โซ่คล้องรัก นิยาย บท 51

"นับดาวไม่เห็นบอกฉันเลยว่ามีเพื่อนทำงานอยู่ที่นี่" รามิลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ยะ..ยัยนับก็ไม่ได้บอกฝันเหมือนกันค่ะว่าคู่หมั้นของมันจะมาคุยงานที่นี่ ตอนเปิดประตูเข้ามาเห็นพี่รามิลกับผู้หญิงคนเมื่อกี้เลยตกใจนิดหน่อย"

"นับดาวไม่ได้บอกแล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันมาคุยงาน"

"เอ่อ หะ..เห็นมีเอกสารบนโต๊ะเยอะแยะเลยคิดว่าน่าจะมาคุยงานกันน่ะค่ะ แล้วอีกอย่างพี่รามิลก็กำลังจะหมั้นหมายกับเพื่อนของฝัน คงไม่ทำเรื่องไม่ดีกับผู้หญิงคนอื่นหรอกใช่ไหมคะ" พาฝันยิ้มแห้ง ในใจนึกอยากออกไปจากห้องนี้เต็มที

"วันนั้นที่เจอกันเธอดูเหมือนลูกคุณหนูเลยนะ ตอนนี้มีปัญหาเรื่องเงินเหรอถึงมาทำงานที่นี่"

"คะ..ครอบครัวไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินหรอกค่ะ แต่ฝันอยากลองหาเงินด้วยตัวเองดูบ้าง"

"ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเหรอ?"

"ค่ะ ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ก็ภูมิใจที่ได้หาเงินด้วยตัวเองนะคะ ฮ่าๆ" เธอตอบพลางหัวเราะน้อยๆเพื่อกลบเกลื่อนท่าทางประหม่าของตัวเอง สายตาเย็นชาที่รามิลมองมาราวกับกำลังจับผิดว่าคำพูดของเธอมันคือความจริงหรือเปล่า "ถะ..ถ้าหมดคำถามแล้วฝันขอตัวก่อนนะคะ"

"อืม" มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับอย่างขอไปที ก่อนที่พาฝันจะรีบร้อนเดินออกไป

แกร๊ก!

"เพื่อนเลว! แกรู้ไหมว่าแกปล่อยให้ฉันไปเจอกับอะไรมา!" นับดาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เพื่อนรักที่หายไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็พรวดพราดเปิดประตูเข้ามา ทำเอาหัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

"ตกใจหมดเลย ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้มั้ง"

"แกมันเพื่อนเลว ส่งฉันไปตายชัดๆ เลย พี่รามิลของแกเหมือนจะสงสัยยังไงก็ไม่รู้"

"แล้ว...ในห้องนั้นมีอะไรแปลกๆ บ้างไหม"

"แปลกที่สุดก็น่าจะเป็นฉันเนี่ยแหละ" พาฝันกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่ "ในห้องนั้นมีแค่พี่รามิลของแกกับพี่ชารีฟของฉัน แล้วก็ยัยป้ากุหลาบเน่าอะไรนั่น มีกันแค่สามคนเอง"

"ยัยป้านั่นมาคนเดียวเหรอ?"

"ฉันไม่เห็นคนอื่นนอกเหนือจากสามคนนี้เลยนะ แต่ก็...เห็นภาพแปลกๆ อยู่เหมือนกัน"

"ภาพแปลกๆ? หมายความว่ายังไง"

"ตอนฉันเข้าไปเหมือนยัยป้านั่นจะกำลังอ่อยพี่รามิลของแกอยู่นะ แต่ดูท่าแล้วพี่รามิลไม่เล่นด้วย แล้วแกระแวงพี่รามิลขนาดนี้เลยเหรอ อีกสองเดือนก็จะหมั้นกันแล้วนะ"

"มันยังเร็วเกินไปที่จะเชื่อใจเขาเต็มร้อย แต่ฉันก็ไม่ได้ระแวงพี่รามิลถึงขั้นตามมาจับผิดเขาแบบนี้หรอก ฉันระแวงยัยป้านั่นต่างหาก"

"หรือเราสองคนจะคิดมากเกินไป? บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นะ" นับดาวเอนกายเข้าหาพนักพิงด้านหลังพลางพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ สิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวลคือท่าทางของรามิลที่ดูเหมือนไม่เชื่อคำเตือนของเธอเลยต่างหาก ในสายตาของเขาเธออาจจะกลายเป็นผู้หญิงงี่เง่าไปแล้ว

"ที่บอกว่ายัยนั่นอ่อยพี่รามหมายถึงอะไร"

"ก็ใกล้ชิดกันเกินไปหน่อยอะ แต่พี่รามิลของแกคงไม่เล่นด้วยหรอก เลิกคิดมากแล้วกลับไปนอนรอเขาที่ห้องเหมือนเดิมเถอะ ฉันว่าพี่รามิลไม่พลาดท่าให้ผู้หญิงง่ายๆ หรอก"

"ครั้งแรกของฉันฉันเจอกับพี่รามแค่สามนาทีเองนะ แค่สามนาทีเขาก็ยอมพาฉันเข้าโรงแรมเลย"

"ตอนนั้นเขายังไม่มีแกก็คงเล่นสนุกเหมือนผู้ชายทั่วไปนั่นแหละ แต่ตอนนี้เขามีแกแล้วอาจจะถอดเขี้ยวเล็บเพื่อแกแล้วก็ได้นะ"