โซ่คล้องรัก นิยาย บท 53

"คำพูดของพี่รามมันก็เหมือนคำแก้ตัวนั่นแหละ นับเหนื่อยที่จะฟังคำพูดเดิมๆ แบบนั้น"

"ฉันยอมรับว่าฉันใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนั้น แต่มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ฉันไม่เคยนอกใจเธอ"

"..." แต่ละถ้อยคำที่รามิลพรั่งพรูออกมายิ่งทำให้นับดาวโกรธเคืองมากกว่าเดิม เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากขอบตาทั้งสองข้างก่อนที่มันจะร่วงลงมาบนพวงแก้ม แล้วล้มตัวนอนลง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงพลางยกมือขึ้นมาปิดหูไว้ แต่เสียงของรามิลก็ยังดังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยิน

"ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม"

"..."

"ฉันยอมรับว่าฉันไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่คอนโดจริงๆ แต่มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย"

"นับบอกให้กลับไปไม่ได้ยินเหรอ" รามิลถอยห่างออกมาจากประตูห้องนอนอย่างจนปัญญาเมื่อคำอธิบายของเขาไม่ได้ทำให้นับดาวอารมณ์เย็นลงเลย หากตอนนั้นเขาให้ชารีฟเป็นคนไปส่งโรสที่ห้องของเธอคงจะไม่เป็นแบบนี้

"ถ้าเธอต้องการหลักฐานว่าฉันนอกใจจริงรึเปล่าฉันจะเอาภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้เธอดูว่าฉันไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่ห้องแค่ไม่กี่นาที"

"แล้วมีภาพตอนคุยงานกันมายืนยันไหมว่าไม่ได้เกินเลยกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ"

"..." คำถามถัดมาของนับดาวทำเอามาเฟียหนุ่มเป็นฝ่ายเงียบไป การคุยงานระหว่างเขาและโรสถือเป็นความลับ ในห้องนั้นจึงไม่มีกล้องวงจรปิดคอยบันทึกภาพสิ่งที่เกิดขึ้นในห้อง ตอนนี้มีเพียงคำพูดของเขาเท่านั้น ในสายตาของนับดาวมันเป็นคำแก้ตัวมากกว่าคำอธิบาย "ถ้าฉันยอมกลับไปก่อนพรุ่งนี้เธอจะใจเย็นลงแล้วยอมฟังเหตุผลของฉันไหม"

"..."

"ถ้าเธอไม่อยากคุยกันตอนนี้ฉันจะกลับไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาหาใหม่" รามิลยกมือขึ้นมาทาบประตูเบาๆ เมื่อคนในห้องยังใช้ความเงียบตอบกลับมาเหมือนเดิมจึงต้องเป็นฝ่ายถอยออกมาก่อนอย่างไม่มีทางเลือก

"อึก..ผะ..ผู้หญิงก็ร้ายผู้ชายก็โง่" นับดาวโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มอีกครั้งทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านนอก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ค่อยๆ ไหลออกมาในที่สุด เธอรีบยกมือขึ้นมาเช็ดมันออกจากใบหน้าเพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอทั้งที่เป็นฝ่ายโดนหักหลัง

ก่อนหน้านี้เธอเป็นฝ่ายที่อยากยกเลิกงานหมั้นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่มันเป็นแบบนี้ สุดท้ายแล้วคนที่รู้สึกมากกว่าก็คือเธอ และคนที่ต้องเสียน้ำตาก็มีแค่เธอคนเดียว

@วันต่อมา

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงห้องนอนเข้ามากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของนับดาวที่ยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกไม่คุ้นเคยเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อลืมตาขึ้นมาไม่เห็นรามิลนอนหลับอยู่ข้างๆ กันเหมือนทุกวัน แม้จะอยู่ในห้องของตัวเอง แต่ความรู้สึกในตอนนี้มันกลับแตกต่างออกไปจากเมื่อก่อน

"ไม่ได้รักเขาสักหน่อย..." นับดาวเตือนสติตัวเอง พลางยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อรามิลมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ความรัก ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะร้องไห้ฟูมฟายให้กับผู้ชายหลายใจแบบนั้น

ร่างบางตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ความคิดเหล่านั้นออกจากสมอง แล้วเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาต่อสายหาผู้เป็นพ่อทันที

(ว่าไง โทรหาพ่อแต่เช้ามีเรื่องอะไรรึเปล่า) รอสายไม่นานน้ำเสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยก็ดังตอบกลับมา

"หนูมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับพ่อค่ะ"

(สำคัญมากเลยเหรอถึงโทรหาพ่อแต่เช้าแบบนี้)

"หนูอยากยกเลิกงานหมั้นกับพี่รามค่ะ"

(อะไรนะ? ยกเลิกงานหมั้นกับราม? จู่ๆ ทำไมถึงอยากยกเลิกงานหมั้น พ่อเห็นว่าเราสองคนก็เข้ากันได้ดีนะ) น้ำเสียงของคนปลายสายฟังดูเหมือนแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ แต่ไม่ได้แสดงอาการตกใจเหมือนที่เธอแอบคิดไว้