นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 30

“เอ๊ะ?”

มู่หรงจิ่นคิดไปคิดมาอยู่ครู่หนึ่ง วันนี้นางเพิ่งจะออกไปแค่ครึ่งวัน เรือนจิ่นยู่คึกคักขนาดนี้เชียว

“ข้าจึงทำตามคำสั่งของคุณหนู โดยบอกว่าท่านนอนป่วยอยู่บนเตียง พวกเขาก็เลยจากไปทันที แล้วบอกว่าจะกลับมาอีกวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ!”

แม่นมหลี่นึกถึงท่าทางของมู่หรงเหยากับมู่หรงซินเมื่อได้ยินว่ามู่หรงจิ่น“นอนป่วยอยู่บนเตียง”ขึ้นมาได้ นางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าเหน็บแนม

“คุณหนูรองไม่ได้มาก่อกวนอย่างนั้นหรือ?”

เสี่ยวหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในอดีตสาเหตุที่มู่หรงเหยามาที่เรือนจิ่นยู่ ส่วนใหญ่เป็นเพราะนางถูกกดขี่รังแกจากที่อื่นหรือจากผู้อื่น แล้วจึงมาหามู่หรงจิ่นเพื่อระบายความโกรธที่เรือนจิ่นยู่ และนางจะไม่ยอมเลิกราอย่างเด็ดขาดจนกว่านางจะบรรลุเป้าหมาย ทำไมวันนี้นางถึงพูดง่ายขนาดนี้เสียแล้วล่ะ?

“เกรงว่าแม้แต่จะถามข้าพวกนางก็ไม่ถามเลยด้วยซ้ำว่าคุณหนูป่วยเป็นอะไร จะติดต่อหรือไม่ ปฏิกิริยาแรกของพวกนางก็คือหลบไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองป่วย”

มู่หรงจิ่นจะใช้ความคิดเช่นนี้ของพวกนางให้เป็นประโยชน์ จึงปล่อยให้แม่นมหลี่ ใช้ข้ออ้างเช่นนั้นมาไล่พวกนางออกไป

“ยังจะมาพูดว่าคิดได้แล้ว จริงๆแล้วก็แค่เสแสร้งเท่านั้นแหล่ะ!”

เมื่อเสี่ยวหลิงได้ยินคำพูดของมู่หรงจิ่น นางก็ยิ่งแสดงการดูถูกเหยียดหยามต่อความจอมปลอมของมู่หรงเหยากับมู่หรงซินมากขึ้นไปอีก

“ดังคำกล่าวที่ว่า สันดอนขุดง่าย สันดานแก้ยาก ไม่ว่าเรื่องใดก็อย่าได้มองแค่ผิวเผินเท่านั้น”

แน่นอนว่ามู่หรงจิ่นไม่อาจเชื่อคำพูดที่มู่หรงเหยา คิดเองเออเองว่าจะสามารถหลอกลวงตัวเองเหล่านั้นได้

“ข้าจะปฏิบัติตามคำสั่งสอนของคุณหนูเจ้าค่ะ!”

เมื่อเสี่ยวหลิงเห็นรอยยิ้มจางๆที่อยู่บนใบหน้าของมู่หรงจิ่น นางก็เลื่อมใสศรัทธามู่หรงจิ่นมากขึ้นไปอีกสองสามส่วนแล้ว

“แม่นมหลี่ น้องรองกับน้องหญิงซินมาถึงก่อนหรือหลังจากที่ฝูหรงมาอย่างนั้นหรือ?”

มู่หรงจิ่นดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นางจึงถามแม่นมหลี่

“หลังจากที่แม่นางฝูหรงจากไปประมาณหนึ่งเค่อ พวกนางก็มาแล้วเจ้าค่ะ”

แม่นมหลี่ตอบกลับไปขณะที่กำลังหวนนึกถึงระยะเวลาอยู่

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

มู่หรงจิ่นยกมุมปากขึ้นเผยรัศมีที่สวยงามปรากฏออกมา ทำให้แม่นมหลี่กับเสี่ยวหลิงที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะขนลุกขึ้นมาแล้ว

“เป็นอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

เสี่ยวหลิงเสริมความกล้าให้ตนเอง แล้วถามมู่หรงจิ่น

“ไม่มีอะไร ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ!”

มู่หรงจิ่นลุกขึ้นแล้วเดินไปในห้อง ทิ้งให้แม่นมหลี่กับเสี่ยวหลิง มองหน้ากันอยู่ที่เดิม

มู่หรงจิ่นที่นอนอยู่บนเตียง กำลังมองดูหลังคาของเตียงไม้ที่สีลอกอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเย็นสบายแผ่ออกมาจากในมือ พอนางยกมือขึ้นจึงพบว่าตนเองกุมหยกแขวนชิ้นนั้นเอาไว้อยู่ตลอดเวลา

ในค่ำคืนที่ดับไฟแล้ว คาดไม่ถึงว่าหยกแขวนชิ้นนี้จะเรืองแสงจางๆขึ้นมา มู่หรงจิ่นลูบมันสักพักหนึ่ง แล้วพบว่าด้านหลังไม่เกลี้ยงเกลา เมื่อมองจากแสงที่สลัวๆของหยกแขวน มู่หรงจิ่นก็เห็นคำว่า “อี้” คำหนึ่ง

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงชายที่สวมชุดม่วงคนนั้นที่นางพบในวันนี้

หวางจื่ออี้ ที่จริงแล้วเขาคือเทพมาจากที่ใดกันแน่นะ?

ณ ห้องส่วนตัวแบบกลางแจ้งบนชั้นห้าของหอรุ่ยเหอ

ในเวลานั้นเองชายที่สวมชุดหัวฝูสีม่วงที่กำลังดื่มสุราและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกับชายหนุ่มอีกสองคนอยู่ในห้องส่วนตัวก็จามขึ้นมาหนึ่งครั้งในทันใด

“......เข็มเงินรึ?”

เมื่อชายที่สวมชุดหัวฝูผ้าดิ้นลายเมฆาสีดำได้ยินเจี่ยงรุ่ยพูดถึงสิ่งที่เขาได้เห็นบนถนนในวันนี้ เขาก็มีความรู้สึกสนใจต่อการช่วยชีวิตเด็กที่หายใจแขม่วๆด้วยเข็มเงินขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นี่จึงทำให้เขานึกถึงผู้หญิงที่ช่วยชีวิตตัวเองด้วยเข็มเงินอยู่ในซอยในคืนนั้นขึ้นมา

“ใช่ ข้ายังไม่เคยเห็นวิธีการรักษาเช่นนี้มาก่อนเลย เขาไม่จับชีพจรเลย เขาอาศัยเพียงแค่อาการปวดท้องและน้ำลายฟูมปากสองอาการนี้ก็สามารถวินิจฉัยออกมาได้แล้วว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีอาการอาหารเป็นพิษ แล้วจึงฉวยโอกาสดำเนินการฝังเข็มให้เขาในทันที ถ้าเขาไม่ได้พูดเองกับปากตัวเองว่าเขาเป็นพ่อค้า ข้ายังนึกว่าเขาเป็นหมอที่เชี่ยวชาญในทักษะทางการแพทย์เสียอีก!”

เจี่ยงรุ่ยนึกลำดับเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นมู่หรงจิ่นช่วยชีวิตพี่ชายของเหลียนอินในตอนกลางวันขึ้นมาได้ ในใจเขาก็ยังมีความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอยู่มาก

“พี่สามไม่รู้หรือว่าเสิ่นจิ่นผู้นี้เป็นใคร?”

หวางจื่ออี้พยักหน้าไปมา ในใจเขามีความสงสัยอยู่เช่นกัน เขาจึงถามชายที่นั่งอยู่ด้านบน