โซ่คล้องรัก นิยาย บท 56

"มองหน้าพี่แบบนั้นตกหลุมรักพี่แล้วเหรอ"

"พี่ธนาเป็นคนอบอุ่นจังเลยนะคะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่นับเคยเจอมา"

"พี่ไม่ได้เป็นผู้ชายอบอุ่นขนาดนั้นหรอก เราเจอผู้ชายแบบไหนมาถึงมองว่าพี่อบอุ่นได้"

"ผู้ชายที่แตกต่างจากพี่ธนาเหมือนฟ้ากับเหวค่ะ ทั้งเย็นชาและไม่มีเหตุผล"

"แฟนเก่าเราเหรอ"

"..." คำถามตรงไปตรงมาของธนาทำเอานับดาวชะงักไปเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับรามิลถึงแม้ว่าจะเคยมีสถานะเป็นว่าที่คู่หมั้นกันแต่ก็ยังคลุมเครือ ความรู้สึกมันพัฒนาไปทีละขั้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปเธอเลยไม่เคยให้ความสำคัญกับคำว่าแฟนเลย "ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ แค่คนที่เคยคุยกันเฉยๆ"

"ตอนนี้เลิกคุยกันแล้วเหรอ?"

"ตอนนี้นับไม่มีคนคุยแล้วค่ะ"

"พี่ขอยื่นใบสมัครเป็นคนคุยคนต่อไปได้ไหม"

"..." นับดาวเงียบไปอย่างไปต่อไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มเอ่ยถามทีเล่นทีจริงด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนยิ้มเหมือนเดิม เธอหัวเราะน้อยๆ กลบเกลื่อนความเขินอาย ถึงแม้จะไม่ได้หวั่นไหวกับเขาแต่คำถามแบบนั้นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงได้ "พะ..พูดเล่นแบบนี้เดี๋ยวนับเข้าใจผิดนะ"

"เข้าใจผิดว่าพี่ชอบเราเหรอ?"

"พี่ธนามองนับเป็นแค่น้องสาวไม่ใช่เหรอคะ"

"แต่เป็นพี่ชายแบบนี้มันก็ไม่แย่นะ" ธนาคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปที่โรงหนังพร้อมกันโดยไม่มีใครพูดอะไรมากกว่านั้น

@คอนโดของนับดาว

นับดาวกลับมาถึงห้องพักของตัวเองในช่วงค่ำๆ หลังจากที่ใช้เวลาเที่ยวเล่นกับธนาไปหลายชั่วโมง เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นพลางกวาดสายตามองรอบๆ ห้องท่ามกลางความเงียบงัน ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนจะออกจากห้องไปคือสีหน้ารู้สึกผิดของรามิลที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ ทว่าตอนนี้รอบตัวเธอกลับเหลือแค่ความว่างเปล่า

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้นับดาวรีบดึงสติกลับมาอีกครั้งก่อนที่จะเผลอคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เธอพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมา ชื่อของมินตราที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

"ค่ะคุณแม่"

(หนูนับทะเลาะกับพี่รามเหรอลูก)

"..." คำถามของคนปลายสายทำให้นับดาวเงียบไป หากไม่ใช่รามิลเป็นคนบอกพ่อกับแม่ของตัวเองว่าทะเลาะกับเธอ ก็คงจะเป็นพ่อของเธอเองที่บอกฝ่ายนั้น "พี่รามบอกแม่เหรอคะ"

(มีคนโทรมาถามแม่ว่าเวลาผู้หญิงโกรธมากๆ ต้องง้อยังไง แม่เลยเดาว่าหนูนับกับพี่รามคงทะเลาะกัน มีเรื่องอะไรกันบอกแม่ได้ไหม)

"พี่รามไม่ได้บอกแม่เหรอคะว่าเขาทำอะไรมานับถึงอยากยกเลิกงานหมั้น"

(ยกเลิกงานหมั้น!? นี่มันเรื่องอะไรกัน หนูนับบอกแม่มาตามตรงได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น)

"เมื่อคืนพี่รามไปคุยงานกับผู้หญิงคนนั้นมาค่ะ แล้วไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่ถึงห้องด้วย เขากลับมาหานับพร้อมกับรอยลิปสติกของผู้หญิงคนอื่น"

(มะ..มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง คนอย่างรามไม่น่าจะพลาดท่าให้ผู้หญิงได้นะ แถมรามยังเคยบอกกับแม่ด้วยว่าอยากจริงจังกับหนูนับ แม่ว่ารามไม่น่าจะนอกใจหนูนับได้นะ)

"เขาเชื่อผู้หญิงคนนั้นมากกว่าหนูอีกค่ะ ทั้งที่หนูเตือนแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นแปลกๆ แต่สุดท้ายมันก็เกิดเรื่องแบบนี้จนได้"

(ถ้ารามผิดแม่จะไม่เข้าข้างแน่นอน หนูนับอย่าเพิ่งยกเลิกงานหมั้นกับพี่รามได้ไหมลูก ไปเที่ยวพักผ่อนให้สบายใจสักสองสามวันดีไหม ไปเที่ยวเล่นที่บ้านพักตากอากาศของแม่ก็ได้)

"..."

"นับดาวชอบฉันเหรอ"

"อย่าบอกนะคะว่าบอสไม่รู้?" จินนี่เอียงคอมองอย่างมึนงง ที่ผ่านมานับดาวมักจะแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าหึงหวงรามิล แม้กระทั่งคนนอกอย่างเธอยังดูออกว่านั่นคือการแสดงความเป็นเจ้าของ แต่น่าแปลกที่รามิลกลับไม่รู้อะไรเลย

"ก็พอจะรู้ว่าหวง"

"ผู้หญิงหวงเพราะชอบไงคะ"

"แล้วถ้าผู้หญิงโกรธต้องง้อยังไง"

"ฉันแนะนำไม่ได้หรอกค่ะเพราะไม่รู้ว่าน้องนับดาวโกรธบอสเรื่องอะไร แต่ถ้าจะให้แนะนำจริงๆ ก็ลองง้ออย่างจริงใจดูสิคะ"

"..."

"แต่ตอนเย็นมีประชุมนะคะ ทำงานเสร็จแล้วค่อยกลับไปง้อน้องนับดาวก็ได้ค่ะ" รามิลพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อย่างคิดไม่ตก ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นเอกสารแล้วยื่นมันให้จินนี่ "จะรับกาแฟหรือของว่างอย่างอื่นไหมคะ"

"ไม่ล่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" หญิงสาวก้มศีรษะให้เจ้านายหนุ่ม ก่อนจะหันหลังเดินถือแฟ้มเอกสารออกไป

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ทำให้รามิลที่กำลังจะพักสายตาต้องหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาอย่างเบื่อหน่าย เขานิ่งไปหลังจากที่ได้อ่านข้อความบนหน้าจอมือถือที่ผู้เป็นแม่เป็นคนส่งมาให้

'หนูนับไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศxx ถ้าบอกว่าจริงจังกับน้องก็รีบไปง้อน้องซะ แม่ช่วยแกได้เท่านี้ ที่เหลือก็อยู่ที่ความสามารถของแกแล้วว่าจะง้อน้องได้ไหม'