ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 35

คนที่กำลังฝันเปียก เอ๊ย! กำลังหลับสบายๆ ลืมตาขึ้นมองก็ถึงกับตกใจที่เห็นสาวเจ้ามายืนอยู่ข้างเตียง “น้องไวน์”

“คุณมาร์ให้ขึ้นมาตามลงไปกินข้าวค่ะ อุ๊ย! ปล่อยนะ!” วรันยาที่เตรียมจะขยับถอยห่าง แต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแล้วกระตุกให้ลงไปนอนบนเตียงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ขอกอดที” ภาคินอ้อนเสียงหวาน พร้อมกับเอาใบหน้าถูไถที่แขนของสาวเจ้าไปมาเบาๆ ขณะที่บางอย่างในกายเริ่มดีดตัวขึงขังขึ้นมาประกาศศักดา

“พี่คิน!” วรันยาพยายามแกะมือหนาที่เกาะเกี่ยวเอวของเธอออก

“คร้าบบบบ” คนหล่อหน้ามึนขานรับพร้อมกับกดจูบลงตามเนื้อตัวหอมๆ อย่างฉวยโอกาส

“ลุกไปอาบน้ำแล้วตามลงไปกินข้าวค่ะ คุณมาร์รออยู่” วรันยากลอกตาอย่างเพลียๆ กับการกระทำของอีกฝ่าย ที่ชอบมาดมตรงนั้นตรงนี้เหมือนกับไอ้ด่าง ไม่มีผิด

“หอมแก้มพี่ก่อน แล้วพี่จะทำตามที่น้องไวน์บอกครับ” ภาคินเรียกร้อง

‘หอมๆ ไปเถอะไวน์ จะได้ลงไปกินเกี๊ยวกุ้งไวๆ’ เสียงหนึ่งในหัวใจดังแทรกขึ้นมาในความคิด ทำให้วรันยาต้องกลั้นใจหันกลับไป แล้วประทับริมฝีปากลงที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!

“โอ๊ยยย ชื่นใจจัง” ภาคินฉีกยิ้มกว้างทันทีทันใดที่สาวเจ้าหอมแก้มตนถึงสามครั้งติดๆ กัน

“ล้างหนี้ที่ติดเมื่อวานแล้วนะคะ” วรันยารีบลุกออกจากเตียงอย่างไว หลังอีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกจากเอว

“หนี้อะไร?” ภาคินขมวดคิ้วถามอย่างมึนงง

“ก็หนี้หอมแก้มไง” วรันยาบอกก่อนจะตกใจนิดๆ ที่เหลือบไปเห็นแพนตี้ของเธอซุกอยู่ใต้หมอนของอีกฝ่าย จึงตีเนียนเข้าไปนั่งที่ข้างเตียงอีกครั้ง แล้วทำเป็นมองดูภาพถ่ายบนผนังห้อง อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายหันไปมองตาม เธอรีบคว้าแพนตี้ตัวจิ๋วใส่ลงในกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว

“น้องไวน์มองอะไร” ภาคินถามอย่างมึนงง

“เอ่อ...รีบๆ ลงไปนะคะ แล้วก็เอาโน้ตบุ๊กกับเมมโมรีการ์ดที่พี่คินถ่ายรูปไปด้วย น้องไวน์อยากจะดูรูปค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“รับทราบครับผม!” ภาคินขานรับอย่างว่าง่าย ทั้งที่ใจจริงอยากจะจับสาวเจ้ากดบนเตียงแล้วซุกไซ้ไปทุกซอกทุกมุมของร่างกาย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวผู้เป็นยายจะขึ้นมาตาม

วรันยาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรีบกลับลงไปหากังศมาที่ด้านล่างด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่ในที่สุดเธอก็เอาของส่วนตัวของตัวกลับมาได้ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้

ชั่วโมงต่อมา...พอกินเกี๊ยวกุ้งเสร็จ วรันยากับภาคินก็พากันไปนั่งดูรูปถ่าย ที่ห้องนั่งเล่นต่อ กังศมาเห็นหนุ่มสาวกำลังคุยกันสนุกจึงหิ้วเกี๊ยวน้ำไปฝากสินชัยที่ รีสสอร์ตกับแม่บ้าน

ภาคินส่งไฟล์รูปที่เลือกไปให้ร้านทำรูปในเมืองเสร็จ ก็คว้าร่างบางเข้ามากอดและเริ่มซุกไซ้ซอกคอหอมๆ อย่างไม่รอช้า

“พี่คิน! ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” วรันยาพยายามแกะมือหนาที่เริ่มจะอยู่ไม่สุขออกจากตัว

“ไม่มีใครเห็นหรอกครับ” ภาคินกระซิบบอกพร้อมกับลูบคลำหาของบางอย่าง

“อื้อ...ปล่อยนะ ล้วงกระเป๋าไวน์ทำไม” วรันยาตาโตอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ ‘หรือว่าอีตาบ้านี่จะรู้ว่าเรา....’

“อยู่เฉยๆ สิ” ภาคินเอ็ดคนที่ดิ้นไปดิ้นมาเบาๆ

“ปล่อย” วรันยารีบดึงมือหนาออกจากกระเป๋ากางเกงของเธอ แต่อีกฝ่ายกลับล้วงลึกลงไป และดึงบางอย่างออกมา

“อ่า...เจอจนได้” ภาคินชูแพนตี้ตัวจิ๋วให้สาวตรงหน้าดู

“นั่นมันของของไวน์” เธอต่อว่าอย่างโมโหและพยายามจะแย่งคืน

“นี่ของพี่ครับ พี่ขอแล้ว” คนหน้าที่ด้านยิ่งกว่าผู้นำบางประเทศ บอกอย่าง ตีมึน

“แต่ไวน์ไม่ให้” วรันยาตอกกลับด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“แต่พี่จะเอา” ภาคินฉีกยิ้มยั่วยวนเมื่อเห็นใบหน้างามเริ่มแดงก่ำขึ้นมานิดๆ

“พี่คิน!” วรันยาขึ้นเสียงใส่อย่างเริ่มจะทนไม่ไหว

“อย่าดื้อสิ! พี่แค่ขอเก็บเอาไว้ดูต่างหน้าเท่านั้น” คนหื่นให้เหตุผล