โซ่คล้องรัก นิยาย บท 59

"มีนับคนเดียวมาตั้งแต่แรกจริงเหรอ"

"เคยเห็นฉันสนใจผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอไหม"

"แต่พี่รามเชื่อนิสัยตอแหลของยัยป้ากุหลาบเน่านั่นมากกว่าคำเตือนของนับอีก"

"ขอโทษที่เคยคิดว่าเธอนิสัยเหมือนเด็ก เธอบอกว่าฉันเป็นของของเธอเลยมีสิทธิ์หวง ฉันคิดว่าเธออาจจะแค่หวงของเหมือนเด็กทั่วไป"

"ในสายตาพี่รามนับเป็นเด็กสามขวบเหรอ" เธอทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อรู้ว่าในสายตาของรามิลเธอเป็นแค่เด็กน้อยไม่รู้จักโตเท่านั้น คำพูดของเธอเลยไม่มีน้ำหนักสำหรับเขา

"ขอโทษที่เคยคิดแบบนั้น"

"ตอนทะเลาะกันพี่รามบอกว่านับไม่มีเหตุผล แต่คนที่ไม่มีเหตุผลคือพี่รามนั่นแหละ คนของตัวเองไปส่งผู้หญิงคนอื่นถึงห้องพักแบบนั้นเป็นใครก็ต้องคิดมากทั้งนั้นแหละ ทีตอนนับไปกินข้าวกับพี่ธนาเฉยๆ พี่รามยังโมโหจนกลายเป็นบ้าเลย"

"..." มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจเมื่อนับดาวพูดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเขา เขาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาสบตากัน "ฉันจะเลิกทำธุรกิจกับโรส เธอเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นได้ไหม"

"นั่นเป็นคำสั่งหรือการแลกเปลี่ยนคะ"

"เป็นคำขอร้องจากฉัน"

"คนอย่างพี่รามขอร้องคนอื่นเป็นด้วยเหรอ"

"เคยขอร้องแม่คนแรก เธอคนที่สอง"

"ขอร้องคุณแม่เรื่องอะไรคะ?"

"อย่ายอมรับการยกเลิกงานหมั้นของเธอ"

"คนอย่างพี่รามมันเห็นแก่ตัว"

"ฉันอยากหมั้นกับเธอในอีกสองเดือนข้างหน้า ยังอยากเป็นคู่หมั้นของเธอ ไม่ใช่แค่ว่าที่"

"นับไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ฟูมฟายเพราะผู้ชายนะ ใครหักหลังนับนับก็พร้อมจะเดินหน้าต่อคนเดียว ถึงจะเป็นปัญหาแค่เล็กน้อยแต่ถ้ามีครั้งแรกมันก็คงมีครั้งที่สองที่สามตามมา นับไม่อยากเสียเวลากับอะไรแบบนั้น"

"..." รามิลพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่านับดาวเป็นคนเด็ดขาดขนาดไหน

"ครั้งแรกนับยังพอให้อภัยได้ แต่ถ้ามีครั้งต่อไปความรู้สึกของนับมันไม่มีทางเหมือนเดิมแล้ว นับให้โอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ"

"ไม่ยกเลิกงานหมั้นแล้วใช่ไหม"

"นับพูดไปตั้งเยอะแล้ว คิดเอาเองค่ะ" นับดาวยกมือขึ้นมาดันใบหน้าคมคายออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง ยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจ

"ที่นี่ไม่มีแม่บ้านนะ ฉันเป็นคนบอกแม่บ้านเองว่าสองสามวันนี้ไม่ต้องเข้ามาทำความสะอาดที่นี่ อยากกินอะไรก็บอกฉัน"

"นับจะไปเล่นน้ำก่อนแล้วค่อยมากินอาหารเช้า อยากทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ"

"จะลงทะเลตอนนี้เหรอ"