเฒ่ามู่หรงจึงทำได้เพียงออกหน้าเอง พาหลานสาวและหลานสาวของพี่ชายไปร่วมงานเลี้ยง

ช่วงเย็นรถม้าสองคันจอดอยู่ที่หน้าจวนมู่หรง

รถม้าคันหนึ่งที่อยู่ข้างหน้า ที่นั่งยาวราว ๆ 5 เมตร กว้างสองเมตร เกี้ยวรถรูปสี่เหลี่ยม ผ้าไหมสีเขียวมรกตทั้งคัน ทั้งสี่มุมประดับแขวนด้วยพู่ระย้า บนมุมทางซ้ายยังแขวนป้ายไม้ของจวนมู่หรง นี่เป็นสัญลักษณ์ของจวนมู่หรง

และข้างหลังรถม้าสีเขียวมรกต เป็นรถม้าสีลูกท้อคันหนึ่ง รูปแบบไม่มีความแตกต่างจากรถม้าสีเขียวมรกตข้างหน้า เพียงแค่ขนาดเล็กกว่ามาก

ในตอนนี้ มีคนจำนวนไม่น้อยยืนอยู่ที่หน้าประตูจวนมู่หรง ประการแรกคืออยากจะเห็นใบหน้าที่สวยงามของมู่หรงเหยาที่เป็น “ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว” ประการที่สองอยากจะเห็น “คุณหนูไร้ค่า”คนนั้นว่าจะหน้าตาขี้เหร่แปลกประหลาดตามที่เล่ากันหรือไม่

ในตอนที่ชาวบ้านกำลังพูดกันอยู่นั่นเอง มู่หรงเซิ่งก็ปรากฏอยูที่ประตูใหญ่ของจวนมู่หรง เดินไปยังม้าพันธุ์ดีข้างโจวเฉวียน ถีบตัวเองขึ้นบนหลังม้า รอสมาชิกหญิงในครอบครัวขึ้นรถม้า จากนั้นก็ไปงานเลี้ยงด้วยกัน

ชาวบ้านหยุดวิจารณ์ลง ยืดคอยาวมองไปยังสมาชิกหญิงในครอบครัวข้างหลังของมู่หรงเซิ่ง กลัวอย่างมากว่าจะผลาดหัวข้อการสนทนาอะไรไป

“คนไหนคือ ‘ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว’ ล่ะ ?”

“คลุมผ้าคลุมหน้ากันหมดเลย มองไม่ออก !”

“คนที่ใส่เสื้อกันหนาวกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลสาบคนนั้นหรือ ?”

“คุณหนูคนที่ใส่เสื้อกันหนาวสีฟ้าน้ำทะเลสาบแต่งตัวเรียบแต่ดูงาม เป็นต้นแบบของหญิงผู้มีความรู้ความสามารถจริง ๆ”

“ดูว่าฮูหยินเฒ่ามู่หรงนั่งรถกับใครก็รู้แล้ว !”

“ใช่แล้ว ๆ ...”

แต่สาวน้อยทั้งสามคนที่ตามหลังฮูหยินเฒ่ามู่หรงในตอนนี้ไม่รู้เลยว่า ตนเองถูกคนวิจารณ์อยู่

“เหยาเอ๋อร์นั่งรถม้าคันเดียวกับข้า จิ่นเอ๋อร์กับซินเอ๋อร์ไปนั่งคันเดียวกันก็แล้วกัน !”

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงออกปากพูดแล้ว สาวน้อยทั้งสามก็ต่างขานรับ

มู่หรงจิ่นมองเห็นความลำพองใจในสายตาของมู่หรงเหยา ก็ไม่ได้นึกใส่ใจอะไร กลับหลังเดินไปยังรถม้าสีลูกท้อ เสี่ยวหลิงช่วยประคองมู่หรงจิ่นขึ้นรถม้า

“เฮ้อ ! เจ้าทายผิดแล้ว ดู แม่นางคนที่ใส่เสื้อกันหนาวกระโปรงสีชมพูเป็นคุณหนูรองของจวนมู่หรงต่างหาก !”

“เป็น‘ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว’จริง ๆ ข้าวของเครื่องใช่เทียบกับคุณหนูอีกสองคนแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับดิน !”

“เช่นนั้นแม่นางคนที่สวมเสื้อสีฟ้าน้ำทะเลสาบเมื่อครู่ก็คือ‘คุณหนูไร้ค่า’คนนั้นหรือ ?”

“ดูท่าทางของนางท่วงท่ายื้อย่างกรีดกรายต่างก็แสดงให้ทุกคนเห็นถึงบุคลิกอันน่านับถือ ไม่เหมือนกับในข่าวลือที่ขี้ขลาดอ่อนแอนี่ ?”

“ก็แค่ก็เพียงครู่เดียว จะมองอะไรออกกันเล่า ?”

“แต่คุณหนูรองมีความสามารถ ดวงตาหงส์คู่นั้น ช่างดึงดูดคน !”

“เฮ้อ คุณหนูครอบครัวขุนนาง เดินยักย้ายส่ายสะโพก ใส่เงินประดับทอง หากไม่รู้คงนึกว่าเป็นอันดับต้นของซ่องนางโลมที่ไหนสักแห่ง !”

ในรถม้าสีลูกท้อ

“พี่หญิงจิ่น เจ้ายังกังวลใจเรื่องของขวัญอยู่หรือ ? อย่ากังวลไปเลย ! พี่หญิงเหยาจะเอาถุงหอมส่งไปพร้อมกันในนามของเจ้า !”