ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 34

“ผมว่าเราไปหาของกินเอาไว้รอคุณไวน์กันเถอะครับ” สิงขรบอกพร้อมกับดึงแขนของผู้เป็นนายให้ออกเดิน

“ครับ” ภาคินพ่นลมหายใจ ก่อนจะตามคนสนิทไปด้วยสีหน้าเซ็งๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่วรันยารับรางวัลและถ่ายรูปกับนางนพมาศคนอื่นๆ เสร็จ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ภาคินเดินมาสมทบ สินชัยจึงชวนทุกคนนำเงินรางวัลที่คณะกรรมการเปลี่ยนจากเช็คมาเป็นเงินสด เอาไปบริจาคให้กับมูลนิธิ ดับไฟป่าและมูลนิธิแบ่งปันน้ำใจที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ

ภาคินเซ็นเช็คเงินสดบริจาคเพิ่มให้มูลนิธิละหนึ่งแสนบาท เรียกเสียงกรี๊ดของสาวๆ ที่อยู่บริเวณรอบๆ ซึ่งพากันแอบมองพ่อเลี้ยงหนุ่มสุดหล่อมาตั้งแต่ขบวนกระทงใหญ่ของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาในงาน

หลังจากที่บริจาคเงินเสร็จสินชัยก็ไหว้วานให้ภาคินพาบุตรสาวของตนเดินทางกลับรีสอร์ตไปก่อน เพราะเริ่มจะมีผู้คนในงานพากันกรูเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยเป็นจำนวนมาก

ภาคินพยักหน้ารับแล้วพาวรันยาเดินตรงไปจุดที่ตนบอกให้คนสนิทขับรถมาจอดรอ

“ผมเอาของกินใส่ไว้ที่กล่องโฟมท้ายรถนะครับ” สิงขรบอกยิ้มๆ

“ขอบคุณครับพี่สิง” ภาคินพยักหน้ารับก่อนจะปรับกระจกหลัง

“เอ่อ...พี่คินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” วรันยาเอ่ยหลังจากที่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“เปล่าครับ” ภาคินตอบก่อนจะขับรถผ่านผู้คนที่เดินไปมา อย่างช้าๆ

“เปล่าแล้วทำไมทำหน้าบูดล่ะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

“ต่อไปนี้ห้ามน้องไวน์มาประกวดอะไรแบบนี้อีกนะ พี่ไม่ชอบ”

“ทำไมเหรอคะ”

“พี่หวง ไม่อยากให้ใครมองหรือชมน้องไวน์ให้ได้ยิน โดยเฉพาะไอ้พิธีกรและไอ้นายอำเภอนั่น” ภาคินบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“บ้า! คิดมากไปได้ค่ะ” เธอต่อว่าอย่างรู้สึกขำๆ

“นี่พี่ซีเรียสนะไวน์” ภาคินตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“ไวน์ไม่ได้สนใจใครหรอกค่ะ ที่ยอมเป็นนางนพมาศก็เพราะคุณพ่อกับ คุณมาร์ขอร้องก็เท่านั้น” วรันยาบอกเสียงอ่อนลง

คนที่ถูกความหึงหวงเข้าครอบงำ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามตั้งสติ

“หิวจังเลย! ไม่รู้ที่บ้านมีอะไรกินหรือเปล่า?” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะ สีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายตอนนี้ เหมือนอยากจะบวกกับใครสักคนให้ได้

“พี่ซื้อของกินมาให้แล้วครับ” ภาคินบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“จริงเหรอคะ?” วรันยาเลิกคิ้วถามยิ้มๆ

“จริงสิ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วน้องไวน์ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่จะจัดใส่จานรอครับ”

“ขอบคุณค่ะ พี่คินน่ารักที่สุดเลย จุ๊บ!” วรันยาให้รางวัลคนหล่อหน้าบึ้งไปหนึ่งที

“อีกข้างด้วย” คนที่กำลังตึงๆ หัวใจอ่อนยวบลงมาทันทีที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มจรดลงบนแก้มของตน

“บ้า! พี่คินขับรถอยู่นะคะ” วรันยาฉีกยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าอันหล่อเหลาของอีกฝ่าย

“งั้นพี่จะจำไว้ว่าเราติดค้างหอมแก้มพี่หนึ่งครั้ง”

“ขี้ตู่ชะมัดเลย”

“พี่ยังไม่หายงอนเรื่องที่เรายิ้มให้ไอ้บ้านั่นนะ” ภาคินปรายตามองใบหน้างามอย่างคาดโทษ

“มันก็แค่มารยาทเท่านั้นค่ะ” วรันยาอมยิ้มกับอาการของคนที่พักหลังๆ มักจะงอนถี่และเรียกร้องสิ่งตอบแทนแบบถึงเนื้อถึงตัวอย่างหน้ามึน

สิบนาทีต่อมา...รีสอร์ตพรรณนารา

พอวรันยาเดินเข้ามาในบ้านได้เพียงสามก้าว ก็ถูกภาคินดึงเข้าไปจูบซุกไซ้ตรงมุมลับตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“อ๊ะ...พี่คิน อย่า...”