ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 18

เพียะ! ผัวะ! ตุบ! ตุบ!

“โอ๊ย! เป็นหมาหรือไงฮะเรา” ภาคินต่อว่า ก่อนจะลูบตรงรอยกัดที่ต้นแขนแล้วซูดปากเบาๆ เพื่อระบายความเจ็บปวด ‘บ้าจริง! เลือดออกหรือเปล่าวะ’

“หึ! ถ้าลวนลามอีกทีล่ะก็ เจอดีแน่” วรันยาบอกพลางชูกำปั้นน้อยๆ ขึ้นตั้งการ์ดพร้อมสู้

“โธ่! พี่ขอชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้” ภาคินมองค้อนแม่สาวจอมแก่น

“ชื่นใจบ้าน่ะสิ มาจับหน้าอกหนูทำไม” วรันยาตอกกลับอย่างโมโห ไม่คิดว่าจอมทะลึ่งจะพัฒนาการถึงเนื้อถึงตัวเพิ่มขึ้นมาอีกระดับ

“แหม...พี่แค่อยากรู้ว่ามันใหญ่จริงๆ หรือว่ายัดฟองน้ำเอาไว้เท่านั้นเอง” คนหน้ามึนอมยิ้มที่มุมปาก กับความอวบหยุ่นที่เต็มไม้เต็มมือเมื่อครู่

“กรี๊ดดดด ไอ้คนบ้า” วรันยากรีดร้องแล้วรัวกำปั้นใส่อย่างบ้าคลั่ง

ตุบ! ตุบ! ผัวะ!

“โอ๊ย! นี่คนนะไม่ใช่กระท้อน ทุบเอาๆ อยู่นั่นแหละ” ภาคินรีบรวบข้อมือของสาวเจ้าเอาไว้ก่อนที่ตัวเองจะช้ำในตาย

“ไปส่งหนูกลับบ้านเดี๋ยวนี้” วรันยาสะบัดมือออกจากการจับกุม

“หอมแก้มพี่ก่อน แล้วจะพี่ขับรถไปส่งน้องไวน์โดยไม่แวะจอดข้างทางอีก” ภาคินยื่นข้อเสนอสงบศึกชั่วคราว

“พี่คิน!” วรันยาแว้ดกลับด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ขอแค่นี้ให้ไม่ได้หรือไง” ภาคินบอกด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ

“ถ้าหอมแล้ว รีบออกรถเลยนะ” วรันยากลั้นใจถาม เพราะกลัวว่าจะถูกลวนลามแบบเมื่อครู่อีก

“ตามนั้น” ภาคินฉีกยิ้มทันทีที่คำขอเป็นผล

‘เอาน่าไวน์! คิดซะว่าหอมแก้มไอ้ด่างแล้วกัน’ วรันยาปลอบใจตัวเองก่อนจะหันไปบอก “เอียงแก้มมาใกล้ๆ สิ”

“อะ...อื้อ” เธอตกใจ! ส่งเสียงครางท้วงเมื่อถูกขโมยจูบอีกครั้ง

“อืม...” ภาคินครางเสียงกระเส่าก่อนจะถอนจูบที่เนิ่นนานออก

“คะ...คนบ้า คอยดูนะไวน์จะฟ้องคุณมาร์กับคุณพ่อ” วรันยาผลัก คนหน้ามึนออกห่างจากตัว ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมากองบนตัก

“ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่กลัว” ภาคินฉีกยิ้มเมื่อเห็นสาวเจ้าสั่นเทาไปทั้งเนื้อทั้งตัว จึงล้วงกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในช่องลับข้างพวงมาลัยออกมา

“อ๊ะ! จะ...จะทำอะไร” วรันยารีบปัดมือหนาที่กำลังจะเอื้อมมาออก

“พี่จะใส่ของขวัญวันเรียนจบให้ครับ” ภาคินขำกับท่าทีของสาวเจ้า

“...” วรันยาขืนตัวและมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ

“ขอโทษนะครับพี่ติดงาน เลยมาร่วมยินดีกับเราไม่ได้” ภาคินบอกขณะ ยื่นมือไปคล้องสร้อยพร้อมจี้เพชรรูปหัวใจ

“ขอโทษทำไม ไม่ได้รอสักหน่อย” วรันยาบอกก่อนจะปัดมือหนาออก

“ไม่ได้รอพี่จริงเหรอ?” ภาคินเอ่ยหยอกเย้า

“จริง! ทีนี้ก็ออกรถได้แล้ว” วรันยาขยับไปติดประตูรถ แล้วหันไปมองข้างทาง

“ครับคุณนายซานเตียนโน่” คนที่โลกทั้งใบกำลังเป็นสีชมพู หัวเราะเบาๆ ก่อนจะขับรถไปตามทาง

“ไม่มีทาง” สาวเจ้าตอกกลับทันทีที่ได้ยินประโยคขัดหู

“พรุ่งนี้ 9 โมงเช้าพี่จะมารับน้องไวน์ไปเที่ยวในเมืองนะ”

“ไม่ ไวน์จะ...”

“อย่าดื้อสิ อีกเดี๋ยวเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว ตามใจพี่หน่อยไม่ได้หรือไง” ภาคินอ้อนเสียงอ่อน

“ก็แล้วทำไมไวน์ต้องตามใจพี่คินด้วยล่ะ” วรันยาถอนหายใจอย่างรู้สึกอึดอัด เพราะพรุ่งนี้เธอนัดกับคาร่าเอาไว้ว่าจะไปซื้อชุดชั้นในด้วยกัน

“อ้าว! ก็เราเป็นแฟนพี่ไงจำไม่ได้เหรอ?” คนหน้ามึนขมวดคิ้วถามก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในรีสอร์ตพรรณนารา

“อี๋! ขี้ตู่ชะมัด” สาวเจ้าทำท่ายี้ใส่

“หึๆ สรุปพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันนะ” ภาคินขับรถไปจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเดาว่าตอนนี้สินชัยน่าจะหลับไปแล้ว

“ไม่รู้ไม่ชี้” วรันยาตอบกวนๆ ก่อนจะลงจากรถแล้ววิ่งตรงเข้าบ้าน

“ยัยเด็กบ้า!” ภาคินกลอกตา แล้วขับรถกลับไร่ไปรยาเวศด้วยอารมณ์ขุ่นมัวนิดๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวเจ้าถึงได้เอาแต่วิ่งหนีตน ทั้งๆ รู้อยู่แล้วว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

เช้าวันต่อมา...เวลา 9:05 น.

หลังจากให้ ‘โอม’ ลูกน้องคนสนิทของสิงขรแอบมาสังเกตการณ์ให้เมื่อชั่วโมงก่อน ภาคินก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถตรงมาที่รีสอร์ตพรรณนารา เพื่อจะดักรอรับวรันยาไปเที่ยวในเมืองกับตน

“สวัสดีครับอาสิน” ภาคินลงจากรถแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน

“อ้าว! มาเมื่อไหร่เนี่ยคิน” สินชัยรับไหว้แล้วมองหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ได้เจอมานานอย่างรู้สึกตกใจนิดๆ

“ผมกับนัยมาถึงเมื่อวานตอนค่ำๆ ครับ” ภาคินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่อย่างคุ้นเคย

“เราดูผอมลงไปนิดหนึ่งนะ” สินชัยจ้องมองหนุ่มตรงหน้าอย่างสังเกตความเปลี่ยนแปลง