ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 42

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้สินชัยและวรันยาชะงักนิ่งก่อนจะผละออกจากกัน

“มีอะไร?” สินชัยพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

“เอ่อ...คุณภาคินเปิ้นมาหาเจ้า” เพลินใจรีบบอก ตราบใดที่ผู้เป็นนายไม่เอ่ยอนุญาตให้เข้าไปในห้องทำงาน เธอก็จะยืนรายงานอยู่ที่หน้าห้องแบบนี้เป็นประจำ

“ช่วยพาไปที่ห้องรับแขกที” สินชัยบอก

“เจ้า” เพลินใจขานรับก่อนจะเดินกลับไปหาแขกประจำสุดหล่อ ที่ตอนนี้กำลังก้มมองสำรวจรองเท้าคู่สวยที่วางอยู่หน้าบ้าน

สินชัยถอนหายใจยาวก่อนจะหันมาเอ่ยกับบุตรสาว “น้องไวน์ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทานข้าวกับพ่อนะ”

“ค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับเบาๆ ขณะที่หัวใจทั้งสั่นและเต้นแรงที่รู้ว่าภาคินรออยู่ข้างนอก

“ตกลงหนูจะแต่งงานกับพี่เขาจริงๆ ใช่ไหม” สินชัยถามย้ำดีใจเพราะไม่อยากจะเสียรีสอร์ตที่ร่วมสร้างมากับภรรยาไป

“ค่ะ” วรันยาส่งยิ้มให้อีกครั้ง

“พ่อขอบใจหนูมากๆ นะ ถ้าเป็นคนอื่นมายื่นข้อเสนอนี้ให้ พ่อจะไม่มีวัน ปริปากบอกลูกอย่างเด็ดขาด แต่กับคิน...พ่อมั่นใจว่าเขาจะต้องดูแลลูกสาวของพ่อเป็นอย่างดี” สินชัยดึงบุตรสาวเข้ามากอดครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปหาว่าที่ลูกเขย ที่ห้องนั่งเล่น

วรันยาลอบถอนหายใจ แล้วรีบวิ่งขึ้นห้องนอนไปล้างคราบน้ำตา ที่เปรอะเปื้อนใบหน้าออก พร้อมกับคิดหาวิธีหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับภาคินในตอนนี้ ตอนที่เธอยังไม่ได้เตรียมใจใดๆ เกี่ยวกับเรื่องการแต่งงาน และเรื่องเก่าที่มันยังคงค้างคาในหัวใจ

ห้องรับแขก...

“สวัสดีครับอาสิน” ภาคินเอ่ยทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่รู้ว่า วรันยาแอบเดินทางกลับก่อนกำหนด ตนก็แทบจะนั่งไม่ติด อยากจะเห็นใบหน้างามใจจะขาด

“สวัสดีคิน ขอโทษที่ให้รอนาน” สินชัยนั่งลงข้างๆ กับอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่น้องไวน์...” คนที่เฝ้ารอคอยวินาทีนี้มานานเอ่ยถาม พร้อมกับส่งสายตามองหา

“น้องเพิ่งจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ อีกสักพักก็คงจะลงมา” สินชัยอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเริ่มแดงก่ำขึ้นมานิดๆ

“ครับ” ภาคินยิ้มรับอย่างรู้สึกเขินๆ

“วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะคิน” สิยชัยเอ่ยชวน

“แหม...ผมตั้งใจจะมาฝากท้องที่นี่อยู่แล้วครับอา”

“หึๆ อ้อ! วันนี้อาได้รับจดหมายเตือนจากธนาคาร”

“ครับ กำหนดต้องชำระก่อนเดือนไหนครับ?” ภาคินถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ก่อนเดือนเมษายน” สินชัยบอกเสียงอ่อน

“แล้วน้องไวน์...?” ภาคินกลั้นใจถาม เพราะเหลือเวลาอีกแค่สองเดือนกว่าๆ เท่านั้น

“น้องไวน์ตกลงจะแต่งงานกับคิน” สินชัยบอกเรื่องสำคัญ

“จริงเหรอครับ” ภาคินถามอย่างไม่เชื่อหู

“จริงสิ อาเพิ่งจะเปิดอกคุยกับน้องมาเมื่อครู่”

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะโทรไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่เลยนะครับ” ภาคินบอกอย่างดีใจที่ในที่สุดก็จะได้สมหวังสักที

“เอ่อ...แล้วคินมั่นใจใช่ไหมว่าจะ...”

“มั่นใจสิครับ ต่อให้ไม่มีเรื่องหนี้สินเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมก็ตั้งใจว่าจะขอน้องไวน์แต่งงานอยู่แล้วครับ” คนที่อยากเป็นเจ้าบ่าวยืนยันเสียงหนักแน่น

สินชัยยิ้มอย่างรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยกันถึงเรื่องกำหนดงานแต่งและรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ วรันยาก็รีบลงมาที่ด้านล่าง แล้วเรียกลูกสาวของแม่บ้านมาสั่งการบางอย่าง จากนั้นก็คว้าจักรยานที่จอดอยู่ ปั่นออกไปตามทางที่คุ้นเคยด้วยความเร็ว

สิบนาทีต่อมา...หญิงสาวจอดจักรยานไว้ข้างๆ ต้นหูกระจงหน้าเรือนใหญ่ไปรยาเวศ แล้วหันไปมองสวนส้มกับสวนองุ่นหลายร้อยไร่ ที่เรียงรายกันเป็นทิวแถวสุดลูกหูลูกตาอย่างรู้สึกผ่อนคลายนิดๆ

“อ้าว! นั่นน้องไวน์ใช่ไหมลูก” กังศมาที่นั่งเล่นอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน รีบลุกขึ้นมองอย่างดีใจ

“คุณมาร์” วรันยาหันไปมองตามเสียงเรียก แล้ววิ่งเข้าไปกอดคนที่คอยเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนเธอมาตั้งแต่เด็ก จนเธอแอบคิดมาตลอดว่าอีกฝ่ายคือแม่ เพราะความรักความอบอุ่นที่กังศมามอบให้นั้น มันเติมเต็มความโหยหาบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ

“โอ๊ยตายจริง! กลับจากอังกฤษเมื่อไหร่เนี่ย?” กังศมารู้สึกสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่คิดว่าสาวเจ้าจะกลับก่อนกำหนด

“เพิ่งมาถึงค่ะ” วรันยายกมือขึ้นปาดน้ำตาออก แต่มันกลับไหลทะลักออกมามากกว่าเดิม