ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 37

ห้าวันต่อมา...หลังจากที่ภาคินกับวรันยาเดินทางไปแจกของที่โรงเรียนบนดอยหลายแห่งร่วมกับสินชัย กังศมา นารี และสิงขร ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างชื่นมื่น กระทั่งถึงวันที่วรันยาต้องกลับไปเรียนต่อ...

สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ...ภาคินนั่งเครื่องจากเชียงใหม่มาส่ง วรันยาต่อเครื่องบินที่กรุงเทพฯ เพื่อบินตรงไปยังอังกฤษ

“พี่อยากจะนั่งเครื่องไปส่งน้องไวน์จัง” ภาคินบอกด้วยสายตาละห้อย

“พี่คินไปทำงานเถอะค่ะ เอาไว้ว่างๆ ค่อยไปหาไวน์ก็ได้” วรันยาบอกคน ที่นั่งกุมมือเธอมาได้ชั่วโมงกว่าๆ อย่างรู้สึกเขินๆ

“ครับ เดินทางปลอดภัยนะ” ภาคินบอกเสียงอ่อน เพราะถึงเวลาที่สาวเจ้าต้องขึ้นไปที่ชั้นบน

“ค่ะ” วรันยายิ้มก่อนจะทำใจกล้าหอมแก้มของอีกฝ่ายทั้งสองข้างเบาๆ

“อื้อ...พี่อยากจูบจัง”

“บ้า! ไวน์ไปก่อนนะคะ” วรันยารีบบอก

“โชคดีครับ” ภาคินบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ค่ะ” วรันยาลุกขึ้นแล้วหันไปหอมแก้มของอีกฝ่ายอีกครั้ง จุ๊บ!

ภาคินดึงเอวบางเข้ามากอด และหอมที่แก้มนวลทั้งสองข้างเพื่อซึมซับกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้ได้มากที่สุด

“อื้อ...คนมองกันใหญ่แล้วค่ะพี่คิน” วรันยาเอ่ยเตือนหลังถูกอีกฝ่ายทั้งกอดทั้งหอมและยืนนิ่งอยู่ร่วมสามนาที

“ครับ ถึงแล้ววิดีโอคอลหาพี่หน่อยนะ” ภาคินยอมปล่อยร่างบางออกอย่างแสนเสียดาย

“รับทราบแล้วค่ะ” วรันยารีบเดินไปขึ้นบันไดเลื่อนอย่างรู้สึกเขินๆ กับสายตาของผู้คนที่มองมา

ภาคินจ้องมองสาวเจ้าจนกระทั่งอีกฝ่ายขึ้นไปจนถึงชั้นบนและหันมาโบกมือให้ เขาจึงเดินตรงไปยังประตูเกตของตัวเองเพื่อนั่งเครื่องกลับเชียงใหม่

วันต่อมา...ภาคินเข้าประชุมร่วมกับพนักงาน เพื่อประเมินผลตอบรับในช่วงของเดือนพฤศจิกายนว่าเป็นไปในทิศทางใด และเตรียมแผนรองรับในช่วงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ที่จะมาถึง หากยอดจองที่โรงแรมล้น ก็จะเสนอสถานที่พักผ่อน ที่ใกล้ชิดธรรมชาติอย่างรีสอร์ตพรรณนารา พร้อมกับโปรแกรมเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวอันขึ้นชื่อ โดยมีรถรับ-ส่งคอยบริการ

ในส่วนของไร่ไปรยาเวศก็เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมและซื้อผักออร์แกนิค อโวคาโด้ สตรอว์เบอร์รี เคพกูสเบอร์รี (โทงเทงฝรั่ง) องุ่น และมะเดื่อฝรั่งหลากหลายสายพันธุ์ ติดไม้ติดติดมือกลับไปรับประทานหรือเป็นของฝาก โดยมีขายที่ร้านค้าภายในไร่ซึ่งเปิดไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว ส่วนที่รีสอร์ตพรรณนารา ก็จะจัดสลัดผักกับสลัดผลไม้ เอาไว้เป็นกล่องๆ ให้ลูกค้าได้เลือกซื้อกลับบ้านหรือสามารถเปิดกล่องนั่งทานได้ตามโต๊ะที่จัดเอาไว้รองรับ และยังมีกาแฟสด กับน้ำผลไม้ปั่นเพื่อสุขภาพที่ใส่เสาวรส สตรอว์เบอร์รี เซเลอรี่ (ขึ้นฉ่ายฝรั่ง) มัลเบอร์รี (หม่อน) ปั่นรวมกัน เป็นเมนูเด็ดที่ไม่ว่าใครมาก็ต้องสั่ง

ประเทศอังกฤษ...ทันทีที่วรันยาเดินทางมาถึงหอพัก ก็พบว่าเพื่อนรักเดินทางกลับจากไปล่องเรือสำราญ เดอะ ไลอ้อน ซี มาก่อนหน้าเธอเพียงหนึ่งวัน

“แหม...น่าเสียดายนะที่ฉันไม่ได้กลับไทยด้วย” คาร่าเอ่ยหลังจากที่เปิดดูรูปของเพื่อนสาวในอัลบั้ม

“ไม่ต้องเลย ตัวเองไปล่องเรือมาน่าอิจฉากว่าเยอะ” วรันยาสวนกลับคนที่กินหรูอยู่สบายบนเรือสำราญจนเธอแอบอิจฉา

“ค่าตั๋วแพงเว่อร์ แต่พอขึ้นไปแล้วรู้สึกว่าโคตรคุ้มเลย เป็นครั้งแรกที่เราไม่รู้สึกเสียดายเงิน” คนขี้เหนียว เอ๊ย! คนใช้เงินเป็นรีบสปอย

“เดี๋ยวนะ! เธอตั๋วได้มาฟรีไม่ใช่เหรอ?” วรันยาเอ่ยท้วง

“แหม...เราได้ตั๋วฟรีก็จริง แต่คนที่ให้เขาก็จ่ายตังนะ” คาร่าเอ่ยแก้อย่าง รู้สึกเขินๆ

“คิกๆๆ” วรันยาหัวเราะเบาๆ

“ถ้ามีโอกาสก็แนะนำให้ไปเที่ยวดูสักครั้ง”

“อยากไปสุดๆ แต่หลังจากนี้คงจะไม่มีเวลาแล้วล่ะ”

“ใช่! ปีสุดท้ายแล้ว ต้องทำให้มันเต็มที่ สู้ๆ” คาร่าบอกอย่างสีหน้ามุ่งมั่น

“สู้ๆ” วรันยายิ้ม ก่อนจะเอาของกินของฝากจากไทยมาแบ่งให้เพื่อนสาว พร้อมกับเล่าประสบการณ์การนั่งกระทงใหญ่ครั้งแรก กับการไปแจกของให้เด็กๆ ที่บนดอยและก๋วยเตี๋ยวเนื้อรสเด็ดร้านป้าสำอาง ที่อร่อยจนเธอต้องเพิ่มเข้าไปในรายชื่อร้านโปรดในดวงใจ