โซ่คล้องรัก นิยาย บท 12

เฮือก!

นับดาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเดินย่องลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์หลังงามแล้วเห็นรามิลนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น แสงสว่างในตอนกลางวันทำให้เธอมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างชัดเจนในตอนที่เขาละสายตาจากหนังสือการเล่นหุ้นในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน

"..." เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงบทรักเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เสียงครางกระเส่าของตัวเองที่พร่ำเรียกชื่อของรามิลตลอดทั้งคืนยังดังก้องอยู่ในหู เพียงแค่นึกถึงท่าทางยั่วยวนของตัวเองใบหน้าก็ร้อนผ่าว "ระ..เรื่องเมื่อคืนนับจะคิดว่ามันเป็นแค่วันไนต์สแตนด์ก็แล้วกัน พวกเราก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว นับไม่คิดมากเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกค่ะ"

"ชินกับการอ้าขาให้ผู้ชายเหรอถึงมองว่าเรื่องบนเตียงมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ"

"ผู้ชายที่ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างพี่รามิลมีสิทธิ์ถามนับแบบนั้นด้วยเหรอคะ"

"..." มาเฟียหนุ่มวางหนังสือในมือลง จ้องมองนับดาวที่แยกเขี้ยวใส่ตัวเองราวกับแมวน้อยกำลังข่มขู่ราชสีห์ แตกต่างจากท่าทางยั่วยวนเวลาที่เคลื่อนไหวร่างกายอย่างอิสระอยู่บนตัวเขาอย่างสิ้นเชิง ราวกับเป็นคนละคน "เธอมาที่นี่เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดของฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"พี่รามิลคิดว่าพ่อของนับจะส่งลูกสาวตัวเองมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ผู้ชายเหรอคะ"

"..."

"แต่ก็ใช่ว่านับจะไม่เคยวันไนต์สแตนด์กับผู้ชายมาก่อนหรอก สมัยนี้เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็เหมือนกันค่ะ"

"..." รามิลยังนั่งฟังเงียบๆ ปล่อยให้หญิงสาวพ่นคำพูดไร้สาระออกมาจนพอใจ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์คงทำให้เธอลืมคำพูดของเขาเมื่อคืนนี้ที่บอกกับเธอว่าเขาคือผู้ชายคนนั้นที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอเมื่อสองเดือนก่อน และเป็นคนแรกของเธอ "มานี่"

"..." น้ำเสียงเยือกเย็นของชายหนุ่มทำเอาความมั่นใจที่อยากจะท้าทายอีกฝ่ายของนับดาวหายไปครึ่งหนึ่ง เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สองเท้าเปลือยเปล่าเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ

"ไปกินข้าวให้เรียบร้อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ กินไม่ละ..." ร่างบางชะงักไปเมื่อหางตาดันเหลือบไปเห็นเอกสารแผ่นหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกใกล้ๆ กับหนังสือ หัวใจดวงน้อยแทบจะหยุดเต้นไปในวินาทีที่เห็นลายมือของรามิลบนเอกสารแผ่นนั้น ลายมือที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร แต่เธอก็เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง

"อยากให้อุ้มไป?"

"มะ..ไม่ค่ะ เรื่องเมื่อคืนช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ อย่าให้พ่อนับรู้เรื่องเด็ดขาด ลาล่ะค่ะ" ไม่รอให้มาเฟียหนุ่มได้ตอบอะไรกลับมานับดาวก็รีบวิ่งออกมาจากห้องโถงใหญ่อย่างลนลาน โดยไม่สนใจจะถามหารองเท้าจากเขาก่อน

เธอมองไปรอบๆ คฤหาสน์ด้วยความแปลกใจเมื่อสังเกตเห็นลูกน้องหลายสิบคนของรามิลยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ตามจุดต่างๆ ของคฤหาสน์ ทำราวกับเป็นบ้านของพวกมาเฟียที่เธอเคยเห็นในภาพยนตร์อยู่บ่อยครั้ง นับดาวเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้ในใจ แล้วรีบขับรถออกมาจากบ้านของรามิลทันที

@คอนโดมิเนียมของพาฝัน

ปึง! ปึง!

"โอ๊ย! จะเคาะเป็นกลองยาวเลยรึไง!" เสียงกำปั้นหนักๆ กระหน่ำฟาดใส่ประตูห้องพักทำเอาพาฝันที่กำลังนอนพักผ่อนอย่างสบายใจในช่วงวันหยุดรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด เธอยกมือขึ้นมาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงเพื่อระบายอารมณ์ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไปเปิดประตู

"อะไรของแกเนี่ย!" หัวคิ้วมนขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อเห็นนับดาวยืนทำหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้อยู่หน้าห้อง

"แกช่วยฉันด้วย!"

"ช่วยอะไร"

"ฉันนอนกับเพื่อนพ่อมา"

"นอนกับใครนะ?!"

"ละ..ลูกชายเพื่อนพ่อ ฉันพูดผิด ฉันลน"

"อะไรของแกเนี่ย ขอคำอธิบายที่ชัดเจนกว่านี้หน่อยได้ไหม" พาฝันทำหน้างุนงง พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้เพื่อนเดินเข้ามา

"อะ..เออก็ยอมรับว่าฉันไม่ระวังตัว"

"ให้ตายสิ!" พาฝันยกมือขึ้นมานวดคลึงขยับอย่างเหนื่อยใจ "นอนกับลูกชายเพื่อนพ่อตัวเองเนี่ยนะ แกกินคนใกล้ตัวเกินไปไหมเนี่ย ถ้าพลาดท้องขึ้นมาแกจะทำยังไง"

"คะ..คนเรามันไม่ท้องกันง่ายขนาดนั้นหรอก"

"แล้วไอ้บ้านั่นมันรับผิดชอบแกไหม หรือแกต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบ?"

"ฉันบอกเขาว่ามันเป็นแค่วันไนต์สแตนด์ เขาก็คงปล่อยผ่านไปเหมือนครั้งแรกนั่นแหละ"

"เดี๋ยวก่อนนะ แกบอกว่าผู้ชายคนนั้นจำแกได้ แต่เมื่อคืนก็มีอะไรกับแกอีก แบบนี้มันจะจบแค่วันไนต์สแตนด์จริงเหรอ"

"..." นับดาวกะพริบตาปริบๆ จ้องหน้าเพื่อนรักด้วยความหนักใจ เธอเองก็กังวลเรื่องนั้นเหมือนกัน

"ไม่ต้องมาทำหน้าใสซื่อแบบนั้นค่ะ แกไม่เหมาะ"

"ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้"

"หรือถ้าเขาไม่จบแกก็ลองคบกับเขาดูสิ"

"ถ้าฉันอยากคบกับเขาก็คงไม่มานั่งเครียดอยู่แบบนี้หรอก ถ้าพ่อกับแม่รู้ฉันซวยแน่"

"แกคงไม่ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนั้นหรอกมั้ง"

"..." ร่างบางกัดปากเบาๆ อย่างคิดไม่ตก สองมือจับประสานกันบนหน้าตัก แต่จะโทษรามิลคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะหากเธอระมัดระวังตัวมากกว่านี้เรื่องเมื่อคืนคงไม่มีทางเกิดขึ้น