ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 24

20 นาทีต่อมา...1929 Condo

วรันยาจ้องมองคอนโดหรูที่สวยและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อย่างรู้สึกตื่นเต้น “ว้าว! พี่คินพักอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอคะ”

“ครับ พ่อพี่ซื้อเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่พี่รัญมาเรียนต่อที่นี่” ภาคินตอบก่อนจะหันไปบอกคนสนิทของบิดาและบอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วย “วันนี้ผมกับน้องไวน์จะอยู่ที่คอนโดครับ”

“โอเคครับ! งั้นผมขอตัวกลับวิลล่าก่อน” เคิร์กยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังที่จอดรถด้านหน้า

“พวกผมพักอยู่ที่ห้องชั้นล่างนะครับ” บอดี้การ์ดบอกก่อนจะพากันลากกระเป๋าเดินทางของบุตรชายเจ้านายและหญิงสาวตรงไปยังลิฟต์

“ครับ” ภาคินพยักหน้ารับ

“เอ่อ...ตอนที่พี่คินกับพี่นัยมาเรียน ก็พักอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ”

“พี่กับนัยไม่ค่อยได้มาพักเท่าไหร่ครับ เพราะปีแรกต้องอยู่หอพักใน มหาลัย. ปีสองก็ย้ายออกไปอยู่อพาร์ทเมนท์ที่ใกล้กับมหาลัย. ปีสามถึงจะได้มาพักที่นี่ครับ ส่วนพ่อกับแม่ของพี่น่ะ มาแวะพักที่นี่กันเป็นประจำ เพราะอยู่ใกล้กับสนามบิน” ภาคินโอบไหล่ของสาวเจ้าเดินผ่านล็อบบีไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอกับคนรู้จักเข้า

“สวัสดีครับพี่พีเค สบายดีไหมครับ” ภาคินทักทายหนุ่มรุ่นพี่ที่เคยแวะไปสังสรรค์ด้วยบ่อยๆ

“สวัสดีครับคุณไลอ้อน ผมสบายดี ว่าแต่...” อันโตนิโอ้หรี่ตามองเด็กสาวข้างกายของอีกฝ่ายอย่างสนใจ ‘ใช่น้องสาวหรือเปล่าวะ?’

“อ๋อ! นี่น้องไวน์ครับเป็น...” ภาคินฉีกยิ้มหวานเตรียมจะเปิดตัวคนรัก แต่ทว่า...กลับถูกสาวเจ้าชิงพูดตัดบทเสียก่อน

“เป็นน้องสาวของพี่คิน เอ่อ...พี่ไลอ้อนน่ะค่ะ” วรันยารีบบอกเพราะกลัว อีกฝ่ายจะแนะนำเหมือนที่เคยแนะนำกับพนักงานที่ร้านชุดชั้นใน ซึ่งนั่นอาจจะทำให้เธอดูแย่ในสายตาของใครๆ เพราะอายุยังน้อยแต่ดันแก่แดดมีแฟนแล้ว

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมพีเค พักอยู่ชั้นที่18กับภรรยา ว่างๆ ก็แวะไปทำอาหารไทยทานด้วยกันนะครับ” อันโตนิโอ้เอ่ยชวน ‘! โล่งใจ นึกว่าพาเด็กไฮสคูลมาฟาดซะอีก’

“ได้ครับ / ค่ะ” ภาคินกับวรันยาขานรับพร้อมกัน

“ว่าแต่...คุณไลอ้อนได้เจอกับไทเลอร์บ้างหรือเปล่าครับ?” อันโตนิโอ้ถามถึงเพื่อนสนิทที่ไปใช้ชีวิตอยู่ในไร่สิรันยากรณ์ ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับไร่ไปรยาเวศ

“ยังครับ ผมว่าจะเข้าไปขอความรู้เรื่องการดูแลสวนองุ่นกับสวนส้มจาก คุณแดเนียลและพี่ไทเลอร์อยู่เหมือนกัน” ภาคินตอบก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ บอดี้การ์ดที่กดลิฟต์รอ ขึ้นไปก่อน

“สรุปคุณไล้อ้อนได้คุมกิจการทางเหนือใช่ไหมครับ?” อันโตนิโอ้ถามถึงบทสรุปของเรื่องที่ครั้งหนึ่งเคยได้คุยกับสองหนุ่มฝาแฝด เกี่ยวกับทิศทางที่จะดำเนินต่อหลังจากเรียนจบ

“ใช่ครับ ไทเกอร์ได้รับช่วงต่อทางใต้”

“เยี่ยมไปเลยครับ! แล้วคุณดีแลนสบายดีไหม?”

“สบายดีครับ”

“โอเค! งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องรีบเข้าประชุมแทนบอส”

“ครับ แล้วเจอกัน” ภาคินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ไปก่อนนะครับคุณไวน์” อันโตนิโอ้บอกลาสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูด้านหน้าด้วยท่าทีที่เร่งรีบ เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะเริ่มประชุมแล้ว

“ค่ะ” วรันยาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แล้วเดินตามภาคินเข้าไปในลิฟต์ตัวใหม่ที่พนักงานกดให้

“น้องไวน์มีอะไรหรือเปล่า?” ภาคินถามหลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง

“คือ...ไวน์แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงพูดไทยชัดน่ะค่ะ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกทึ่งนิดๆ กับการสนทนาของหนุ่มหล่อมาดเนี้ยบเมื่อครู่

“หึๆ พี่พีเคเขาได้เมียเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาก็เป็นลูกครึ่งไทย เจ้านายของเขา คุณออร์แลนโด้ เจ้าของคอนโดนี้ก็เป็นลูกครึ่งไทย เลยทำให้เขาพูดไทยชัดครับ” ภาคินเฉลยให้สาวเจ้าทราบถึงที่มาที่ไป ซึ่งหากเธอได้เห็นตอนที่พีเคและเหล่าเพื่อนๆ ร้องเพลงของเสก โลโซ กับ ปู พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ จะต้องอึ้งหนัก! เพราะแต่ละคนเสียงดีๆ ทั้งนั้นเลย

“ว้าว! ไม่น่าเชื่อนะคะ”

“ใช่! เขาเคยชวนพี่ไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ของเขาด้วยนะ มีแต่เมนูอาหารไทยทั้งนั้นเลย”

“มีอะไรบ้างคะ?” วรันยาเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ

“อืม...มีลาบหมูแบบอีสาน เนื้อน้ำตก เนื้อย่าง ส้มตำปลาร้า ยำรสจัด แล้วก็ขนมจีนแกงเขียวหวานไก่ พี่กับไอ้นัยนี่แทบจะร้องไห้” ภาคินบอกยิ้มๆ

“ทำไมคะ”

“ก็ดีใจน่ะสิ นานๆ จะได้กินอาหารไทยรสจัดๆ แบบถึงพริกถึงขิงสักที ตอนจะกลับห้องก็เลยหน้าด้านขอห่อกลับด้วยแน่ะ” ภาคินเล่าถึงเรื่องน่าอายของตนกับน้องชายฝาแฝด

“คิกๆๆๆ” วรันยาหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ ไม่คิดว่าจอมทะลึ่งกับภัคคินัยจะกล้าทำอย่างที่พูด

“เอาน่า...อยู่ๆ ไป เดี๋ยวน้องไวน์ก็จะโหยหารสชาติจัดจ้านของอาหารไทยเหมือนกับพี่ เชื่อสิ!”

“แล้วที่นี่มีตลาดขายของที่เราจะเอามาทำอาหารไทยไหมคะ” คนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกหลายปีรีบสอบถาม