โซ่คล้องรัก นิยาย บท 17
"ทะ..ที่นี่มันโรงจอดรถในร้านอาหารนะ"
"เพราะแบบนี้ไงถึงเรียกว่านอกสถานที่" รามิลถอดเสื้อสูทออกมาโยนทิ้งอย่างไม่สะทกสะท้าน มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น ก่อนจะปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออกเป็นปราการถัดมา
"อื้อ!..นะ..นับบอกแล้วไงว่านับไม่ได้ชอบพี่ราม" นับดาวพยายามเบี่ยงตัวหลบเมื่อคนข้างบนค่อยๆ สอดใส่นิ้วมือเข้ามาในช่องทางรักคับแคบที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใส ขณะที่มือหนาอีกข้างหนึ่งชักรูดแก่นกายใหญ่สองสามครั้งเพื่อเตรียมความพร้อม
"ร่างกายเธอมันดูซื่อสัตย์กับฉันดีนะ"
"อะ..ไอ้โรคจิต..อึก..ยะ..อย่ามายุ่งกับนับ"
"..." มาเฟียหนุ่มเมินเฉยต่อถ้อยคำด่าทอของหญิงสาว พร้อมกับดึงนิ้วมือออกจากช่องทางรัก
ปึก!
"อื้อ!!" นับดาวดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดเมื่อคนข้างบนจงใจอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้ามาในร่องสวาทจนสุดความยาวของมันในคราวเดียว เธอยกมือสั่นเทาขึ้นมาดันแผงอกแกร่งหวังให้รามิลหยุดการกระทำป่าเถื่อน แต่สะโพกสอบกลับอัดกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างหนักหน่วงโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอเลย
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"โอ๊ย!..พะ..พี่รามนับเจ็บ..อึก..อะ..เอามันออกไป..อ๊า" ภายในกายสาวกระตุกตอดรัดถี่ๆ ทุกครั้งที่รามิลสอดใส่ความใหญ่โตเข้ามา นับดาวบิดเร่าร่างกายไปมาอยู่ใต้เรือนร่างกำยำด้วยความทรมานในตอนที่เขาโน้มตัวลงมาซุกไซ้ซอกคอระหง สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากหนาทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายลุกชูชัน
"ยะ..อย่าดูดนะ..อ๊า..ยะ..อย่าทำรอย"
"อืม~" กลิ่นหอมละมุนจากเรือนร่างของหญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์ของรามิลได้เป็นอย่างดี เรียวลิ้นสากตวัดเลียไปทั่วลำคอระหงจนมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายใส ก่อนจะเริ่มขบเม้มเบาๆ ฝากร่องรอยของตัวเองไว้บนร่างกายของเธอ
"พะ..พี่รามทำเบาๆ..อึก..นะ..นับจุก"
"ตรงนี้คงเป็นจุดอ่อนของเธอใช่ไหม" มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบไล้ลำคอระหงอย่างนุ่มนวลเมื่อรู้ว่ามันคือจุดอ่อนไหวของเธอ ต่างจากสะโพกสอบที่อัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกอย่างหยาบโลนจนร่างกายของเธอโยกคลอนไปมาตามจังหวะการกระแทกกระทั้น
"อึก" นับดาวยกมือขึ้นมาปิดปากพลางเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ไม่อยากยอมรับว่าร่างกายเผลอไผลไปกับบทรักเร่าร้อนของอีกฝ่าย เธอหอบหายใจหนักๆ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเปล่งเสียงครางกระเส่าอย่างลืมอาย
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"อ๊า..ดะ..เดี๋ยวมีคนมาเห็น" รามิลจ้องมองพวงแก้มแดงระเรื่อของคนใต้ร่างอย่างพึงพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาดึงตัวหญิงสาวขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าตักโดยที่ร่างกายของเขาและเธอยังเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วล้มตัวนอนลง เป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่างของเธอ
"ถ้าอยากกลับบ้านก็รีบทำให้ฉันเสร็จ"
"อึก..อะ..ไอ้แก่โรคจิต"
"อยากกลับบ้านตัวเองหรืออยากให้ฉันลากเธอกลับไปเอาต่อที่บ้าน?"
"..." ถ้อยคำร้ายกาจของมาเฟียหนุ่มทำให้นับดาวยอมสงบปากสงบคำ เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนแผงอกแกร่งเปลือยเปล่า แล้วเป็นฝ่ายขยับสะโพกขึ้นลงอย่างเนิบนาบ
"จะ..จะปล่อยนับกลับบ้านจริงๆ ใช่ไหม"
"ฉันแตกเมื่อไหร่เธอก็ได้กลับบ้านเมื่อนั้น" ร่างบางพยายามซ่อนความเขินอายเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย แล้วเร่งจังหวะการกระแทกกระทั้นให้หนักหน่วงขึ้นจนเกิดเป็นเสียงลามกของเนื้อกระทบเนื้อ ดังสอดประสานกับเสียงหอบหายใจของเขาและเธอ
"อ๊า..." รามิลยื่นมือขึ้นไปบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ที่กำลังกระเพื่อมไปมาอย่างเอาแต่ใจ ความเสียวซ่านที่หญิงสาวมอบให้ทำให้เขาเปล่งเสียงครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"อ๊า..บะ..แบบนี้มันลึก..อึก" นับดาวร้องครวญครางแทบไม่เป็นภาษาเมื่อคนใต้ร่างเป็นฝ่ายอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าหาอีกครั้ง ท่ามกลางความมืดสลัวภายในรถเธอมองเห็นร่างกายของตัวเองเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเขาได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มเลื่อนฝ่ามือลงมาจับประคองเอวคอดไว้มั่นพลางยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อย สะโพกสอบถาโถมแรงกายทั้งหมดเข้าใส่คนข้างบนโดยไม่สนใจว่าเธอจะพึงพอใจกับบทรักเร่าร้อนในครั้งนี้หรือเปล่า
"พะ..พี่รามพอแล้ว..อ๊า..ดะ..เดี๋ยวมีคนมาเห็น" หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อมองออกไปนอกกระจกรถแล้วเห็นลูกน้องของรามิลยืนรออยู่ข้างนอก ถึงจะรู้ว่าคนข้างนอกไม่มีทางมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในรถ แต่เธอก็กระดากอายกับการกระทำของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โซ่คล้องรัก