โซ่คล้องรัก นิยาย บท 28

"แค่หมั้นกันอย่างเดียวก็พอใช่ไหมคะ"

"แม่รู้ว่าทำแบบนี้หนูนับคงไม่ชอบหรอก แต่แม่ก็ไม่สบายใจเหมือนกันถ้าต้องทำตามคำขอของหนูนับ แม่เป็นผู้ใหญ่แล้ว จะให้มองว่ามันเป็นแค่ความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยของเด็กวัยรุ่นก็คงไม่ได้ พี่รามเองก็ต้องมีความรับผิดชอบเหมือนกัน"

"..." นับดาวเงยหน้าขึ้นมามองค้อนคนข้างๆ ด้วยความโกรธเคือง ทั้งที่ปกติเป็นคนดื้อรั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับสงบเสงี่ยมจนน่าหมั่นไส้ "พี่รามยอมรับการหมั้นแบบนี้เหรอคะ"

"หมั้นกับเธอก็ไม่มีอะไรเสียหาย"

"คนที่เสียหายมันคือนับไงคะ"

"เมื่อกี้เธอเพิ่งบอกแม่ว่าตัวเองไม่เสียหายนะ"

"เรานอนด้วยกันก็มีแค่เราสองคนที่รู้ไม่ใช่เหรอ แล้วนับจะเสียหายตรงไหน แต่ถ้าเราหมั้นกันทั้งเพื่อนในมหา'ลัยของนับและคนในแวดวงธุรกิจจะรู้กันหมดเลยนะ ถ้าวันไหนถอนหมั้นกันนับก็เป็นฝ่ายเสียหายสิ"

"ยังไม่ทันได้หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการก็พูดเรื่องถอนหมั้นกันแล้วเหรอ" ริชาร์ดเอ่ยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทำให้นับดาวและรามิลเงียบไปทันที "หนูนับก็รู้ใช่ไหมว่ารามเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อตัวเอง แต่ก็ยังแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ถ้าหนูนับไม่อยากหมั้นกับรามก็ไม่ควรทำแบบนี้ตั้งแต่แรก"

"..."

"ตอนนี้หนูนับอาจจะยังเด็ก ยังไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวของเราถึงเดือดร้อนขนาดนี้ แต่ถ้าวันไหนหนูนับมีลูกสาว แล้วลูกของหนูนับบังเอิญไปมีความสัมพันธ์กับลูกชายของเพื่อนตัวเอง หนูนับจะยอมรับเรื่องแบบนั้นได้ไหม"

"ไม่ได้ค่ะ..."

"พ่อกับแม่ก็เหมือนกัน แถมพ่อยังเป็นรุ่นพี่ของศิลาอีก คงจะปล่อยให้เรื่องมันจบไปเฉยๆ ไม่ได้หรอก แต่พ่อก็ไม่ได้อยากบังคับหนูนับหรอก"

"..."

"คนเราจะหลับนอนด้วยกันได้อย่างน้อยก็ต้องถูกใจหน้าตาของอีกฝ่ายใช่ไหม หนูนับอาจจะไม่ได้ชอบนิสัยของราม แต่คงถูกใจหน้าตา ถ้าอย่างนั้นก็ลองคบหากันดูก่อน บางทีอาจจะเข้ากันได้มากกว่านี้ มีใครจะแย้งอะไรอีกไหม"

"ไม่ครับ/ไม่ค่ะ..."

"งั้นตอนนี้ก็ไปทานข้าวเช้ากันได้แล้ว ส่วนเรื่องครอบครัวของหนูนับพ่อกับแม่จะจัดการเอง"

"ค่ะคุณอา..."

"มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะเรียกพ่อว่าอาอีกเหรอ"

"คุณพ่อ..."

"ไปกินข้าวกันได้แล้ว" ริชาร์ดหยัดกายลุกขึ้นหลังจากพูดจบประโยค แล้วเดินจูงมือภรรยาเข้าไปในห้องรับประทานอาหารด้วยกัน

"นับจะกลับบ้าน" นับดาวผลุนผลันลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ก็ช้ากว่ารามิลที่คว้าแขนเธอไว้ได้ทัน

"ถ้าไม่อยากหมั้นกันเร็วขึ้นก็ทำตัวดีๆ หน่อย"

"ทำเหมือนอยากหมั้นกับนับทั้งที่ไม่ได้ชอบนับเนี่ยนะ? ตอนอยู่กับนับสองคนไม่เห็นสงบเสงี่ยมแบบนี้บ้างเลย"

"เป็นคู่หมั้นฉันเสียหายตรงไหน"

"..." เธอทำหน้าบึ้งด้วยความโกรธเคืองเมื่อโดนกระชากตัวลงมาบนหน้าตักแกร่งอย่างอุกอาจ โดยมีท่อนแขนกำยำกอดประคองเอวคอดไว้หลวมๆ "ถึงไม่ชอบกันเราก็นอนด้วยกันได้ แต่ถ้าจะหมั้นกันอย่างน้อยก็ควรชอบกันไม่ใช่เหรอคะ"

"อีกไม่กี่วันฉันจะพาเธอไปงานเลี้ยงที่โรงแรมXXในฐานะว่าที่คู่หมั้น เตรียมตัวด้วย"

"..." นับดาวทำหน้ามุ่ยเมื่อชายหนุ่มเมินเฉยต่อคำพูดของเธอ มือเรียวพยายามแกะท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอด แต่อีกคนกลับลอยหน้าลอยตาอุ้มกระเตงเธอขึ้นแนบอกอย่างไม่สะทกสะท้าน "พะ..พี่รามปล่อยนับนะ!"

"พ่อบอกให้เธอกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน"

"ก็ปล่อยนับลงสิ นับเดินเองได้!"

"แม่เห็นเธอนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงของฉันแล้ว มีอะไรต้องอายอีก"

"นับไม่ได้หน้าด้านเหมือนพี่รามนะ"