ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 5

สองนาทีต่อมา... ภาคินยกหุ่นไอรอนแมนเข้ามาในห้องนอน ก็เห็นสาวเจ้าเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

“พี่ตั้งไว้ตรงนี้นะ”

“ค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงบนเตียง แล้วหยิบมือถือมากดบันทึกภาพหุ่นตัวโปรด

“ทำไมถึงชอบไอรอนแมน” ภาคินนั่งลงข้างๆ แล้วแอบชำเลืองมองข้อความที่สาวเจ้าพิมพ์ ‘อย่างกับฝัน...ที่มีไอรอนแมนมายืนเฝ้าข้างๆ เตียง’

“อืม...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าชอบมาก” วรันยาวางมือถือลงที่โต๊ะข้างๆ เตียง แล้วทำท่าจะเอ่ยปากไล่คนชอบแกล้งให้ออกไปจากห้องนอน

“แล้วพี่ล่ะ ชอบบ้างหรือเปล่า” ภาคินถามพลางจ้องมองใบหน้างามนิ่ง

วรันยาหัวเราะอย่างรู้สึกขำกับคำถามของอีกฝ่าย “ต้องถามว่าเกลียดแค่ไหนมากกว่าค่ะ อะ...อื้อ...”

ภาคินดึงสาวเจ้าเข้ามาจูบอย่างอดใจไม่ไหว เพราะโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้มันหายากขึ้นทุกที และเขาจะไม่ยอมปล่อยให้มันผ่านไปโดยที่ไม่ได้สื่อความในใจให้เธอรู้

“อื้อ...ทะ...ทำไม ทำแบบนี้กับไวน์” วรันยาผลักร่างสูงออกทันทีที่อีกฝ่ายถอนจูบอันเนิ่นนานออก

“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าไวน์เกลียดพี่ขนาดไหน แต่วันหนึ่งไวน์จะต้องรักพี่” คนที่อารมณ์กำลังพลุ่งพล่านบอกก่อนจะเดินออกห้องไป

“คนบ้า!” วรันยาสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัวกับจูบแรก ที่เกิดขึ้นโดยชายคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้า

สาวเจ้ารีบวิ่งไปกดล็อกประตูห้องมือไม้สั่น จากนั้นก็กลับมาล้มตัวนอนบนเตียงอย่างรู้สึกหวาดกลัว สัมผัสของเขา! กลิ่นน้ำหอมของเขา มันยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าเธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินลงไปที่ชั้นล่าง และขับรถออกไปไกลแล้วก็ตาม

เรือนใหญ่ไปรยาเวศ...ภาคินจอดรถเสร็จก็เดินยิ้มเข้าไปด้านในเรือนใหญ่ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังมีความสุขขนาดไหน

“มาแล้วเหรอ?” ภัคคินัยเอ่ยทักแฝดผู้พี่ด้วยสีหน้าตึงๆ

“เออ! แล้วแกจะไหน” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยกับท่าทางและน้ำเสียงที่แปลกไปจากทุกๆ ครั้ง

“ก็จะไปตามแกกลับบ้านน่ะสิ เกิดเมาแล้วทำอะไรน้องไวน์ขึ้นมาจะทำยังไง” ภัคคินัยถามกลับอย่างไม่ไว้ใจ

“ก็จัดงานแต่งเลยสิ” คนที่กำลังอยากได้เมียจนตัวสั่น บอกพร้อมกับยักไหล่ขึ้นทั้งสองข้างนิดๆ อย่างไม่แคร์

“ไอ้บ้า! น้องยังเด็กอยู่นะโว้ย” ภัคคินัยต่อว่าอย่างทนไม่ไหว เพราะไม่ว่าจะเตือนยังไง แฝดผู้พี่ก็ยังตีมึนเดินหน้าต่อ ทั้งๆ ที่ตนและคนในครอบครัวต่างก็พากันย้ำอยู่ตลอดว่าไม่เหมาะไม่ควร

“มึงเลิกย้ำคำนี้สักทีได้ไหมวะ!” คนที่เพิ่งเดินออกจากทุ่งดอกดาวเรือง เอ๊ย! ทุ่งดอกลาเวนเดอร์มาหยกๆ บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“งั้นมึงย้ายไปดูแลกิจการทางใต้เถอะคิน” ภัคคินัยมองหน้าคนที่ยังไม่สำนึก ไม่สนว่าใครจะเดือดจากการกระทำของตัวเอง

“ทำไม มึงมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ” ภาคินถามกลับอย่างไม่พอใจ

“ปัญหามีแน่ถ้ามึงไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ น้องไวน์เพิ่งจะแตกเนื้อสาว ชีวิตยังต้องมีเรื่องให้ทำอีกเยอะแยะมากมาย มึงจะมาเห็นแก่ตัว หยุดช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ของน้องไม่ได้!”

“กูก็ยังไม่ได้ทำอะไรน้องสักหน่อย” ภาคินบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่ถูกจับตามองเรื่องความสัมพันธ์ที่มีต่อวรันยา

“หึ! ที่ไม่ทำเพราะยังหาโอกาสไม่ได้น่ะสิ” ภัคคินัยยิ้มเยาะ เพราะรู้จัก แฝดผู้พี่ดียิ่งกว่าใครๆ

“ไอ้นัย! มันจะมากเกินไปแล้วนะ มึงพูดเหมือนกับกูจ้องจะจับน้องไวน์ทำเมียอย่างงั้นแหละ” คนที่โดนจี้ใจดำเริ่มจะโมโห

“ก็หรือไม่จริง?” ภัคคินัยเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“เออ! แล้วไงวะ” ภาคินเอ่ยรับด้วยสีหน้าท้าทาย

“แล้วมึงก็จะถูกย้ายไปดูแลกิจการทางใต้น่ะสิคิน!” ภัคคินัยบอกก่อนจะล้วงมือถือออกจากกางเกงขึ้นมาเตรียมจะกดต่อสาย

“มึงจะทำอะไร” ภาคินนิ่วหน้าถามอย่างมึนงง

“กูจะโทร. ไปบอกพ่อ ให้ยกเลิกเรื่องที่จะให้มึงดูแลกิจการที่นี่” ภัคคินัยปล่อยหมัดเด็ดใส่คนปากดี

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” ภาคินรีบเข้าไปแย่งมือถือจากแฝดผู้น้อง

“ไม่! กูจะหยุดก็ต่อเมื่อมึงสาบานว่าจะไม่ทำอะไรน้องไวน์จนกว่าน้องจะเรียนจบ” ภัคคินัยผลักหน้าอกพี่ชายฝาแฝดออกอย่างแรง

“อะ...โอเค กดวางสายก่อนสิโว้ย!” คนที่กลัวจะโดนย้ายไปทางใต้รีบยกมือขึ้นทั้งสองข้าง เพื่อบอกว่ายอมแพ้

“ถ้ามึงผิดคำพูดกับกูล่ะก็...” ภัคคินัยคาดโทษด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“นี่กูเป็นพี่ชายฝาแฝดของมึงนะไอ้นัย” ภาคินต่อว่าอย่างหงุดหงิด

“แล้วไง? น้องไวน์ก็เป็นน้องสาวของกูเหมือนกัน”

“กูก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเกินเลยกับน้องสักหน่อย”

“หึ! สายตาของมึงมันแสดงความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจชัดเจนกว่าคำพูดนะ” ภัคคินัยบอกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเพลียๆ

“ถ้ามึงรักใครสักคน...มึงจะไม่พูดกับกูแบบนี้นัย” ภาคินตัดพ้อ

“มึงไม่ต้องมาดราม่า หนึ่งปีต่อจากนี้ หากมึงดูแลกิจการทางเหนือไม่ดี ก็เตรียมตัวย้ายไปอยู่ใต้ได้เลย” ภัคคินัยดักทางคนเจ้าเล่ห์

“เอะอะอะไรกันฮะ คิน นัย!” กังศมาที่เดินลงมาบันไดมา เอ่ยถามด้วยสีหน้าตึงๆ เพราะเสียงทะเลาะกันของหลานชายทั้งสองคน ดังขึ้นไปถึงทางเดินที่ชั้นสอง

“ยาย!!” ภาคินกับภัคคินัยหันไปมองที่บันไดพร้อมกันอย่างตกใจ

“เรื่องน้องไวน์ใช่ไหม?” กังศมาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ครับ” ภาคินขานรับเบาๆ

“ยายรู้ว่าคินชอบน้องไวน์ แต่ยายไม่โอเคเลยที่เราแสดงออกเยอะเกินไป” กังศมาบอกก่อนจะย่อนั่งลงที่ขั้นบันได

“เฮ้อ...ผมทำให้ยายไม่โอเคอีกคนใช่ไหมครับ” ภาคินบอกพร้อมกับเข้าไปนั่งข้างๆ

“ยายเข้าใจความรู้สึกเรานะ แต่เราก็ต้องเข้าใจด้วยว่าน้องไวน์ยังไม่อยู่ในวัยที่พร้อมจะรักแบบผู้ใหญ่” กังศมาให้เหตุผล