โซ่คล้องรัก นิยาย บท 13

"ฉันโคตรเหนื่อยกับนิสัยที่เหมือนสไนไวท์ของแกเลย เป็นบ้าอะไรถึงยอมกินเหล้าที่คนอื่นยื่นให้จนเมาขนาดนั้น นอกจากจะไม่เจอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วยังไปนอนกับพ่อมดอีก"

"คนที่ยื่นแอปเปิ้ลให้สไนไวท์คือแม่มดนะ"

"ยังมีหน้ามาเถียงอีกนะ ประสบการณ์ครั้งแรกมันไม่ได้สอนอะไรแกเลยใช่ไหม หรือต้องให้ฉันคอยบอกคอยสอนตลอดว่าต้องใช้ชีวิตยังไง"

"แกอย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กได้ไหม สี่ตีนยังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง นี่ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดานะ แค่สองครั้งมันก็ธรรมดาไหม?"

"อยากเกิดใหม่เป็นพระแม่นักพลาดรึไงยะถึงขยันพลาดขนาดนี้ เปลี่ยนชื่อเป็นน้องพลาดพลั้งนามสกุลวันไนต์สแตนด์เลยไหมคะ"

"..." นับดาวทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนเพื่อนกระแนะกระแหนใส่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง

"นอนกับผู้ชายคนเดียวกันสองครั้ง แต่กลับจำหน้าเขาไม่ได้ ดันไปจำลายมือเขาแทนเนี่ยนะ มิติใหม่ของการจดจำคู่นอนเหรอ"

"ก็วันนั้นฉันเมา แล้วในห้องมันก็สลัวๆ โดนวางยาขนาดนั้นใครมันจะมัวจำหน้ากันอยู่ล่ะ แถมเมื่อคืนก็เห็นหน้าเขาในที่มืดด้วย"

"ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ยอมจบก็ถือว่าเป็นคราวซวยของแกก็แล้วกัน แต่ผู้ชายระดับนั้นก็คงไม่ซีเรียสกับเรื่องแบบนี้หรอก แกกลับบ้านไปกินยาคุมเถอะ"

"ฉันแวะซื้อยาคุมมาแล้ว ขอน้ำหน่อยสิ"

"ร้านขายยามีน้ำเปล่าขายเถอะ เผื่อแกไม่รู้"

"แกจะประชดฉันอีกนานไหมเนี่ย"

"อยากกินอะไรก็หาหยิบเอาเองก็แล้วกัน ฉันจะนอนต่อแล้ว เมื่อคืนก็ท้องเสียไปตั้งหลายรอบ"

"แกไปนอนพักเถอะ ฉันว่าจะเล่นเกมหน่อย ไม่อยากคิดฟุ้งซ่านเรื่องเมื่อคืนแล้ว"

"ไม่กลับไปเล่นที่ห้องแกล่ะ"

"เบื่อ ไม่อยากอยู่คนเดียว"

"ตามใจ อย่าทำห้องฉันรกนะ" พาฝันบอกปัดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องนอนไปทันที นับดาวรีบหยิบกล่องยาคุมกำเนิดฉุกเฉินในกระเป๋าสะพายข้างออกมา แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องครัว

@หลายวันต่อมา

- บริษัท RM

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูห้องทำงานของผู้บริหารดังขึ้น ทำให้รามิลที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเงียบๆ ละสายตาจากตัวหนังสือบนหน้ากระดาษ ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดเข้ามา

"ขออนุญาตค่ะ มีเอกสารให้บอสเซ็นสามฉบับค่ะ" จินนี่เดินเข้ามาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่ม รามิลเหลือบมองเลขาของตัวเองเพียงนิด ก่อนจะวางหนังสือในมือลง

"แค่นี้ใช่ไหม"

"ตอนนี้มีแค่นี้ค่ะ บอสจะออกไปทานมื้อเที่ยงข้างนอกหรือจะให้ฉันสั่งอาหารมาให้ดีคะ"

"ฉันจะออกไปกินข้าวข้างนอก เธอไปได้แล้ว"

"งั้นฉันขอไปทานมื้อเที่ยงก่อนนะคะ" มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับ ทำให้จินนี่รีบหันหลังเดินออกมา แต่ในจังหวะนั้นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินสวนเข้ามาพอดี เธอก้มศีรษะทักทายอย่างนอบน้อม แล้วเดินผ่านหน้าออกไป

"มาทำไมครับ" รามิลเอ่ยถามผู้เป็นแม่เสียงเรียบ

"ถามเหมือนไม่อยากเจอหน้าแม่เลยนะ โกรธพ่อกับแม่ที่บินกลับมาฉลองวันเกิดลูกไม่ทันเหรอ แต่แม่มีของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้ด้วยนะ" มินตราหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา พลางหยิบกล่องของขวัญเล็กๆ ที่มีขนาดเท่ากับฝ่ามือออกมาวางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า รามิลชำเลืองมองกล่องของขวัญสีดำด้วยใบหน้าเรียบเฉย เพราะเดาได้ไม่ยากว่ามันคงจะเป็นกุญแจรถยนต์สักยี่ห้อหนึ่งที่มีมูลค่าหลายล้านบาท

"ของขวัญแบบนั้นผมซื้อเองได้"