ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 38

“บ้าจริง!” ภาคินสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินแยกออกไปโทร.หาวรันยาอย่างร้อนใจ เสียงรอสายดังอยู่ประมาณสามครั้ง ปลายสายก็กดรับ

[น้องไวน์ครับ พี่มีเรื่องจะ...]

[ไวน์ไม่อยากคุยสายด้วยค่ะ] คาร่าที่กดรับสายแทนเพื่อนบอกด้วย น้ำเสียงตึงๆ

[คาร่า! ขอพี่คุยกับไวน์] ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ ‘! น้องไวน์ต้องเห็นข่าวแล้วแน่ๆ’

[สองปีที่ผ่านมามีผู้ชายเยอะแยะมากมายที่เข้ามาจีบไวน์ แต่เพราะไวน์รักพี่คินเลยปิดกั้นผู้ชายคนอื่นๆ สุดท้ายพี่ก็ตอบแทนความรู้สึกของเพื่อนหนูแบบนี้เหรอคะ] คาร่าต่อว่าอย่างอดไม่ได้

[พี่...] ภาคินได้ฟังถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก

[ขอให้พี่คินมีความสุขมากๆ กับผู้หญิงคนนั้น ส่วนไวน์น่ะไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะหาหนุ่มหล่อๆ ล่ำๆ มาปลอบใจเอง] คาร่าเอ่ยจบก็กดตัดสายทิ้งไปทันที

“คาร่า! คาร่า! ปัดโธ่โว้ย” ภาคินสบถเสียงดังหลังถูกวางสายใส่หน้า

“คุณคาร่ารับสายเหรอครับ” สิงขรที่เดินตามมาถามอย่างเป็นห่วง

“ใช่ครับ! บอกว่าจะหาผู้ชายหล่อล่ำไปปลอบใจน้องไวน์” ภาคินหันไปตอบด้วยสีหน้าตึงเครียด

“คะ...คุณคาร่าคงจะโกรธแทนคุณไวน์น่ะครับ” สิงขรบอกเสียงสั่น

“เรื่องนี้ผมเข้าใจครับ แต่ที่ไม่เข้าใจ ทำไมไม่ยอมฟังผมอธิบายบ้าง” คนที่ไม่มีโอกาสได้แก้ตัวบอกอย่างหงุดหงิด

“แล้วคุณคินจะอธิบายว่ายังไงเหรอครับ?” สิงขรกลั้นใจถาม เพราะรูปที่หลุดออกไปนั้นดันมีวันและเวลากำกับเอาไว้ชัดเจน

“ยังไม่รู้ครับ รบกวนพี่สิงห์ช่วยเช็กให้ผมทีว่าใครเป็นคนปล่อยรูปนี้”

“ได้ครับ แล้วคุณคินจะไปไหน?” สิงขรถามเมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่

“ผมจะไปเคลียร์กับน้องไวน์ที่อังกฤษครับ ฝากพี่สิงห์ดูงานทางนี้ด้วย” ภาคินหันไปตอบ

“ไม่มีปัญหาครับ” สิงขรบอกอย่างเข้าใจ

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ภาคินฝืนส่งยิ้มไปให้คนสนิทก่อนจะขับรถตรงไปยังเรือนใหญ่เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางไปง้อสาว

วันต่อมา...ประเทศอังกฤษ (หอพักนอก ใกล้ๆ กับมหาลัยฯ.)

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูหนักๆ ทำให้วรันยาขยับลุกจากเตียง แล้วเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าเป็นคาร่าที่ออกไปซื้อของกินเมื่อชั่วโมงก่อน กลับมา!

คลิก!

ทันทีที่เปิดประตูออก ภาคินก็รีบดันประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“มะ...มาทำไม” วรันยาเอ่ยถามทั้งน้ำตา

“น้องไวน์!” ภาคินจ้องมองใบงามอย่างรู้สึกเจ็บปวด เมื่อเห็นดวงตาของสาวเจ้าบวมเป่ง จึงพยายามจะคว้าเอวบางเข้ามากอด แต่เธอก็ขยับหนีด้วยท่าทีรังเกียจ

“มาทำไม!” เธอถามซ้ำประโยคเดิม พร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เกลียดชัง

“ก็เราไม่ยอมรับสายของพี่” ภาคินบอกเสียงอ่อน รู้สึกโกรธตัวเองที่ไปบ้าจี้เลี้ยงต้อยตามขุนพัน เพราะคิดว่าสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสิ่งทำไปมันส่งผลต่อคนที่รักและตัวเองยังไงบ้าง

“กลับไปเถอะค่ะ ไวน์ไม่มีอะไรจะคุยกับพี่คิน” วรันยาบอกพร้อมกับชี้ไปที่ประตูห้อง

“แต่พี่มี”

“แต่หนูไม่อยากฟัง ไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว ฮึก...” วรันยายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่ไหลอาบแก้มทิ้งอย่างไม่ไยดี

“พี่ขอโทษ...พี่เคยคบหากับลัมภาจริง แต่สาบานได้ว่าเลิกกันไปแล้ว” ภาคินกัดฟันโกหก เพราะไม่อยากจะเสียสาวเจ้าไป

“ฮึก...เรากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเถอะค่ะ” เธอเสนอทางออก เพราะไม่ว่าจะโกรธและเกลียดอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่บ้านของเธอกับเขาก็อยู่ติดกันและยังไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด บางทีการกลับไปยืนตรงจุดเดิมมันอาจจะเหมาะกว่าการต้องผูกมัดกันแบบนี้

“ไม่มีทาง!” ภาคินบอกอย่างไม่ยอม และเตรียมจะเข้าไปดึงร่างบางมากอดอีกครั้ง แต่อยู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก

คลิก!