ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 41

ทันทีที่เข้าไปข้างในลิฟต์ ภาคินก็ดึงร่างบางเข้ามากอด พร้อมกับเอ่ยกระซิบ “พี่ขอโทษที่เมื่อกี้ทำตัวไม่ดีครับ”

“ช่างมันเถอะค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับแกะมือหนาออกจากเอว

“พี่รักไวน์มากนะรู้ไหม ที่ผ่านมาพี่อาจจะเคยทำตัวไม่ดีไปบ้าง แต่ต่อจากนี้ไปพี่สาบานว่าจะมีแต่น้องไวน์คนเดียวครับ” ภาคินให้คำมั่น ก่อนจะเกยคางบนไหล่บางเบาๆ

“ที่ไวน์ยอมดีด้วยเพราะคุณมาร์ ส่วนเรื่องของเราเอาไว้ถ้าไวน์เรียนจบแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าพี่คินยังไม่คบหาใคร ก็ค่อยมาคุยกันดีกว่าค่ะ ตอนนี้ไวน์อยากโฟกัสแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว” วรันยาออกตัว

“ที่กันพี่ออกห่างนี่คงไม่ได้คิดจะคบหาใครใช่ไหม?” ภาคินรู้สึกเจ็บจี๊ด ที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไวน์ก็บอกไปแล้วไงคะว่าอยากจะโฟกัสเฉพาะเรื่องเรียน” วรันยาพยายามแกะมือหนาออกอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล

“แล้วจากนี้...ถ้าพี่โทรหา จะรับสายพี่ไหม?” ภาคินถามเสียงสั่น

“ถ้าว่างก็จะรับค่ะ” วรันยากลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นมาจุกอยู่ตรงต้นคออย่างยากลำบาก

“...” คนที่ได้ฟังคำตอบถึงกับน้ำตาคลอขึ้นมาทันทีทันใด

“พี่คิน” วรันยาเอ่ยเรียกเมื่อหยดน้ำอุ่นๆ ของเขาหยดลงบนหลังมือของเธอสอง-สามหยด

“พี่รู้ว่าเราจะไม่รับสายของพี่” ภาคินดักทางขณะที่น้ำตาไหลทะลักออกมาตอกย้ำความเจ็บปวดในใจ

“ถ้าพี่คินรู้ขนาดนั้น ก็น่าจะรู้ว่าการที่คนรักไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น มันไม่ได้ลบหรือว่าลืมได้ในวันเดียว” วรันยายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตัวเองทิ้ง

“พี่ขอโทษครับ ยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่อยู่กับความรู้สึกนี้ไม่ได้ ได้โปรด...” ภาคินอ้อนวอนอย่างคนหมดหนทาง

“แล้วพี่คินคิดว่าไวน์อยากอยู่กับความรู้สึกนี้เหรอคะ” วรันยาถามกลับทั้งน้ำตา

“พี่...” ภาคินถึงกับพูดไม่ออก

“เอาไว้ไวน์เรียนจบแล้ว เราค่อยมาคุยกันค่ะ ตอนนี้ไวน์ไม่รับปากทั้งนั้น” วรันยาตัดบทพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ก็ได้ครับ พี่จะรอ” คนมีความผิดยอมรับชะตากรรมของตัวเอง เขาจะรอให้เธอเย็นลงกว่านี้ แล้วค่อยกลับมาง้อใหม่ หากง้อไม่สำเร็จ ก็คงต้องทำอะไรสักอย่าง แม้มันจะดูโหดร้ายไปบ้าง แต่ก็ต้องทำ เพราะเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารักและอยากจะแต่งงานด้วย

นาทีต่อมา...หลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออกหนุ่มสาวก็รีบปรับอารมณ์และ สีหน้า แล้วพากันไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ

ตลอดเวลาที่เดินเลือกซื้อของภาคินพยายามจะชวนคุย ‘เอาเซเลอรี่ไหมครับ’ ‘เอาเห็ดด้วยหรือเปล่า’ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมามีเพียง ‘ค่ะ’ สั้นๆ คำเดียว เขาจึงแกล้งชูกล่องคอนดอมกับเจลหล่อลื่นให้ดู ซึ่งคำตอบก็ยังเป็นค่ะคำเดิม เพิ่มเติมคือเธอรีบเดินหนีเขาไปไกลราวกับคนไม่รู้จักกัน

วรันยาวิ่งหอบออกมานั่งรอที่ม้านั่งด้านนอกซุปเปอร์มาเก็ต เพราะอับอายและทนความเซ้าซี้ของอีกฝ่ายไม่ไหว ทุกครั้งที่เขาจะหยิบของใส่ลงรถเข็น ก็เอาแต่ถามเธออยู่ตลอด ด้วยความรำคาญเธอจึงตอบไปว่า ค่ะ! ค่ะ! และค่ะ จนมาถึงตอนที่พนักงานคิดเงิน เธอไม่ทันได้ฟังว่าเขาถามอะไร จึงตอบไปว่าค่ะเหมือนเดิม แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็ตกใจจนแทบช็อกที่เห็นอีกฝ่ายยื่นกล่องถุงยางอนามัยและเจลหล่อลื่นมาให้ดู ! เธออยากจะกรีดร้องแล้วกระโจนเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆ ให้เสียโฉม เอาให้ไม่มีสาวคนไหนกล้าหันมามองอีกเลยตลอดชาติ แต่เพราะเสียงหัวเราะและสายตาของผู้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธออายจนต้องรีบเดินหนีออกมา

พอกลับมาถึงเพนท์เฮาส์ ภาคินกับวรันยาก็ช่วยกันลงมือล้างผักและหมักเนื้อ ก่อนจะยกไปวางที่โต๊ะด้านนอก

กัศมาอมยิ้มเมื่อเห็นหลานชายมีสีหน้าที่ดีขึ้น แม้ว่าวรันยาจะมีใบหน้า ที่บูดบึ้งอยู่นิดๆ ซึ่งเธอรู้ว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจครั้งนี้มันหนักหนาเพียงใด และเธอก็หวังว่าในอนาคตข้างหน้า...จะได้เห็นทั้งสองกลับมาคบหากันเหมือนกับช่วง ลอยกระทงที่ผ่านมา

สองวันต่อมา...หลังจากที่ภาคินกับกังศมาบินกลับประเทศไทย วรันยาก็วุ่นอยู่กับการเรียนโดยมีคาร่าคอยช่วยเหลือและติวเข้มด้วยกันแทบทุกวัน ทำให้ไม่มีเวลาคิดหรือสนใจเรื่องอื่นๆ

ภาคินยอมถอยตามคำขอ จากที่เคยวิดีโอคอลคุยกันทุกวัน ก็ลดระดับลงเหลือเพียงแค่ส่งข้อความไปหา ซึ่งเขารายงานตัวตั้งแต่ตื่นนอน ไปวิ่งออกกำลังกาย รับประทานอาหารเช้ากับผู้เป็นยาย ทำงาน ส่วนช่วงเย็นก็แวะไปทานมื้อค่ำกับสินชัย ก่อนจะปิดท้ายด้วยการส่งรูปนอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียงไปให้ ซึ่งบางครั้งเธอก็ตอบกลับด้วยข้อความสั้นๆ ‘ฝันดีค่ะ’ บางครั้งก็ส่งแค่สติ๊กเกอร์

สามเดือนต่อมา...

หลังจากที่ลัมภาเซ็นสัญญารับเงินก้อนสุดท้ายเสร็จ ก็ย้ายออกจากคอนโดของภาคิน และได้พบกับผู้อุปถัมภ์รายใหม่ เป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของร้านอาหารดังที่เสนอเงินใช้เดือนละเจ็ดหมื่นบาท เพื่อแลกกับการเป็นบ้านเล็ก แต่กระนั้นก็ไม่เคยทำให้เธอลืมชายที่ชื่อภาคินได้แม้แต่วินาทีเดียว

ด้านเสาวณีที่คิดว่าหากทำให้ภาคินเลิกกับลัมภาได้ อีกฝ่ายจะหันมาสนใจในตัวเธอ แต่ก็เปล่า! แถมเขายังระวังตัวมากกว่าเดิม นอกจากการมาเข้าประชุมใหญ่เพียงเดือนละหนึ่งครั้ง เขาก็สิงอยู่แต่ในไร่ ทำให้โอกาสที่จะสานสัมพันธ์แทบไม่มี