โซ่คล้องรัก นิยาย บท 26

เพียะ!

"มะ..ไม่ต้องมาฉวยโอกาสกับนับเลยนะ" นับดาวตีมือมาเฟียหนุ่มอย่างแรงจนเขายอมปล่อยมือจากหน้าอกใหญ่ ความอ่อนโยนนั้นเกือบจะทำให้เธอเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาอีกครั้ง

"ร่างกายของเธอมันไม่เคยปฏิเสธสัมผัสของฉัน"

"นะ..นั่นมันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองตามสัญชาตญาณความต้องการของมนุษย์ค่ะ เซ็กซ์มันคือความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์ ไม่งั้นคนเราจะมีอารมณ์ทางเพศกับคนที่ตัวเองไม่ได้ชอบได้ยังไง ถูกไหมคะ"

"เธอกล้านอนกับลูกน้องของฉันไหมล่ะ"

"แล้วทำไมนับจะต้องนอนกับลูกน้องของพี่รามด้วย มันเป็นความต้องการตามธรรมชาติก็จริง แต่นับก็เลือกเหมือนกันนะ"

"นอกจากฉันแล้วเธอนอนกับใครอีกบ้าง"

"นับจะเอาเวลาที่ไหนไปนอนกับผู้ชายคนอื่น แค่เรียนอย่างเดียวก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"

"นั่นหมายความว่าเธอเลือกฉันตั้งแต่แรก"

"..." นับดาวชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่อยากบอกความจริงกับรามิลว่าเขาสะดุดตาตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรก ความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเธอเองก็เริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นฤทธิ์ยาหรือเป็นเพราะถูกใจเขากันแน่ "วะ..วันนั้นนับโดนวางยา แล้วเจอพี่รามอยู่ตรงนั้นพอดี"

"..."

"เรามาคุยกับแบบผู้ใหญ่ไหมคะ นับไม่รู้ว่าพี่รามพยายามเข้าหานับขนาดนี้เพื่ออะไรกันแน่ แต่ถึงเราจะนอนด้วยกันแล้วนับก็ยังไม่ชอบพี่รามอยู่ดี การชอบใครสักคนมันต้องใช้เวลา แค่มีความสัมพันธ์ทางกายมันไม่ได้ทำให้นับรู้สึกชอบพี่รามหรอกค่ะ"

"..."

"พี่รามนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ใช่ไหม ไม่ต้องรักกันก็นอนด้วยกันได้ ตอนนี้นับก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน นับนอนกับพี่รามโดยที่ไม่ได้ชอบกัน แต่นับก็ไม่ได้ชอบให้พี่รามลวนลามนับแบบนี้"

"..."

"บอกเหตุผลมาหน่อยค่ะว่าทำแบบนี้ทำไม" นับดาวพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ ทว่ารามิลกลับยังมีท่าทีเย็นชาเหมือนเดิม เธอทำหน้ามุ่ยใส่อย่างหงุดหงิด ก่อนจะแย่งอุปกรณ์ทำแผลในมือของรามิลมาจัดการต่อด้วยตัวเอง "ไม่ต้องทำแล้วค่ะ เดี๋ยวนับทำเอง พี่รามไปทำงานเถอะ"

"ตามใจ" รามิลหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เขายืนมองรอบดวงตาที่ยังคงแดงก่ำของคนตัวเล็กเพียงนิด ก่อนจะเดินออกไป

ร่างบางล้มตัวนอนลงบนโซฟาหลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตกกับการกระทำที่น่าสงสัยของรามิล หากเขาชอบเธอจริงๆ คงจะไม่ปล่อยให้เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงคนเดียวหลังจากมีค่ำคืนเร่าร้อนด้วยกัน มิหนำซ้ำยังเป็นครั้งแรกของเธอ ดูเหมือนว่ารามิลจะอยากกลั่นแกล้งเธอเท่านั้น

"แกล้งกันแบบนี้เฮงซวยชะมัด" นับดาวบ่นพึมพำ ค่อยๆ พลิกตัวเข้าหาพนักโซฟาแล้วหลับตาลงช้าๆ จนผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

แกร๊ก~

รามิลเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองอีกครั้งหลังจากสะสางปัญหาที่เกิดขึ้นเรียบร้อยแล้ว เขายืนนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นนับดาวนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา แต่อุปกรณ์ทำแผลยังถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างไม่เป็นระเบียบ

มาเฟียหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงไปช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ นับดาวส่งเสียงครางในลำคอออกมาเบาๆ พลางซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งทั้งที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังปิดสนิท เขายกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางที่ดูเหมือนกำลังออดอ้อนของคนในอ้อมแขน ก่อนจะอุ้มเธอเดินออกมา

"รามแม่เข้าไปนะ"

"อื้อ~" เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้มาเฟียหนุ่มที่นอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เขาลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงแม่ของตัวเองดังเล็ดลอดเข้ามา ในขณะที่นับดาวยังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนด้วยสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างกัน

แกร๊ก~

"ยังไม่ตื่นอีกเหรอ" มินตราถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของลูกชายเมื่อไม่มีเสียงขานรับ ทว่าภาพที่เห็นกลับทำให้เธออึ้งไปด้วยความตกใจ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายเธอ

"แม่มาได้ยังไง"

"แม่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่าแกลากใครกลับมานอนที่บ้าน นี่ถึงขั้นลากอีตัวมานอนด้วยเลยเหรอ แล้วหนูนับล่ะ!"

"แม่ออกไปก่อนเถอะ"

"นี่แกจะทำให้แม่อกแตกตายรึไง! แม่อุตส่าห์หาคนที่น่ารักอย่างหนูนับให้ แต่แกก็ไปคว้าเอาผู้หญิงแบบไหนมานอนด้วยก็ไม่รู้ แม่นึกว่าแกกับหนูนับจะไม่ได้รู้จักกันแบบธรรมดาซะอีก"

"อื้อ~" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของมินตราทำให้นับดาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง เธอผละใบหน้าออกจากแผงอกแกร่ง พลางยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ ในขณะที่มินตราอึ้งไปอีกรอบเมื่อเห็นว่าคนที่นอนแนบชิดอยู่บนเตียงเดียวกันกับลูกชายของตัวเองคือนับดาว เด็กที่เธอหมายตาอยากได้เป็นลูกสะใภ้

"หนูนับ..."

"..!!" เสียงเรียกของมินตราทำให้นับดาวหายจากอาการงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นแม่ของรามิลยืนอยู่ที่ปลายเตียง ร่างกายแข็งทื่อราวกับสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ "คะ..คุณอา..."