โซ่คล้องรัก นิยาย บท 25

"ปะ..ปล่อยพวกนั้นไปเถอะค่ะ"

"..." รามิลยอมดึงมือออกจากหลังมือของเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่า แล้วเดินกลับไปหานับดาวที่ยืนสั่นเทาอยู่ข้างประตูรถอีกครั้ง "กลัวเหรอ?"

"คนพวกนั้นก็แค่เด็กติดยา มาเฟียอย่างพี่รามิลไม่จำเป็นต้องลดตัวลงไปเล่นด้วยหรอกค่ะ"

"ฉันไม่ชอบเด็กปีนเกลียว"

"..." นับดาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อนึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของตัวเอง ความหวาดกลัวทำให้สติของเธอเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง "มะ..เมื่อกี้ที่นับปีนเกลียวนับขอโทษค่ะ"

"ขึ้นรถ" มาเฟียหนุ่มเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่งโดยไม่พูดอะไรมากกว่านั้น ทำให้นับดาวรีบก้าวเข้าไปในรถทันที แต่ยังไม่วายเหลือบมองกลุ่มวัยรุ่นทั้งสี่คนยังนอนสะบักสะบอมอยู่บนถนน ก่อนที่รามิลจะขับรถออกมาด้วยความเร็ว

"..." ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มท่ามกลางความเงียบงันเป็นระยะ หากรามิลเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดาที่เข้าหาเธออย่างจริงใจบางทีเธออาจจะเป็นฝ่ายตกหลุมรักเขาไปแล้ว แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นมาเฟียที่มีอำนาจอยู่เหนือกฎหมาย นอกจากหน้าตาที่หล่อเหลาก็คงจะเป็นเซ็กซ์ของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกดีอยู่บ้าง

"เจ็บแผลไหม"

"อ๊ะ! จะ..เจ็บค่ะ" น้ำเสียงอ่อนลงของรามิลช่วยฉุดรั้งหญิงสาวออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เธอยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาเกรอะกรังออกจากใบหน้า แล้วควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมาเปิดไฟฉายเพื่อส่องดูบาดแผล

"ทีหลังก็อย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบอีก"

"แต่พี่รามก็ทำแบบนั้นกับนับเหมือนกัน..."

"ฉันทำอะไร"

"นับไม่อยากนอนกับพี่ราม แต่พี่รามก็พยายามยัดเยียดตัวเองให้นับอยู่ได้"

"แน่ใจเหรอว่าไม่ชอบนอนกับฉัน"

"มะ..ไม่ชอบ"

"ร่างกายเธอมันตอบสนองสัมผัสของฉัน"

"..." กลับกลายเป็นนับดาวที่เป็นฝ่ายพูดไม่ออก ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางครั้งเธอก็เผลอไผลไปกับการเล้าโลมของเขา "แต่นับก็ไม่ชอบพี่รามอยู่ดี เซ็กซ์กับความชอบมันคนละส่วนกันค่ะ"

"งั้นเหรอ" นับดาวเบือนหน้าหนีในตอนที่อีกฝ่ายหันมาสบตากันท่ามกลางความมืดสลัว ก่อนที่เขาจะดึงสายตากลับไป

"พี่รามิลตามนับมาเหรอ"

"ฉันนัดกับเพื่อนไว้"

"แล้วลากนับกลับมาทำไมคะ"

"..." รามิลเมินใส่เจ้าของคำถาม เขาขับรถต่อเงียบๆ โดยไม่สนใจสายตาของเธอที่จ้องมองมาอย่างจับผิด

ครืด~ ครืด~

ความเงียบงันภายในรถถูกทำลายลงด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของมาเฟียหนุ่ม เขาชะลอความเร็วลง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดรับสาย นับดาวกอดอกมองเงียบๆ เมื่อเหลือบไปเห็นชื่อของชารีฟบนหน้าจอมือถือ

"มีอะไร"

(งานที่โกดังมีปัญหานิดหน่อยครับ นายจะวกกลับมาดูอีกรอบไหมครับ)

"ทำไมไม่บอกก่อนที่กูจะออกมา"

(เพิ่งเจอปัญหาเมื่อกี้ครับ)

"เดี๋ยวกูเข้าไป" รามิลตอบกลับไปสั้นๆ แล้วเป็นฝ่ายวางสายไปก่อน

"ถ้าจะไปทำงานช่วยไปส่งนับที่ห้องก่อนได้ไหมคะ"

"เสียเวลา"