ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 12

ชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ลูคัสก็เรียกภาคินเข้าไปคุยที่ห้องทำงาน ส่วน วรันยาก็ถูกดาหลาและกังศมาชวนไปคุยต่อที่นั่งเล่น กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าสู่สามทุ่มครึ่ง ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวไปบ้านของอัสลาน ไคล์ แต่เช้า

เช้าวันต่อมา...เวลา 09:09 น.

วรันยาเดินทางไปร่วมงานหมั้นที่จัดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยมีผู้ใหญ่จากตระกูลไคล์และซานเตียนโน่ พูดคุย รับประทานอาหารและดื่มสังสรรค์กันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในขณะที่คาร่าเอาแต่ทำหน้าเคร่งเครียดจนเธอรู้สึกสงสาร

“เธอโอเคไหม?” วรันยาถามเมื่อมีโอกาสได้อยู่กับเพื่อนสองต่อสอง

“ไม่โอเคแล้วทำอะไรได้ล่ะ เฮ้อ...” คาร่าบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ขณะเดียวกันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดภัคคินัยถึงเอาแต่นิ่งเฉย ราวกับว่าเรื่องหมั้นหมายที่เป็นสัญญาผูกมัดระหว่างเธอกับเขานั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

“สรุปเรื่องราวเป็นมายังไง? พี่นัยเขา เอ่อ...”

“ไม่! เราไม่ได้มีอะไรกัน แต่ผู้ใหญ่ไม่เชื่อ” คาร่าบอกความจริงพร้อมกับถอนหายใจทิ้งอีกครั้ง

“แล้วทำไมเธอถึงไปนอนกับพี่นัยที่โรงแรม?” วรันยาอยากรู้สาเหตุ

คาร่าหันซ้ายหันขวาแล้วรีบดึงแขนเพื่อนสาวหลบมุมเข้าไปคุยเรื่องที่ได้พบเจอกับภัคคินัยมาเมื่อคืน “เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะ...บลาๆๆๆ”

วรันยาได้ฟังถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีอยู่จริง

อีกมุมหนึ่งของงานหมั้น...

“ไง! ติดใจน้องทอมเข้าแล้วสิ” ภาคินเอ่ยแซวแฝดผู้น้อง หลังเห็นอีกฝ่ายนั่งจิบไวน์ด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอย่างที่ควรจะเป็น

“บ้า! คาร่าไม่ใช่ทอมสักหน่อย” ภัคคินัยรีบแก้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่าย ถูกเข้าใจผิดๆ

“แหม...พิสูจน์มาแล้วสินะ” ภาคินแซวต่ออย่างอดไม่ได้

“เลอะเทอะน่าคิน เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอก” ภัคคินัยส่ายหน้ากับคำถามที่หากเป็นคนอื่นถาม ป่านนี้คงได้ลงไปนอนนับดาวอยู่บนพื้น

“ก็แล้วพาไปนอนด้วยทำไมวะ?”

“ขอไม่เล่าได้ไหม”

“ตามใจ! แต่รู้ใช่ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” ภาคินเอ่ยเตือน

“อืม! รู้สิ ว่าแต่แกเถอะได้ข่าวว่าจะขอตามไปเที่ยวอังกฤษกับน้องไวน์ ใช่ไหม?” ภัคคินัยเปลี่ยนเรื่องคุย

“ยุ่งน่า! ฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้น” ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ หลังถูกย้อนศร

“ยายคงเชื่อ” ภัคคินัยหัวเราะขำๆ กับท่าทีของแฝดผู้พี่ที่คนทั้งบ้านต่าง ก็รู้ว่าแอบชอบวรันยา จะมีก็เพียงแค่มารดาเท่านั้นที่คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนวันวาน ทั้งๆ มันเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว

“วิวตรงนี้สวยดีว่ะ” ภาคินแสร้งชี้ให้แฝดผู้น้องดู

“หึ! มึงน่าจะไปชวนน้องไวน์มาถ่ายรูปนะ” ภัคคินัยบอกพลางส่ายหน้าเบาๆ

“จริงด้วย! งั้นกูไปหาน้องไวน์ดีกว่า” ภาคินรีบออกเดินไปตามหาสาวเจ้าด้วยสีหน้าระรื่น พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนที่ตนเกือบจะได้ลิ้มรสดอกบัว คู่งาม ก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้

สองวันต่อมา...ไร่ไปรยาเวศ

หลังจากที่ผ่านพ้นพิธีหมั้นแบบภายในของคาร่ากับภัคคินัย ลูคัสก็จัดงานเลี้ยงฉลองให้กับบุตรชายฝาแฝดที่คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาได้ทั้งสองคน อย่างยิ่งใหญ่ โดยมีแขกมากมายเดินทางมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง

“สาวๆ มากันเต็มเลยเนาะ” คาร่าที่เดินทางมาร่วมงานพร้อมกับบิดามารดา หันไปคุยกับเพื่อนสาว

“อืม! เยอะจริงๆ” วรันยากวาดตามองรอบๆ ตัวอย่างรู้สึกอึ้งและหงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นสาวๆ พากันจ้องมองไปยังโต๊ะที่ภาคินกับภัคคินัยนั่งอยู่

“สองสาวมาทำอะไรตรงนี้จ้ะ” กังศมาเอ่ยถาม เพราะไม่เห็นวรันยากับคาร่าไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ

“คุณมาร์!!” วรันยากับคาร่าหันกลับไปมองอย่างตกใจ

“ไปนั่งกับยายที่โต๊ะนั้นดีกว่า” กังศมาเอ่ยชวนเพราะแอบเห็นหนุ่มๆ ในงานพากันมองสองสาวจนแทบจะไม่กระพริบตา

วรันยากับคาร่าอมยิ้มก่อนจะเดินตามหลังผู้ใหญ่ไปที่โต๊ะอย่างรู้สึกอึดอัดนิดๆ เพราะไม่ชินกับการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

อนันที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไป รีบสะกิดเพื่อนให้หันไปมองสาวที่สวยโดดเด่นที่สุดในงาน “คนนั้นเหรอ ลูกสาวของพ่อเลี้ยงสินชัย”