ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 17

“สวัสดีครับ” ภาคินยกมือไหว้ตามแฝดผู้น้อง พร้อมกับกวาดสายตามองหาสาวที่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด

“สวัสดีๆ เชิญด้านในกันดีกว่า” อัสลานรับไหว้ก่อนจะชวนสองหนุ่มเข้าไปร่วมแจมปาร์ตี้วันเกิดของบุตรสาวที่จัดขึ้นริมสระว่ายน้ำหลังบ้าน

“ครับ/ครับ” ภาคินกับภัคคินัยขานรับ แล้วเดินตามหลังผู้ใหญ่ไป

“ทุกคน...ดูซิว่าใครมา” อัสลานบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำให้ทุก ๆ คนที่กำลังคุยกันสนุกๆ หันไปมองตามๆ กัน

“พี่คิน” วรันยามองใบหน้าหล่อเหลาของจอมทะลึ่ง ที่หายเงียบไปนานเกือบปีอย่างตกใจ

“พี่นัย” คาร่าเผลอเรียกชื่อออกมาอย่างลืมตัว คิดไม่ถึงว่าคนที่มีสถานะคู่หมั้น (ปลอมๆ) จะโผล่มาร่วมงานวันเกิดของเธอได้

“สวัสดีครับ ขอร่วมวงด้วยคนนะครับ” ภาคินแจกยิ้มหวานให้กับสาวๆ ในงาน ก่อนจะจ้องมองสาวคนเดียวที่นั่งอยู่ในหัวใจ

“สวัสดีครับน้าชบา” ภัคคินัยยกมือไหว้ผู้ใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีจ้ะ” ชบารับไหว้ว่าที่ลูกเขยอย่างรู้สึกเขินๆ ก่อนจะหันไปกวักมือเรียกบุตรสาวให้เข้าไปหา

“สวัสดีค่ะพี่นัย” คาร่ายกมือไหว้เก้ๆ กังๆ กลัวว่าเพื่อนๆ ที่มาร่วมงาน วันคล้ายวันเกิดจะรู้สถานะของตนเองกับอีกฝ่าย

“นี่ครับของขวัญ” ภัคคินัยส่งกล่องของขวัญไปให้คู่หมั้นวัยทีน

“ขอบคุณค่ะ” คาร่ารับมาถือมือไม้สั่น

“สวัสดีครับคาร่า นี่ของขวัญจากพี่ครับ” ภาคินส่งให้สาวทอมที่วันนี้เปลี่ยนเป็นสาวสวยน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอบคุณค่ะ เชิญพี่คินกับพี่นัยตามสบายนะคะ” คาร่าส่งยิ้มบางๆ ให้สองหนุ่ม พร้อมกับส่งของขวัญให้พี่เลี้ยงที่อยู่ใกล้ๆ เอาไปวางรวมกับของขวัญ ชิ้นอื่นๆ

“ครับ” ภาคินพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ คนที่ทำเป็นเมินใส่ตน

“ไง! ได้ข่าวว่าเกรดเฉลี่ยสวยไม่เบานี่”

“ค่ะ” วรันยาอยากจะลุกหนีแต่ก็ถูกจอมทะลึ่งนั่งขวางทางออกเอาไว้

“จะเดินทางไปเรียนปรับพื้นฐานวันไหนครับ?” ภาคินยิงคำถามต่อขณะที่แฝดผู้น้องเลือกที่จะเข้าไปนั่งคุยกับผู้ใหญ่ แทนการมาร่วมวงกับสาวๆ สิบกว่าคน ที่เอาแต่จ้องมองใบของหน้าตนราวกับคนไม่เคยพบเห็น

“อีกสามวันค่ะ” วรันยาตอบก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาจิบ รู้สึกร้อนผ่าว ที่ใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกไปถึงเรื่องเก่าๆ ของเธอกับอีกฝ่าย

“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่ไหม?” ภาคินอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้างามแดงระเรื่อ ขึ้นมานิดๆ

“เอ่อ...ไวน์ต้องเตรียมตัวค่ะ” วรันยาตอบพลางหันไปมองเพื่อนๆ ที่ดูจะเงียบและคุยกันเบาเสียงลงไปกว่าตอนที่สองหนุ่มมาอย่างลิบลับ

“ใจร้ายจัง เราไม่ได้เจอกันมาตั้งปีหนึ่งนะ”

“เป็นหนึ่งปีที่ไวน์มีความสุขที่สุดเลยค่ะ”

“เหรอ? แต่สำหรับพี่เป็นหนึ่งปีที่โคตรจะทรมานเลย”

“ไม่จริง! เห็นมีข่าวกับสาวตั้งหลายคน” วรันยาเบ้ปากนิดๆ กับความตอแหลของจอมทะลึ่งที่มีข่าวกับดารา-นางแบบไม่แพ้หิรัญ

“คนไหนก็ไม่เท่าคนนี้หรอกน่า” ภาคินฉีกยิ้มที่รู้ว่าสาวเจ้าเองก็ติดตามข่าวคราวของตน ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรเหมือนอย่างที่เป็นข่าวเลยสักนิด

“หึ! ใครเชื่อก็บ้าแล้ว” วรันยาเบ้ปากนิดๆ อย่างรู้สึกหมั่นไส้

“พี่พูดจริง” คนที่รักเดียวใจเดียวตอบด้วยสีหน้าจริงจัง แม้ที่ผ่านมาจะมีนอกลู่นอกทางไปบ้างตามประสาผู้ชาย แต่ก็เป็นการซื้อกินแค่ครั้งคราว ส่วนข่าวที่มีกับดารา-นางแบบก็แค่ทักทายกันทั่วๆ ไปเท่านั้น เพราะการทำงานกับดีแลนเป็นอะไรที่เข้มงวดมาก หากวันไหนที่เข้างานสายก็จะถูกสั่งให้ไปทำหน้าที่แทนพนักงานรับรถทั้งวัน และนั่นทำให้มีนักข่าวมาจับภาพตอนที่ตนกับน้องชายฝาแฝดเปิดประตูรถให้นางแบบดัง แล้วเอาไปเขียนข่าวใหญ่โต โคตรจะไร้สาระสิ้นดี

“ขยับออกไปนั่งห่างๆ หน่อยสิ ไวน์ร้อนแล้วก็อึดอัดด้วย” วรันยาบอกพร้อมกับขยับหนีไปจนชิดผนัง

“แต่พี่หนาว” ภาคินส่งสายตาสื่อความหมายไปให้ ‘ให้ตายสิ! อยากจะดึงน้องไวน์เข้ามากอดแรงๆ ให้หายคิดถึงจัง’

“พี่คิน!” วรันยาถลึงตาใส่คนหน้ามึนที่ขยับตามมานั่งใกล้เธอ ‘บ้าจริง! นี่ไม่รู้หรือไงว่าสายตาของทุกคนในงานกำลังมองมาที่เขา’

“จ๋า” คนที่ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากสาวตรงหน้า ขานรับเสียงหวาน

“อี้...ขนลุก” วรันยายกมือขึ้นลูบแขนทั้งสองข้างไปมาเบาๆ เพื่อยืนยันถึงสิ่งที่เอ่ย

“คิกๆๆ” ทำเอาคาร่ากับเหล่าสาวๆ พากันหัวเราะอย่างอดไม่ได้ หลังจากที่ได้ยินการสนทนาของทั้งสองมาได้สักพัก

ภาคินหัวเราะตามสาวๆ วัยทีนอย่างรู้สึกเขินนิดๆ ก่อนจะตีเนียนทำเป็นยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม จากนั้นก็ลุกไปนั่งคุยกับผู้ใหญ่ที่โต๊ะร่วมกับภัคคินัย

วรันยาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จอมทะลึ่งยอมย้ายที่นั่ง เพราะเธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาของเพื่อนๆ ที่เต็มไปด้วยคำถาม ซึ่งอาจจะไม่มีใครกล้าถามเธอในตอนนี้ แต่เชื่อว่าในแชตไลน์กลุ่มที่ทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์เมาท์มอยกันอยู่นั้น คือเรื่องของเธอกับภาคิน 100%