โซ่คล้องรัก นิยาย บท 54

แกร๊ก~

เสียงปลดล็อกประตูห้องพักทำให้นับดาวที่กำลังนอนพักสายตาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอจ้องมองรามิลที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องพักของเธอโดยไม่ขออนุญาตก่อนอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องของเธอตามอำเภอใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

"ตอนนี้พร้อมจะฟังฉันแล้วใช่ไหม"

"..." ร่างบางเบือนหน้าหนีในตอนที่รามิลเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาอีกฝั่งหนึ่ง หากเขาสังเกตเห็นขอบตาบวมเป่งของเธอคงจะได้ใจที่สามารถทำให้เธอเสียน้ำตาได้ "ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว พี่รามไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องของนับตามอำเภอใจเหมือนเมื่อก่อนนะ"

"ฉันยังเป็นว่าที่คู่หมั้นของเธออยู่"

"ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนคะ? คิดว่านับยังอยากหมั้นกับพี่รามอยู่เหรอ" นับดาวลุกขึ้นมาเอ่ยถามอย่างเย้ยหยัน ต่อให้ความจริงรามิลและโรสอาจจะไม่ได้เกินเลยกันเหมือนที่เขาบอก แต่เธอก็ไม่อยากหมั้นหมายกับเขาอีกแล้ว เธอไม่ต้องการผู้ชายที่พร้อมจะใจดีกับผู้หญิงทุกคน

"อยากจะถามโรสด้วยตัวเองไหมว่าเมื่อคืนฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทำอะไรกันเลย"

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกเหรอ? ดูไม่ออกจริงๆ เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นมันเป็นพวกตอแหล"

"ฉันอยากคุยกันด้วยเหตุผล" รามิลพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อหญิงสาวยังดื้อรั้นไม่ยอมฟังคำอธิบายเหมือนเดิม

"เหตุผลของพี่รามคือการให้นับไปถามผู้หญิงคนนั้นเหรอว่าเมื่อคืนมันทำอะไรกับว่าที่คู่หมั้นของนับบ้าง ในสายตาของพี่รามนับเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนะ..."

"จนถึงตอนนี้พี่รามยังเชื่อว่ามันเป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานอีกเหรอ เมื่อก่อนคงจะเอาไม่เลือกหน้าเลยใช่ไหมถึงมองคนไม่ออกแบบนี้ อยากโง่ก็โง่ไปคนเดียวเถอะ ถ้าจะให้นับหมั้นกับผู้ชายห่วยแตกแบบนี้นับยอมเป็นโสดจนตายดีกว่า" นับดาวประกาศกร้าว ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป แต่รามิลก็ลุกขึ้นมาคว้าแขนของเธอไว้เสียก่อน

"ทำตัวก้าวร้าวแบบนี้คิดว่ามันน่ารักเหรอ"

"นับจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของนับ แล้วอีกอย่างนับไม่จำเป็นต้องทำตัวน่ารักเพื่อให้ผู้ชายเอ็นดูหรอก ผู้ชายในโลกนี้ไม่ได้มีพี่รามคนเดียวนะ นับหาคนใหม่ได้ดีกว่านี้แน่"

"ก็ลองทำดูสิ"

"อึก..ปะ..ปล่อยนะ!" เธอพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมเมื่อโดนบีบข้อมืออย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ ดวงตาคมกริบที่จ้องมองเธอบ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น

"คิดว่านอกใจฉันแล้วมันจะจบง่ายๆ เหรอ"

"คำว่านอกใจมันใช้กับเราสองคนได้ด้วยเหรอ? ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ"

"..." รามิลพยายามระงับอารมณ์ความไม่พอใจเมื่อเห็นรอยยิ้มท้าทายของคนตรงหน้า ถ้าเขาพลั้งมือทำร้ายเธอเหมือนวันนั้นทุกอย่างมันอาจจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ "ฉันไม่เคยนอกใจเธอ เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ต้องให้ฉันบอกอีกกี่รอบเธอถึงจะเชื่อ"

"ตอนนี้มันไม่สำคัญหรอกว่าพี่รามจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นลับหลังนับบ้าง เพราะนับจะไม่หมั้นแล้ว ในเมื่อพี่รามยังเป็นแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนมันก็คงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเรื่อยๆ"

"..."

"เคยคิดบ้างไหมว่าถ้านับไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่นแล้วมีกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายคนนั้นติดตัวกลับมาพี่รามจะรู้สึกยังไง ถ้านับขึ้นห้องผู้ชายคนอื่นบ้างพี่รามจะเชื่อไหมว่ามันไม่มีอะไรเกินเลย"

"..."

"ที่ห้างxxก็ได้ค่ะ นับจะไปซื้อของด้วย ประมาณตอนเที่ยงมาเจอกันที่ห้างนะคะ"

(ครับ แล้ววันนี้ไม่ต้องอ่านหนังสือเหรอ)

"นับอยากพักผ่อนค่ะ ตอนนี้นับไม่สะดวกคุยโทรศัพท์เท่าไร เอาไว้ค่อยคุยกันตอนเจอกันเลยได้ไหมคะ"

(ได้ครับ ไว้เจอกันนะ) ธนาตอบกลับมาเพียงแค่นั้น ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายกดวางสายไปก่อน ในขณะที่รามิลกำหมัดแน่นราวกับกำลังพยายามสงบสติอารมณ์

"จะออกไปหาผู้ชายคนอื่นทั้งที่ผัวยังยืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้เหรอ"

"แค่นอนด้วยกันไม่ถือว่าเป็นผัวเมียกันนะ" นับดาวตอกกลับไปเสียงแข็ง แล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่รามิลก็ยังเดินตามหลังเข้ามา ก่อนใช้มือปิดประตูอย่างแรง

"แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าผัวเมีย? ต้องทำเธอท้องก่อนใช่ไหมถึงจะเรียกว่าผัวได้?"

"อะ..ออกไป"

"คิดไว้รึยังว่าอยากไปหามันด้วยสภาพแบบไหน"

"..." ร่างบางถอยกรูดด้วยความหวาดกลัวเมื่อมาเฟียหนุ่มย่างสามขุมเข้ามาใกล้ๆ หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำกับคำถามร้ายกาจของเขา "ยะ..อย่ามายุ่งกับนับ พี่รามไม่มีสิทธิ์แล้ว"

"เดี๋ยวฉันจะทำให้มีสิทธิ์เอง"