ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 16

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...บริษัทซานเตียนโน่ คอร์ปอเรชัน

เวลา 16:07 น.หลังจากทำงานครบกำหนดตามที่บิดาตั้งไว้ สองหนุ่มก็ถูกเรียกเข้าไปคุยที่ห้องประชุมใหญ่

“พ่อดีใจนะ ที่ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาลูกทั้งสองตั้งใจทำงาน จนดีแลนเอ่ยปากชม” ลูคัสเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

‘แหม...ก็ลองไม่ชมดูสิ ครึ่งปีที่ผ่านมานี้พี่รัญแทบจะไม่ได้ทำงานอะไรเลย’ ภาคินแอบตอบในใจ

“เอาเป็นว่า...ไลอ้อนได้ไปคุมกิจการทางเหนือตามที่ขอ ส่วนไทเกอร์ได้คุมกิจการทางใต้ และสามปีต่อจากนี้...หากใครทำกิจการของพ่อขาดทุนก็เตรียมตัวกลับมาเป็นเลขาและเรียนรู้งานกับดีแลนใหม่” ลูคัสบอกบุตรชายทั้งสองอย่างเป็นทางการ

“ครับ/ครับ” สองหนุ่มขานรับด้วยรอยยิ้ม

“ไทเกอร์โอเคใช่ไหมที่ต้องไปคุมกิจการทางใต้” ลูคัสถามย้ำ

“โอเคครับ” ภัคคินัยฉีกยิ้มให้บิดา

“งั้นก็ไปพักผ่อนกันก่อนสักสองอาทิตย์ แล้วค่อยเริ่มงานกันต้นเดือนหน้า อ้อ! ใครว่างก็แวะไปเยี่ยมยายบ้างนะ บ่นคิดถึงใหญ่เลย” ลูคัสบอกพลางลอบสังเกตอาการของคนที่อยากจะไปคุมกิจการทางเหนือ

“โอเค! งั้นผมจะกลับวันนี้เลยครับ” ภาคินรีบบอก

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” ลูคัสเอ่ยแซว

“กะ...ก็ผมคิดถึงยายนี่ครับ” ภาคินตอบอย่างอายๆ

“ใช่เหรอ?” ภัคคินัยกลอกตาอย่างรู้สึกหมั่นไส้

“ยุ่งน่า” ภาคินมองค้อนแฝดผู้น้อง

“หึๆ พ่อจะพยายามเชื่อก็แล้วกันนะ อ้อ! แล้วนี่ไทเกอร์รู้หรือเปล่าว่า อีกสามวันหนูคาร่าจะเดินทางไปอังกฤษแล้ว” ลูคัสเอ่ยถามเรื่องสำคัญ

“ยังครับ” ภัคคินัยขมวดคิ้วจนแทบจะพันกัน

“น้องไวน์ไปด้วยไหมครับ” ภาคินรีบถามถึงสาวเจ้าอย่างใจคอไม่ดี

“ไปสิ! เห็นว่าจะไปเรียนปรับพื้นฐานก่อน อ้าว! ไลอ้อนจะไปไหน” ลูคัสถึงกับตกใจเมื่อเห็นบุตรชายเดินออกห้องไปโดยไม่บอกไม่กล่าว

“ผมจะไปหายายครับ” ภาคินหันไปตอบบิดาก่อนจะรีบเดินตรงไปที่ลิฟต์อย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ไทเกอร์ตามไปดูไลอ้อนหน่อย” ลูคัสรีบบอกอย่างเป็นห่วง

“ครับ” ภัคคินัยรีบตามไป พร้อมกับตะโกนเรียกแฝดผู้พี่ด้วยสีหน้าตื่นๆ “คิน! รอก่อน”

“มึงจะตามกูมาทำไม?” ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งเมื่อเห็นแฝดผู้น้องวิ่งตามเข้ามาในลิฟต์

“พ่อให้กูไปเชียงใหม่พร้อมกับมึง” ภัคคินัยรีบยกเอาบิดามาอ้าง

“บ้า! มึงจะไปทำไม” ภาคินส่ายหน้า แล้วกดลิฟต์ลงไปยังชั้นล็อบบี

“กูต้องไปส่งคาร่าขึ้นเครื่อง” คนมีข้ออ้างบอกยิ้มๆ

ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ พลางนึกไปถึงวรันยาที่กำลังจะออกเดินทางไปอังกฤษในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งใจว่าจะกลับไปใช้เวลากับสาวเจ้าให้หายคิดถึง แต่ก็เหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไปดั่งที่ตั้งใจ

เชียงใหม่...เวลา 18:01 น. หลังจากที่ภาคินกับภัคคินัยลงเครื่องเสร็จ ก็เดินออกมาเจอสิงขรรอรับอยู่ตรงประตูทางเข้า-ออกด้านหน้าสนามบิน

“สวัสดีครับคุณคิน คุณนัย” สิงขรหัวหน้าคนงานในไร่ไปรยาเวศ เอ่ยทักทายหลานชายฝาแฝดของคุณหญิงกังศมาด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับพี่สิงห์ / สวัสดีครับ พี่สิงห์มาคนเดียวเหรอครับ” ภาคินกับภัคคินัยยกมือไหว้คนที่อายุมากกวาอย่างนับถือ เพราะสิงขรคุมงานในไร่มานานร่วมสิบกว่าปีแล้ว

“ใช่ครับ คุณมาร์ติดละครเลยส่งผมมารับแทน” สิงขรเอ่ยหยอกพร้อมกับรับไหว้สองหนุ่ม ที่เห็นมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น จนกระทั่งเรียนจบและเตรียมจะเริ่มทำงานในฐานะผู้บริหารรุ่นต่อไปของไปรยาเวศและซานเตียนโน่

“เฮ้อ...นึกว่ายายจะคิดถึงผมกับไอ้นัยซะอีก” ภาคินตัดพ้อ

“หึๆ จะกลับไร่เลย หรือว่าจะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ” สิงขรหัวเราะเบาๆ กับท่าทีของหนุ่มอารมณ์ขัน

“กลับไร่เลยครับ ผมคิดถึงยาย” ภาคินรีบบอกเพราะกลัวว่าแฝดผู้น้องจะแวะที่อื่น