โซ่คล้องรัก นิยาย บท 58

"นะ..นั่นมันเป็นปัญหาของพี่ราม ไม่เกี่ยวกับนับ" แววตาที่เต็มไปด้วยความโหยหาของชายหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยของคนฟังกลับมากระตุกสั่นไหวอีกครั้ง ท่าทางที่ดูเหมือนกำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเธอมันไม่เหมาะสมกับคนเย็นชาอย่างเขาเลยสักนิด

"ไม่เหนื่อยเหรอที่ต้องทำหน้าบึ้งตลอดเวลา"

"ต้องทนมองหน้าพี่รามทั้งที่ไม่อยากเจอกันมันเหนื่อยกว่าการทำหน้าบึ้งเยอะเลยค่ะ"

"ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องทะเลาะกันแบบนี้"

"หลังจากยกเลิกงานหมั้นก็คงไม่เหนื่อยแล้วค่ะ"

"..." มาเฟียหนุ่มถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อนับดาวไม่ยอมฟังเหตุผลของเขาเลย หากเธอไม่สำคัญเขาคงไม่ลงทุนขับรถยนต์ส่วนตัวมาหาเธอที่ต่างจังหวัดตอนดึกดื่นแบบนี้ "อยากนอนพักผ่อนก่อนไหม หรืออยากคุยกันก่อน"

"นับกับพี่รามยังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกระ..."

"ฉันจริงจัง" ยังไม่ทันที่นับดาวจะได้พูดจบประโยคน้ำเสียงหนักแน่นของรามิลก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน ทำให้เธอเป็นฝ่ายเงียบไป

"จริงจังแล้วทำกับนับแบบนี้เหรอคะ"

"ฉันไม่เคยโกหกเธอ ฉันบอกว่าไม่ได้ทำนั่นหมายความว่ามันไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ"

"..."

"ฉันหมั้นกับเธอเพราะอยากหมั้น อยากลองจริงจังกับเธอคนเดียว คนอย่างฉันไม่ยอมหมั้นหรือแต่งงานกับใครทั้งที่ไม่เต็มใจหรอก"

"..." นับดาวยกมือขึ้นมากอดอก เบือนหน้าหนีหลบสายตาของชายหนุ่ม

"ถ้าฉันนอกใจเธอยังไงสักวันเรื่องมันก็ต้องแดงขึ้นมาอยู่ดี ถ้าถึงตอนนั้นเธอค่อยถอนหมั้นกับฉันได้ไหม แต่ฉันมั่นใจว่ามันจะไม่มีวันนั้น เพราะฉันไม่เคยนอกใจเธอ"

"..." ร่างบางกัดปากเบาๆ อย่างใช้ความคิด คำพูดและการกระทำก่อนหน้านี้ของรามิลมันทำให้ความรู้สึกของเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว "มาบอกตอนนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร นับไม่คิดที่จะกลับไปชอบพี่รามอีกรอบหรอก คำพูดกับการกระทำของพี่รามมันทำให้นับไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม"

"ขอโทษที่เมื่อวานฉันโมโหจนขาดสติ"

"งั้นก็ขอโทษเหมือนกันค่ะที่นับไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าอยากจะอยู่ที่นี่สักคืนก็ช่วยออกไปนอนห้องอื่นด้วยค่ะ" เธอกล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะล้มตัวนอนลง ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมโปง แต่รามิลก็ดึงมันออกไปอีกครั้ง

"ฉันจะเลิกทำธุรกิจกับโรส"

"แล้วมาบอกนับทำไม"

"ฉันจะเชื่อคำพูดของเธอมากกว่าคำพูดของคนอื่น เวลาอยู่กับผู้หญิงจะระวังตัวมากกว่านี้"

"..." นับดาวมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของชายหนุ่มเพื่อหาความจริงใจจากเขา เธอยังไม่อยากเชื่อว่ารามิลจะยอมทำแบบนั้นเพื่อเธอจริงๆ "จะให้นับเชื่อพี่รามเหรอ"

"ฉันอยากให้เธอเชื่อว่าฉันไม่ได้หักหลังเธอ แล้วต่อไปก็จะฟังคำเตือนของเธอมากกว่านี้"

"ยอมมาง้อนับเพราะคุณแม่บังคับเหรอ"

"ไม่มีใครบังคับฉันทั้งนั้นแหละ เมื่อตอนเย็นมีประชุมสำคัญฉันเลยมาหาเธอช้าไปหน่อย"

"ผู้หญิงคนนั้นยังโทรมาหาอีกไหมคะ"

"โทรมาเมื่อตอนเช้า แต่ฉันไม่รับสาย"

"เหอะ! คงอาลัยอาวรณ์กันมากเลยงั้นสิ?"

"ฉันไม่เคยสนใจผู้หญิงคนนั้น ถึงไม่มีเธอฉันก็ไม่เคยอยากขึ้นเตียงกับโรส"

"..."

"อื้อ~" ไออุ่นจากอ้อมแขนแกร่งของใครบางคนปลุกให้นับดาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อีกครั้ง เธอปรือตามองรอบๆ ห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยอย่างงัวเงีย แล้วค่อยๆ หันกลับไปหาคนที่นอนเปลือยกายอยู่ด้านหลัง ในขณะที่ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเธอไว้หลวมๆ

"ตื่นแล้วก็ปล่อยค่ะ มันอึดอัด"

"รู้ได้ยังไงว่าฉันตื่นแล้ว" รามิลกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วลืมตาขึ้นมาทักทายคนตรงหน้า

"เพราะพี่รามแสดงไม่เนียนไงคะ"

"ถ้าการแสดงของฉันมันแย่ขนาดนั้น เมื่อคืนเธอก็คงดูออกใช่ไหมว่ามันเป็นการแสดงหรือเป็นความรู้สึกของฉันจริงๆ"

"..."

"แหวนหมั้นก็สั่งทำแล้วนะ จะไม่กลับมาหมั้นด้วยกันจริงๆ เหรอ"

"ขอคิดดูก่อนค่ะ" นับดาวทำหน้าบึ้งตึง พร้อมกับปัดท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอด แล้วค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ฟังเสียงสายลมและเกลียวคลื่นซัดเข้าหาฝั่งอย่างผ่อนคลาย

"ยังโกรธฉันเรื่องเมื่อวานอยู่ไหม"

"แล้วถ้านับทำแบบนั้นบ้างพี่รามจะโกรธไหมคะ"

"เอาสิ" มาเฟียหนุ่มยื่นแขนข้างหนึ่งขึ้นไปจ่อริมฝีปากอวบอิ่ม ทำเอานับดาวชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าคมคายกับท่อนแขนแกร่งสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะฝังเขี้ยวลงบนแขนของเขาอย่างแรง

"กัดแล้วหายโกรธด้วยนะ"

"..." รอยยิ้มอบอุ่นของรามิลทำหัวใจดวงน้อยของคนตัวเล็กเต้นไม่เป็นส่ำ ความอ่อนโยนที่เขามอบให้มันทำให้เธอเริ่มใจอ่อน "...ไม่ได้นอกใจกันจริงๆ ใช่ไหม"

"ไม่...มีเธอคนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว"