ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 44

“เอ่อ...ไวน์เอาของฝากไปให้คุณมาร์มาค่ะพ่อ” วรันยาเอ่ยเสียงเบา

“ยายชวนน้องไวน์กินข้าวเย็นด้วยน่ะครับอา พอดีผมขับรถสวนทาง เลยอาสามาส่งเพราะไฟระหว่างทางมันดับติดกันหลายดวงเลย” ภาคินช่วยแก้ต่างให้ พร้อมกับเดินไปยกจักรยานลงจากท้ายรถ

“ขอบใจมากนะคิน” สินชัยบอกพลางเหลือบไปมองใบหน้าของบุตรสาว

“เรื่องเล็กครับอา” ภาคินยิ้มตอบว่าที่พ่อตา

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” วรันยาหันไปกัดฟันบอกจอมโจรขโมย กกน.

“ครับ” ภาคินยิ้มรับก่อนจะหันไปเอ่ยกับว่าที่พ่อตา “อาสินครับพรุ่งนี้ตอนเย็นผมขออนุญาตพาน้องไวน์ไปทานมื้อค่ำในเมืองนะครับ”

“ได้สิ! แต่อย่ากลับกันดึกนะ” สินชัยพยักหน้ารับเบาๆ เพราะใจจริงก็อยากจะให้หนุ่มสาวได้คุยกันแบบส่วนตัวๆ จะได้สานสัมพันธ์อันดีงาม

“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ” ภาคินยิ้มให้ทั้งสองก่อนจะเดินไปขึ้นรถกระบะของตัวเอง แล้วขับกลับไร่ไปด้วยสีหน้าที่แช่มชื่น

สินชัยมองตามหลังรถกระบะที่หายลับไปในความมืดก่อนจะหันมาเอ่ยกับบุตรสาวด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด “ถ้าลูกไม่อยากแต่งงานกับคิน พรุ่งนี้พ่อจะบอกยกเลิกทุกอย่าง แล้วเราไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันที่เชียงรายดีไหม?”

“ไม่ค่ะ ไวน์รู้ว่าพ่อรักรีสอร์ตนี้มาก” วรันยาชาวาบทั้งตัว นึกไม่ถึงว่ากระทำของตัวเองจะส่งผลต่อความรู้สึกของบิดาถึงเพียงนี้

“ใช่! พ่อรักสถานที่แห่งนี้ เพราะมันเต็มไปด้วยความทรงจำที่มีค่า ทุกครั้งพ่อที่ออกไปเดินตรวจงานในตอนเช้า พ่อจะเห็นภาพวันเก่าๆ ที่แม่หันมาส่งยิ้มให้พ่ออยู่ทุกหนทุกแห่ง พ่อถึงพยายามที่จะรักษาให้มันคงอยู่ต่อไป แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับลูก หนูมีค่ามากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้” สินชัยบอกทั้งน้ำตา หลังจากที่ยืนรอบุตรสาวกลับมาบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาก็เริ่มไตร่ตรองทุกอย่างใหม่อีกครั้ง

“ไม่ค่ะ ไวน์จะแต่งงานกับพี่คิน” วรันยายืนยันเสียงหนักแน่น

“แต่ลูกหลบหน้าพี่เขา แค่นี้พ่อก็รู้สึกผิดและด่าตัวเองสารพัด เหมือนพ่อกำลังยัดเยียดคินให้กับลูก ฮึก...” สินชัยระบายความในใจออกมา

“หนูไม่ได้หลบพี่คินค่ะ แค่อายและยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่เขา ก็เลยไปหาคุณมาร์ ฮึก...พ่ออย่าร้องสิคะ ฮือๆๆ” วรันยาร้องไห้ตามอย่างรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเอง ที่ก่อนทำอะไรลงไปน่าจะคิดให้เยอะกว่านี้

“พ่อเป็นพ่อที่แย่มาก ยังไม่ได้ถามสักคำว่าลูกมีคนรักไหม ฮึก...”

“ไม่มีค่ะ ไวน์ไม่ได้คบใครเลย” วรันยารีบปฏิเสธ

“แต่ลูกก็ไม่ได้ชอบคิน” สินชัยท้วง จำได้ว่าเมื่อก่อนบุตรสาวชอบตีหน้าบึ้งใส่อีกฝ่ายเป็นประจำ

“ไม่ค่ะ จริงๆ แล้วไวน์ชอบพี่คิน” วรันยาบอกสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจมานาน

“ไม่จริง! ลูกไม่ต้องพูดให้พ่อสบายใจ” สินชัยส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ ไม่อยากให้บุตรสาวต้องเสียสละความสุขทั้งชีวิตเพียงเพราะต้องการจะรักษารีสอร์ตนี้ให้ตน

“ไวน์ชอบพี่คินจริงๆ ค่ะ พ่อจำตอนที่พี่คินไปอังกฤษเมื่อปีก่อนได้ไหมคะ” วรันยาเอ่ยถาม

“จำได้สิ” สินชัยพยักหน้ารับ

“พี่คินไปคุยเรื่องแต่งงานกับไวน์เอาไว้นานแล้วค่ะ” วรันยากัดบอกเพราะไม่อยากให้บิดาเป็นทุกข์ไปมากกว่านี้

“จริงเหรอ?” สินชัยขมวดคิ้วถาม

“จริงสิคะ เขาบอกว่าถ้าไวน์เรียนจบเมื่อไหร่ เขาจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ เพราะ...เอ่อ...” วรันยาหยิบยกคำพูดที่อีกฝ่ายเคยบอกเธอบ่อยๆ มาพูด

“เขารักหนู ผู้ชายเหมือนกันพ่อมองออก พ่อถึงบอกลูกยังไงล่ะว่าถ้าหากคนที่มายื่นข้อเสนอนี้ไม่ใช่ภาคิน พ่อจะไม่มีวันปริปากบอกหนูเด็ดขาด”

“งั้นต่อไปนี้พ่อก็ไม่ต้องกังวลอะไรนะคะ เพราะไวน์จะแต่งงานกับพี่คินค่ะ” วรันยายืนยันเจตนาอีกครั้ง

“โอเค! พรุ่งนี้ก็คุยกับพี่เขาให้เข้าใจกันนะลูก” สินชัยบอกอย่างใจชื้น

“ค่ะ” วรันยาขานรับ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ในที่สุดก็เคลียร์กับบิดาได้สำเร็จ

เรือนใหญ่ไปรยาเวศ...

“เดินยิ้มหน้าบานมาเชียว มีอะไรครึ้มอกครึ้มใจงั้นเหรอ?” กังศมาที่นั่งดักรอ เอ่ยถามหลังจากที่เห็นหลานชายเดินผิวเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดี

“ยาย! ผมตกใจหมดใจเลย” คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งเบาๆ

กังศมาครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยเตือนเรื่องที่เป็นกังวล “อย่าให้มีเรื่องผู้หญิงเหมือนที่ผ่านมาอีกนะคิน ยายรักน้องไวน์มาก และสินเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ”

“ทราบแล้วครับ” ภาคินพยักหน้ารับทันใด

“ตายๆ คืนนี้ยายจะนอนหลับไหมเนี่ย” กังศมาเริ่มใจสั่น เพราะท่าทีของหลานชายไม่ได้บอกว่าล้อเล่น

“ตื่นเต้นใช่ไหมครับ” ภาคินถามก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ก็เออนะสิ หลานชายจะแต่งงานทั้งทีใครไม่ดีใจบ้าง” กังศมากดรีโมทปิดไฟ แล้วลุกตามหลานชาย เตรียมจะเดินขึ้นชั้นบน

“หึๆ ผมก็ตื่นเต้นครับ ไม่รู้คืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่า” ภาคินหัวเราะเบาๆ ไม่คิดว่าในที่สุดเรื่องที่กังวลมาตลอดจะลงตัวง่ายๆ แบบนี้

“สรุปพ่อสินยกน้องไวน์จริงๆ นะ” กังศมาขอความมั่นใจอีกครั้ง

“ก็จริงสินะครับ ผมจะโกหกยายทำไม”

“งั้นขอถามอีกข้อ! ตอนที่คุยกันน่ะ พ่อสินเขาเมาหรือเปล่า?”

“โธ่! เดี๋ยวผมต่อสายให้คุยกับอาสินตอนนี้เลยไหมครับ” ภาคินบอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“บ้า! ดึกแล้วขึ้นไปนอนกันเถอะ” กังศมาหัวเราะแก้เขิน

ภาคินเดินตามหลังผู้เป็นยายไปด้วยหัวใจที่สุขล้น ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา ใจของเขาเอาแต่คิดไปสารพัดว่าจะทำยังไงให้วรันยาหายโกรธและกลับมาคบหากันเช่นเดิม โชคดีที่เมื่อเดือนก่อนสวรรค์เป็นใจให้เขาไปเจอสินชัยกำลังคุยสายกับเจ้าที่ของธนาคาร จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายติดหนี้อยู่ราวๆ สองร้อยล้านบาท เขาเลยรีบเสนอตัวเข้าช่วย พร้อมกับหยิบยกเรื่องเงินกองกลางที่บิดาได้แบ่งเอาไว้ให้กับลูกๆทุกคนในจำนวนเท่าๆ กัน ซึ่งหากจะนำเงินจำนวนนี้ออกมาใช้ได้ มีเพียงทางเดียวคือต้องแต่งงานกับหญิงสาวที่ผ่านความเห็นชอบจากทุกคนในครอบครัว

พอสินชัยได้ฟังก็ถึงกับชะงักนิ่งไปพักใหญ่ เขาจึงสารภาพความในใจต่อว่า...แอบหลงรักวรันยามานาน และหากว่าที่พ่อตาไม่รังเกียจ เขาก็พร้อมจะให้ผู้ใหญ่ยกขันหมากไปสู่ขอทันที

สินชัยลุกไปหยิบบรั่นดีในตู้โชว์ออกมาเปิดดื่มหมดไปหลายแก้ว ก่อนจะหันกลับมาถามด้วยน้ำเสียงเข้มๆ ว่าเมื่อกี้คินพูดอะไรนะอาฟังไม่ทัน ขออีกรอบสิ!

เขาหัวเราะเบาๆ อย่างโล่งใจ ตอนแรกนึกว่าอีกฝ่ายจะเดินไปหยิบปืนในลิ้นชักออกมายิง แต่สุดท้ายก็เปิดใจยอมรับ และคุยกันต่อเกี่ยวกับรายละเอียดในการแก้ไขปัญหาต่างๆ มันทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวมานานของเขา กลับมามีความหวัง อีกครั้ง