ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 10

“แล้วต้องเปิดเพลงจังหวะเร็วๆ เต้นยั่ว โชว์เนื้อ โชว์ตัวด้วยหรือเปล่า?”ภาคินถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของสาวทอมนิ่ง

“บะ...บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นกัน” วรันยาต่อว่าคนหน้ามึนอย่างไม่พอใจ

“คือเราจะใส่เสื้อผ้าซับด้านในที่เซฟทุกสัดส่วนค่ะ” คาร่ารีบบอก เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ภาคินกำลังเข้าใจไปในทิศทางใด แต่เธอและเพื่อนสาวไม่มีทางจะทำแบบนั้นแน่ๆ

“คิดว่าทำแล้วจะได้เงินกันสักเท่าไหร่” ภาคินยิงคำถามต่อ ในขณะที่กังศมา นารี และภัคคินัย ต่างทำหน้าเหวอไปตามๆ กัน

“เอ่อ...คือหนูไม่คิดว่าจะได้เงินเท่าไหร่หรอกค่ะ ที่อยากได้คือประสบการณ์มากกว่า” คาร่าเริ่มจะโกรธชายตรงหน้าขึ้นมานิดๆ

“เอางี้! ฉันให้คนละห้าหมื่นเอาไปซื้อของที่อยากได้ แล้วก็เลิกล้มความคิดที่จะไลฟ์สดขายเสื้อผ้าซะ” คนหล่อพ่อรวยบอกอย่างใจป้ำ เพราะไม่สามารถจะทนให้สาวที่เฝ้าทะนุถนอมมานาน ต้องไปเปลืองตัวเพื่อแลกกับเงินไม่กี่บาท

“ไม่มีทาง!” วรันยาบอกเสียงแข็ง

“งั้นให้คนละแสน” ภาคินยื่นข้อเสนอใหม่

“พี่คินเป็นบ้าอะไรฮะ” วรันยาลุกขึ้นถามอย่างไม่พอใจ

“พี่ไม่ได้บ้า แต่พี่ไม่อยากให้ไวน์ไปทำอะไรแบบนั้น” ภาคินลุกขึ้นยืนตอบกลับเสียงดังอย่างไม่ยอม

“แต่นี่มันชีวิตของไวน์นะ” วรันยามองหน้าคนที่ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนจะต้องผ่านความเห็นชอบของอีกฝ่ายไปซะทุกอย่าง

“คิน! กลับบ้านไปก่อน” กังศมารีบบอกเมื่อเห็นหลานชายเริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่

“ไม่! ผมจะคุยกับน้องไวน์ให้รู้เรื่อง” คนที่กำลังโกรธบอกด้วยสีหน้า แดงก่ำ

“กลับไปเดี๋ยวนี้! ได้โปรด...” กังศมาออกคำสั่งกึ่งขอร้อง

“คิน! กลับไร่ไปก่อน” ภัคคินัยรีบสมทบตาม เพราะกลัวแฝดผู้พี่จะลุกขึ้นมาอาละวาด

“ก็ได้” ภาคินมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนจะเดินไปยังรถของตนที่จอดอยู่ แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

“ฮึก...ไวน์เกลียดพี่คินค่ะคุณมาร์ ฮือๆๆ” วรันยาร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“โอ๋ๆ ยายขอโทษแทนพี่เขาด้วยนะลูก” กังศมาเข้าไปกอดปลอบเด็กสาวอย่างรู้สึกสงสาร

“ฮือๆๆ ไวน์แค่อยากลองหาเงินใช้เองดูเท่านั้น” วรันยาระบายพร้อมกับกอดผู้ใหญ่ที่รักดุจมารดาเอาไว้แน่น

“หนูขอโทษนะคะ ที่เป็นต้นเหตุ” คาร่ายกมือไหว้อย่างรู้สึกผิด

“หนูไม่ผิดหรอกคาร่า ไม่มีใครผิดเลย พี่คินเขาอาจจะเป็นห่วงน้องไวน์มากเกินไป เดี๋ยวยายจะพูดให้จ้ะ” กังศมารีบบอกเด็กสาวไม่ให้คิดมาก

“ค่ะ เอ่อ...นี่ก็ค่ำแล้ว หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” คาร่าบอกเสียงอ่อน

“คาร่า...” วรันยาเอ่ยเรียกเพื่อนสาวอย่างรู้สึกเสียใจที่ทำให้อีกฝ่ายต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้

“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เราจะมาหา” คาร่าฉีกยิ้มโชว์ ให้เพื่อนสบายใจ

“จอดรถทิ้งเอาไว้ที่นี่ แล้วนั่งรถพี่ไป” ภัคคินัยเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน

“เอ่อ...แต่ว่า...” คาร่าพยายามจะท้วงเพราะไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย

“ให้พี่นัยไปส่งเถอะจ้ะหนู” กังศมารีบเสริม

“เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ พี่จะแวะไปรับเรามาเอารถ” ภัคคินัยบอกคนที่ยังคงนิ่งเงียบ

“กะ...ก็ได้ค่ะ” คาร่าขานรับอย่างจำใจ

“งั้นก็ไปขึ้นรถกัน” ภัคคินัยบอกก่อนจะออกเดินนำ

“หนูกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” คาร่ายกมือไหว้กังศมากับนารี ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนสาว แล้วเดินตามร่างสูงใหญ่ไปยังรถหรูที่จอดอยู่ ด้วยสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

วรันยากอดกังศมาร้องไห้หนักหลังจากที่ภัคคินัยขับรถพาเพื่อนสาวไปส่งบ้าน “ฮือๆๆ คาร่าจะโกรธไวน์หรือเปล่าก็ไม่รู้”

“โอ๋...ไม่โกรธหรอกลูก”

“ฮือๆๆ ทำไมพี่คินต้องชอบดุไวน์ ชอบห้ามนู่นนั่นนี่ไปหมดคะ”

“ใจเย็นลูก พรุ่งนี้ยายจะเรียกมาอบรมให้นะ”

“ฮึก...จริงนะคะคุณมาร์”

“จริงจ้ะ! น้องไวน์หยุดร้องก่อน ดูสิ! แก้มช้ำไปหมดแล้ว”

“ค่ะ...ฮึก...” วรันยาพยักหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“คืนนี้ไปนอนกับยายนะ” กังศมาเอ่ยชวน

“ค่ะ” วรันยายิ้มเจื่อนๆ แล้วเดินไปช่วยนารีเก็บของ จากนั้นก็ขึ้นไปเอาชุดนอนที่บนห้อง

ด้านคนที่ขับรถกลับมาถึงไร่ไปรยาเวศ ก็ตรงดิ่งไปยังบาร์เครื่องดื่ม แล้วหิ้วบรั่นดีราคาแพงจากชั้นวางพร้อมกับแก้ว เดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตัวเอง นั่งดื่มแล้วจ้องมองไปยังรีสอร์ตพรรณนารา ด้วยความว้าวุ่นใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเขาไม่อยากให้ใครมองวรันยาไม่ดีและไม่อยากให้เธอเข้าไปข้องเกี่ยวกับสาวทอมที่ชื่อคาร่าอีก เพราะกลัวว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่เกินเลย

ขณะที่ภาคินนั่งดื่มอยู่ตรงระเบียงนอกห้องนอน ก็เห็นรถของรีสอร์ตพรรณนาราแล่นเข้ามาจอดหน้าเรือนใหญ่ โชคดีที่เขาปิดไฟ ทำให้คนที่ก้าวออกมาจากรถไม่รู้ว่าเขากำลังนั่งมองอยู่

“ขอบคุณค่ะพี่นา” วรันยายกมือไหว้ก่อนจะหันไปยิ้มให้กังศมาที่ก้าวออกจากรถตามมา

“ไม่เป็นไรค่ะ นาไปก่อนนะคะคุณมาร์” นารียิ้มพร้อมกับก้มหัวลงน้อยๆ ให้กับนายหญิงของไปรยาเวศ

“พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” กังศมาพยักหน้ารับเบาๆ แล้วหันไปชวนเด็กสาวขี้อ้อน “เราขึ้นบ้านกันเถอะน้องไวน์”

“ค่ะ” วรันยาขานรับก่อนจะหันไปโบกมือให้คนมาส่งอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปด้านในบ้านหลังใหญ่อย่างรู้สึกหวาดระแวง กลัวว่าคนนิสัยไม่ดีจะโผล่มาหาเรื่องอีก