โซ่คล้องรัก นิยาย บท 29

"ฉันว่าแกยอมรับชะตากรรมของตัวเองเถอะ หนีมาขนาดนี้แล้วยังไม่รอดเลย หนีต่อไปก็คงเหนื่อยเปล่าๆ คบๆ กันเป็นแฟนไปเถอะ"

"ถ้าคบกันแล้วไปไม่รอดมันเสียเวลาฉันนะ"

"ถ้าไปไม่รอดจริงๆ มันก็เสียเวลาทั้งสองคนนั่นแหละ แต่แกยังไม่เคยลองเลยจะรู้ได้ยังไงว่าไปกันรอดหรือไม่รอด ผู้ชายเพอร์เฟกต์แบบนั้นไม่ได้หาเจอง่ายๆ เหมือนร้านอาหารตามสั่งนะ"

"ถ้าแกชอบมากก็เอาไปสิ"

"โนค่ะ เลิกยัดเยียดผู้ชายของแกให้ฉันสักที ฉันบอกไปกี่รอบแล้วว่าฉันไม่อยากกินผู้ชายที่เคยเสียตัวให้แกมาก่อน ถึงหล่อแค่ไหนก็ไม่เอา ยิ่งพี่รามิลที่เสียตัวให้แกมาแล้วตั้งสี่ครั้งฉันทำใจกินต่อไม่ได้หรอกย่ะ"

"แล้วแกคิดว่าแฟนในอนาคตของแกจะเป็นคนบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านมือผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยเหรอ ฝันอยู่เหรอคะ"

"แค่ไม่เคยผ่านมือแกมาก่อนฉันก็โอเคหมดแหละ" พาฝันลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป "แล้วนี่แกมาหาฉันเพราะเรื่องผู้ชายอย่างเดียวเหรอ"

"อยากมาปรึกษาแกว่าจะเอายังไงดี แต่เหมือนฉันจะคาดหวังกับแกมากเกินไป"

"ลองกลับไปปรึกษาพ่อกับแม่แกดูสิ"

"ไม่ต้องประชดประชันกันได้ไหม"

"ป่านนี้อาริชาร์ดกับอามินตราคงกำลังไปหาพ่อแม่ฉันที่บ้านแล้วมั้ง ให้ตาย! พ่อกับแม่ต้องยอมรับการหมั้นหมายแน่ๆ"

"แกก็ควรยอมรับเหมือนกัน แกเคยได้ยินคำนี้ไหม กรรมมันเป็นผลของการกระทำ"

"..." นับดาวถอนหายใจพรืดใหญ่พลางกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะทิ้งตัวนอนลง ยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก

"ที่แกต้องหมั้นกับพี่รามิลแบบนี้ก็เป็นเพราะการกระทำของแกไง สมมุติแกอยากกินองุ่นแต่ดันปลูกส้ม แล้วแกจะได้กินองุ่นที่ปลูกเองได้ยังไง"

"..."

"ก็เหมือนแกที่ไม่อยากหมั้นกับพี่รามิลแต่ดันไปนอนกับเขาตั้งหลายครั้งนั่นแหละ แกต้องการผลลัพธ์ที่แตกต่างแต่ทำทุกอย่างเหมือนเดิม แล้วมันจะเปลี่ยนแปลงได้ยังไง"

"อารมณ์มันพาไป..."

"ที่แกต้องหมั้นกับพี่รามิลมันก็เป็นผลจากความสนุกชั่วคราวของแกไง รับกรรมไปค่ะ แล้วถ้าไม่อยากซวยมากกว่านี้ก็อย่าลืมกินยาคุมด้วย จากที่ได้ครอบครัวมาเป็นโซ่คล้องรักให้แล้ว เดี๋ยวมันจะได้ลูกมาเป็นโซ่ทองคล้องใจแทน" พาฝันส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาเดินหนีเข้าไปหาอะไรกินในห้องครัว

"กินแล้ว! เรื่องแบบนั้นฉันไม่ลืมหรอก" นับดาวตะโกนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เธอทำได้แค่ระบายความรู้สึกให้เพื่อนฟังเท่านั้น เพราะยังไงก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของผู้ใหญ่ได้ เว้นแต่ว่าจะยอมหมั้นหมายกันไปก่อน แล้วค่อยแยกทางกันทีหลัง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ช่วยฉุดรั้งนับดาวออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เธอลูบหน้าเบาๆ เพื่อตั้งสติ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมา หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นเบอร์โทรของผู้เป็นพ่อปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ผลกรรมที่ไปนอนกับลูกชายเพื่อนพ่อมันตามทันเร็วชะมัด" ร่างบางบ่นพึมพำ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกความกล้าหาญกลับมา ทำใจอยู่ครู่หนึ่งจึงกดรับสาย

"ค่ะพ่อ..."

(นับ! ลูกทำเรื่องแบบนั้นกับรามิลจริงๆ เหรอ)

"อาริชาร์ดกับอามินตราบอกพ่อแล้วเหรอคะ"

(ตอบคำถามพ่อมา ไม่ต้องย้อน)

"หนูขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังค่ะ..." หญิงสาวกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทำให้คนปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง

(ทำแบบนี้ลูกเป็นฝ่ายเสียหายเองนะ)

"ไหนพ่อบอกว่าเปิดกว้างเรื่องแบบนี้ไงคะ"

(ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะแต่ลูกเลือกรามิลเองนะ ตอนแรกพ่ออยากให้ลูกกับรามิลลองทำความรู้จักกันดู แต่ตอนนี้คงต้องจัดงานหมั้นแทนแล้ว)