โซ่คล้องรัก นิยาย บท 57

มาเฟียหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาอย่างหนักใจ เขาต้องเลือกระหว่างเดินทางไปหานับดาวที่บ้านพักตากอากาศตอนนี้กับเข้าประชุมตอนเย็น ซึ่งทั้งสองอย่างนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาทั้งนั้น

รามิลถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ทำงานมากดต่อสายหาเลขาส่วนตัวทันที รอไม่นานจินนี่ก็เดินกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง

"มีงานด่วนเหรอคะ หรือจะรับกาแฟสักแก้วดี"

"เลื่อนประชุมตอนเย็นออกไปก่อน ฉันมีธุระ"

"แต่การประชุมเย็นนี้มันสำคัญมากเลยนะคะ แล้วทุกคนก็เตรียมพร้อมสำหรับการประชุมวันนี้กันหมดแล้ว บอสจะไปง้อน้องนับดาวเหรอคะ"

"ฉันมีหน้าที่ต้องบอกเธอทุกเรื่องเลยเหรอ"

"ขอโทษค่ะ แต่ฉันไม่อยากให้บอสยกเลิกการประชุมเย็นนี้เพราะน้องนับดาวนะคะ มันอาจจะดูโรแมนติกในสายตาของคนอื่นที่ยอมทิ้งงานไปง้อแฟน แต่ฉันคิดว่าน้องนับดาวคงอยากได้ผู้ชายที่มีความรับผิดในหลายๆ ด้านมากกว่า ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ นะคะ"

"..."

"ประชุมแค่สองหรือสามชั่วโมงเองค่ะ ประชุมเสร็จแล้วค่อยตามไปง้อน้องนับดาวอย่างสบายใจไม่ดีกว่าเหรอคะ"

"บอกให้ชารีฟมันเตรียมรถไว้ด้วย คืนนี้ฉันจะไปต่างจังหวัด"

"ได้ค่ะ" จินนี่ระบายยิ้มบางๆ เมื่อรามิลยอมทำตามคำแนะนำของเธอ เธอพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกมา ในขณะที่รามิลยังมองดูเวลาบนหน้าจอมือถืออย่างหงุดหงิด

@บ้านพักตากอากาศ

สายลมเย็นฉ่ำในยามค่ำคืนพัดโกรกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของนับดาวที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ริมระเบียงของห้องนอนคนเดียว เสียงเกลียวคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่งฟังดูแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายทว่าอ้างว้างในเวลาเดียวกัน

เธอละสายตาจากวิวทิวทัศน์ของชายหาดในยามค่ำคืน แล้วหันกลับมาอ่านข้อความบนหน้าจอมือถือในขณะที่กำลังคุยกับพาฝันผ่านแอปพลิเคชันหนึ่ง ปล่อยให้ผมยาวปลิวไสวไปตามแรงลม

พาฝัน : อยู่คนเดียวอย่าดื่มเยอะจนเมานะ

นับดาว : ดื่มไปแค่แก้วเดียวเอง แกน่าจะมาด้วยกันนะ ที่นี่สวยมากเลย

พาฝัน : แกทะเลาะกับพี่รามิลแต่ไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวเขาคนเดียวเนี่ยนะ? ไม่กลัวว่าเขาจะแอบตามไปเหรอ

นับดาว : ที่นี่เป็นบ้านพักตากอากาศของพ่อกับแม่เขา คนอย่างพี่รามไม่มีทางทิ้งงานเพื่อมาทำเรื่องแบบนั้นหรอก สำหรับเขามันไร้สาระ

พาฝัน : ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่รามิลของแกจะพลาดท่าให้ยัยป้ากุหลาบเน่านั่นจริงๆ แล้วแบบนี้ฉันจะคบกับพี่ชารีฟอย่างสบายใจได้ยังไง

นับดาว : จีบเขาติดแล้วเหรอ?

พาฝัน : อย่างน้อยเขาก็ยอมคุยโทรศัพท์กับฉันตั้งห้านาทีเลยนะ แต่บอกว่าอย่าโทรมากวนอีก เพราะเขามีงานต้องทำเยอะ

นับดาว : รู้สึกผิดกับพี่ชารีฟนิดหน่อยแฮะที่เอาเบอร์เขาให้แกไป

พาฝัน : คนแรกและคนสุดท้ายของฉันต้องเป็นพี่ชารีฟเท่านั้น เขาคือพรหมลิขิตของฉัน

นับดาว : พยายามให้มากหน่อยก็แล้วกัน ฉันขอไปนอนก่อนนะ ดึกมากแล้ว

พาฝัน : อย่าคิดสั้นเดินลงน้ำทะเลเหมือนนางเอกในละครนะ อย่าตายเพราะผู้ชายคนเดียว ปาดน้ำตาแล้วหาผัวใหม่ซะ ฉันอยู่ข้างแกเสมอนะ

นับดาว : โอเค ฝันดี

"คุณแม่หลอกนับเหรอ"

"ไม่มีใครหลอกเธอทั้งนั้นแหละ ฉันมาหาเธอเอง ตอนนี้พร้อมจะคุยกันรึยัง"

"ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วค่ะ" นับดาวปัดมือหนาออกจากพวงแก้มอย่างแรง แต่อีกฝ่ายกลับเลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบหนักๆ บนริมฝีปากอวบอิ่มโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

"แต่ฉันอยากคุย"

"อย่ามายุ่งกับนับ!" ร่างบางยกมือขึ้นมาเช็ดปากด้วยท่าทางรังเกียจ เธอยังโกรธเคืองเรื่องเมื่อวานนี้ที่เขาทำรุนแรงกับเธอ ทั้งที่ทำให้เธอเสียน้ำตามากมายขนาดนั้นแท้ๆ แต่ยังกล้าตามมาหาเธอถึงที่นี่ "ถ้าอยากมากก็ไปหาคนอื่น นับไม่ใช่กระโถนรองรับความใคร่ของใคร"

"แต่ฉันอยากนอนกับเธอคนเดียว"

"นับไม่อยากนอนกับพี่ราม ไม่อยากเจอหน้า เลิกยุ่งกับนับสักทีได้ไหม"

"งั้นเธอก็เลิกก่อกวนฉันก่อนสิ"

"นับไปก่อกวนพี่รามตอนไหน? นับเป็นฝ่ายผิดอีกแล้วเหรอ? จะโยนความผิดให้นับทุกอย่างเลยใช่ไหม"

"เธอทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน อยู่ในห้องประชุมก็แทบไม่มีสมาธิเลย"

"..."

"เลิกทำให้ฉันคิดถึงเธอก่อนสิ แล้วฉันจะยอมเลิกยุ่งกับเธอ"