โซ่คล้องรัก นิยาย บท 52

แกร๊ก~

รามิลเปิดประตูเข้ามาในห้องพักของนับดาวด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งรออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เสียงเปิดประตูทำให้นับดาวที่อยู่ในชุดนอนกระโปรงตัวบางหันหน้ามาสบตากัน

"ยังไม่นอนอีกเหรอ"

"นับจะนอนตอนไหนต้องบอกพี่รามด้วยเหรอคะ"

"ฉันแค่ถามว่ายังไม่นอนอีกเหรอ"

"ที่นี่มันห้องของนับ นับจะนอนตอนไหนก็ได้" นับดาวยกมือกอดอก จ้องหน้าว่าที่คู่หมั้นหนุ่มเขม็งด้วยความไม่พอใจเมื่อนึกถึงคำพูดของพาฝันที่เห็นภาพแปลกๆ ระหว่างรามิลและผู้หญิงคนอื่น "งานมีปัญหาเหรอคะถึงกลับมาดึกขนาดนี้"

"เปล่า เธออยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอ"

"ไม่อยู่ที่นี่แล้วจะให้นับอยู่ที่ไหนคะ" คนตัวเล็กเบือนหน้าหนีกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง แต่การที่เธอแอบตามรามิลไปก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องผิดเสียทีเดียว เพราะเธอมีสิทธิ์ทำแบบนั้นในฐานะว่าที่คู่หมั้นของเขาที่กำลังจะหมั้นหมายกัน

"ฉันเจอเพื่อนของเธอที่คลับ"

"จะ..เจอแล้วทำไมคะ ก็เพื่อนของนับทำงานอยู่ที่นั่น เจอก็ไม่เห็นแปลกเลย"

"งั้นเหรอ" มาเฟียหนุ่มตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับเดินเข้าไปเชยคางมนขึ้นมาสบตากัน ใบหน้าคมคายโน้มลงไปจูบหนักๆ บนริมฝีปากอวบอิ่ม ทว่าในจังหวะนั้นสายตาของนับดาวกลับสังเกตเห็นรอยลิปสติกสีแดงจางๆ บนแผงอกข้างซ้ายของรามิลพอดี

พลั่ก!

"เป็นอะไร" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันยุ่งอย่างมึนงงเมื่อจู่ๆ ก็โดนนับดาวผลักอกอย่างแรงจนริมฝีปากผละออกจากกัน รามิลชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

"พี่รามไปคุยงานอย่างเดียวเหรอ?"

"ถามแบบนั้นเหมือนกำลังจับผิดฉันอยู่นี่"

"งั้นตอบนับมาหน่อยว่าแค่คุยงานอย่างเดียวเหรอ" มาเฟียหนุ่มเงียบไปเมื่อน้ำเสียงของคนตรงหน้าเริ่มสั่นเครือ เขายื่นมือออกไปหมายจะลูบแก้มนวลเพื่อปลอบโยนให้เธออารมณ์เย็นลง แต่อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นมาเบี่ยงตัวหลบด้วยท่าทางรังเกียจ "ตอบนับมาสิ!"

"ฉันกับโรสคุยงานกันแค่อย่างเดียว พอใจรึยัง"

"คุยงานกันถึงไหนคะ? ถึงบนเตียงรึเปล่า"

"เธอเริ่มไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ"

"เออ! นับมันงี่เง่าตลอดแหละ! แต่โดนว่าที่คู่หมั้นนอกใจนับต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ!"

"พูดเรื่องอะไรของเธอ แค่ฉันไปคุยงานกับผู้หญิงนั่นเรียกว่านอกใจแล้วเหรอ"

"..." นับดาวกำหมัดแน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเคืองเมื่อรามิลไม่ยอมพูดความจริงออกมาทั้งที่มีหลักฐานอยู่บนร่างกายของเขา เธอแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ปรายตามองเขาด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะผลุนผลันเดินออกมา แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่คว้าแขนของเธอกลับไป

"ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม"

"ปล่อย"

"ฉันต้องตอบแบบไหนถึงจะถูกใจเธอ"

"นับโคตรผิดหวังในตัวพี่รามเลย งั้นตอบนับมาหน่อยสิว่ารอยลิปสติกที่อกมันมาจากไหน!" นับดาวสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ผลักอกชายหนุ่มอย่างแรงจนเขาเซถอยหลังไป ดวงตาคมกริบมองรอยลิปสติกจางๆ บนหน้าอกของตัวเองด้วยความมึนงง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันติดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่คงจะเป็นตอนที่เผลอใกล้ชิดกับโรสโดยไม่ทันระวังตัว

"ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมีรอยแบบนี้ติดอยู่ คงเป็นตอนที่โรสจะล้มแล้วฉันช่วยประคอง"

(โรสเป็นห่วงเลยโทรมาถามค่ะว่าถึงบ้านรึยัง อยากขอบคุณอีกรอบด้วยที่แวะมาส่งโรสที่ห้องก่อน)

"เหอะ!" นับดาวแค่นหัวเราะในลำคออย่างนึกสมเพชตัวเองที่เกือบจะเผลอเชื่อคำพูดของรามิล เธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนทันที ทำให้รามิลรีบกดวางสาย แล้วเดินตามเธอไป แต่ประตูห้องนอนกลับถูกล็อกจากข้างในอย่างแน่นหนา

"นับดาวออกมาคุยกันก่อนได้ไหม"

"กลับไป ถ้าไม่อยากให้นับโทรบอกพ่อกับแม่ตอนนี้ว่าจะยกเลิกงานหมั้น"

"...ถ้าฉันยอมกลับไปก่อนจะไม่ยกเลิกงานหมั้นใช่ไหม"

"นับบอกให้กลับไป"

"ฉันไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่ห้องเพราะเธอเมา ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น"

"..." นับดาวยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง ในขณะที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เสียงของรามิลยังดังเล็ดลอดเข้ามาเรื่อยๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะยกเลิกงานหมั้นตอนนี้ ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายทำร้ายความรู้สึกของเธอก่อน

"เปิดประตูออกมาคุยกันหน่อย"

"..." แม้จะบอกกับตัวเองมาตลอดว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่มันเกิดจากการคลุมถุงชน แต่ตอนนี้น้ำตากลับรื้นออกมาคลอเบ้า หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีใครใช้หนังยางบีบรัดมันไว้ เพราะเผลอคาดหวัง จึงผิดหวังแบบนี้ "กะ..กลับไป นับไม่อยากฟังอะไรจากปากพี่รามแล้ว"

"เธอคงเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด จะไม่มีการยกเลิกงานหมั้น"

"..."

"ต่อให้เธอถามอีกกี่รอบฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เคยนอกใจเธอ"