ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 44

“เอ่อ...ไวน์เอาของฝากไปให้คุณมาร์มาค่ะพ่อ” วรันยาเอ่ยเสียงเบา

“ยายชวนน้องไวน์กินข้าวเย็นด้วยน่ะครับอา พอดีผมขับรถสวนทาง เลยอาสามาส่งเพราะไฟระหว่างทางมันดับติดกันหลายดวงเลย” ภาคินช่วยแก้ต่างให้ พร้อมกับเดินไปยกจักรยานลงจากท้ายรถ

“ขอบใจมากนะคิน” สินชัยบอกพลางเหลือบไปมองใบหน้าของบุตรสาว

“เรื่องเล็กครับอา” ภาคินยิ้มตอบว่าที่พ่อตา

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” วรันยาหันไปกัดฟันบอกจอมโจรขโมย กกน.

“ครับ” ภาคินยิ้มรับก่อนจะหันไปเอ่ยกับว่าที่พ่อตา “อาสินครับพรุ่งนี้ตอนเย็นผมขออนุญาตพาน้องไวน์ไปทานมื้อค่ำในเมืองนะครับ”

“ได้สิ! แต่อย่ากลับกันดึกนะ” สินชัยพยักหน้ารับเบาๆ เพราะใจจริงก็อยากจะให้หนุ่มสาวได้คุยกันแบบส่วนตัวๆ จะได้สานสัมพันธ์อันดีงาม

“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ” ภาคินยิ้มให้ทั้งสองก่อนจะเดินไปขึ้นรถกระบะของตัวเอง แล้วขับกลับไร่ไปด้วยสีหน้าที่แช่มชื่น

สินชัยมองตามหลังรถกระบะที่หายลับไปในความมืดก่อนจะหันมาเอ่ยกับบุตรสาวด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด “ถ้าลูกไม่อยากแต่งงานกับคิน พรุ่งนี้พ่อจะบอกยกเลิกทุกอย่าง แล้วเราไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันที่เชียงรายดีไหม?”

“ไม่ค่ะ ไวน์รู้ว่าพ่อรักรีสอร์ตนี้มาก” วรันยาชาวาบทั้งตัว นึกไม่ถึงว่ากระทำของตัวเองจะส่งผลต่อความรู้สึกของบิดาถึงเพียงนี้

“ใช่! พ่อรักสถานที่แห่งนี้ เพราะมันเต็มไปด้วยความทรงจำที่มีค่า ทุกครั้งพ่อที่ออกไปเดินตรวจงานในตอนเช้า พ่อจะเห็นภาพวันเก่าๆ ที่แม่หันมาส่งยิ้มให้พ่ออยู่ทุกหนทุกแห่ง พ่อถึงพยายามที่จะรักษาให้มันคงอยู่ต่อไป แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับลูก หนูมีค่ามากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้” สินชัยบอกทั้งน้ำตา หลังจากที่ยืนรอบุตรสาวกลับมาบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาก็เริ่มไตร่ตรองทุกอย่างใหม่อีกครั้ง

“ไม่ค่ะ ไวน์จะแต่งงานกับพี่คิน” วรันยายืนยันเสียงหนักแน่น

“แต่ลูกหลบหน้าพี่เขา แค่นี้พ่อก็รู้สึกผิดและด่าตัวเองสารพัด เหมือนพ่อกำลังยัดเยียดคินให้กับลูก ฮึก...” สินชัยระบายความในใจออกมา

“หนูไม่ได้หลบพี่คินค่ะ แค่อายและยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่เขา ก็เลยไปหาคุณมาร์ ฮึก...พ่ออย่าร้องสิคะ ฮือๆๆ” วรันยาร้องไห้ตามอย่างรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเอง ที่ก่อนทำอะไรลงไปน่าจะคิดให้เยอะกว่านี้

“พ่อเป็นพ่อที่แย่มาก ยังไม่ได้ถามสักคำว่าลูกมีคนรักไหม ฮึก...”

“ไม่มีค่ะ ไวน์ไม่ได้คบใครเลย” วรันยารีบปฏิเสธ

“แต่ลูกก็ไม่ได้ชอบคิน” สินชัยท้วง จำได้ว่าเมื่อก่อนบุตรสาวชอบตีหน้าบึ้งใส่อีกฝ่ายเป็นประจำ

“ไม่ค่ะ จริงๆ แล้วไวน์ชอบพี่คิน” วรันยาบอกสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจมานาน

“ไม่จริง! ลูกไม่ต้องพูดให้พ่อสบายใจ” สินชัยส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ ไม่อยากให้บุตรสาวต้องเสียสละความสุขทั้งชีวิตเพียงเพราะต้องการจะรักษารีสอร์ตนี้ให้ตน

“ไวน์ชอบพี่คินจริงๆ ค่ะ พ่อจำตอนที่พี่คินไปอังกฤษเมื่อปีก่อนได้ไหมคะ” วรันยาเอ่ยถาม

“จำได้สิ” สินชัยพยักหน้ารับ

“พี่คินไปคุยเรื่องแต่งงานกับไวน์เอาไว้นานแล้วค่ะ” วรันยากัดบอกเพราะไม่อยากให้บิดาเป็นทุกข์ไปมากกว่านี้

“จริงเหรอ?” สินชัยขมวดคิ้วถาม

“จริงสิคะ เขาบอกว่าถ้าไวน์เรียนจบเมื่อไหร่ เขาจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ เพราะ...เอ่อ...” วรันยาหยิบยกคำพูดที่อีกฝ่ายเคยบอกเธอบ่อยๆ มาพูด

“เขารักหนู ผู้ชายเหมือนกันพ่อมองออก พ่อถึงบอกลูกยังไงล่ะว่าถ้าหากคนที่มายื่นข้อเสนอนี้ไม่ใช่ภาคิน พ่อจะไม่มีวันปริปากบอกหนูเด็ดขาด”

“งั้นต่อไปนี้พ่อก็ไม่ต้องกังวลอะไรนะคะ เพราะไวน์จะแต่งงานกับพี่คินค่ะ” วรันยายืนยันเจตนาอีกครั้ง

“โอเค! พรุ่งนี้ก็คุยกับพี่เขาให้เข้าใจกันนะลูก” สินชัยบอกอย่างใจชื้น

“ค่ะ” วรันยาขานรับ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ในที่สุดก็เคลียร์กับบิดาได้สำเร็จ

เรือนใหญ่ไปรยาเวศ...

“เดินยิ้มหน้าบานมาเชียว มีอะไรครึ้มอกครึ้มใจงั้นเหรอ?” กังศมาที่นั่งดักรอ เอ่ยถามหลังจากที่เห็นหลานชายเดินผิวเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดี

“ยาย! ผมตกใจหมดใจเลย” คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งเบาๆ