ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 57

“อีเดียร์!” ลัมภาโกรธจนสั่น ง้างมือขึ้นเตรียมจะตบสั่งสอนที่อีกฝ่ายประจานเธอต่อหน้าคนอื่น

“ลองตบดูสิ!” ลิเดียร์ง้างมือขึ้นรอตบสวนอย่างไม่ยอม

ลัมภากัดปากแน่นแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ท่ามกลางสายตาตำหนิของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ สำหรับทุกอย่าง” ลีเดียร์ก้มหัวลงให้กับสองหนุ่ม ที่ยืนหน้าเหวออย่างรู้สึกอาย ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วล้วงเงินค่าอาหารและเครื่องดื่มวางไว้ จากนั้นก็รีบออกจากร้านไปโดยไม่เอ่ยลาเพื่อนสาวแม้แต่คำเดียว

ขุนพันกับแม่ทัพมองหน้ากันอย่างรู้สึก อึ้ง มึน งง ที่รู้ว่าลัมภาให้หญิงสาวคนเมื่อครู่แอบถ่ายรูปของวรันยา

โซนวีไอพี...

ภาคินเข้าไปสะกิดเรียกภรรยาสาวที่ด้านหลังเบาๆ “น้องไวน์ครับ”

“พี่คิน” คนที่มัวแต่ฟังเพื่อนๆ คุยกัน พอหันไปมองก็ถึงกับตกใจเมื่อเห็นสามีจอมหื่นยืนอยู่ด้านหลัง

“สะ...สวัสดีครับพ่อเลี้ยง” ประกรณ์รีบทักทายคนใหญ่คนโตของอำเภอด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“แหม...ทำไมหน้าซีดจังครับท่านนายอำเภอ” ภาคินเอ่ยแซวก่อนจะเข้าไปนั่งเบียดกับภรรยา

“คือว่าผม...” คนที่โลกทั้งใบกำลังเป็นสีชมพูถึงกับไปไม่ถูก ไม่คิดว่าสามีของนางในฝันจะโผล่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ไวน์มางานเลี้ยงรุ่นค่ะ” วรันยารีบบอกเพราะรู้ว่าตอนนี้สามีของเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

“พี่ก็ว่าทำไมน้องไวน์ถึงหายเงียบไป” ภาคินเอ่ยพลางส่งยิ้มให้เพื่อนๆของภรรยาที่กำลังจ้องมองมายังตนราวกับคนไม่เคยพบเคยเห็น

“คุณภาคินมาได้ไงคะเนี่ย?” ติช่าถามด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“อ๋อ! ผมมากับเพื่อนๆ ครับ” ภาคินตอบพลางชี้ไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆ นั่งอยู่ด้านล่าง

“มานั่งด้วยกันสิคะ มีแต่คนอยากจะเห็นสามีของไวน์กันทั้งนั้นเลยค่ะ”ส้มรีบชวน

“ได้ครับ” ภาคินตอบรับคำเชิญ

“ไวน์ไม่รู้ว่าพี่คินไปไหน ก็เลย...” วรันยาหันไปเอ่ยกับสามียังไม่ทันจบประโยค อีกฝ่ายก็ยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากไม่ให้เธอพูดต่อ

“จุ๊ๆ ไม่ต้องรีบบอกครับ เพราะคืนนี้พี่ตั้งใจจะซักฟอกน้องไวน์ยันเช้าเลย” ภาคินจ้องมองใบหน้างามด้วยสายตาสื่อความหมาย

“หูย...เบาๆ นะคะพ่อเลี้ยง” ติช่าเอ่ยแซวอย่างรู้สึกเขินแทนเพื่อนสาว ขณะที่ประกรณ์รู้สึกจุกแน่นที่หน้าอกคล้ายกับคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

“ว้าว! ทำไมสามีของไวน์ถึงหล่อขนาดนี้เนี่ย” ชมจันทร์ที่เพิ่งจะเคยเห็นสามีของเพื่อนใกล้ๆ บอกพร้อมกับทำตาโต

“นั่นสิ! อย่างกับพระเอกหนังแน่ะ” ออยที่นั่งโต๊ะข้างๆ หันมาสมทบตามอย่างอดไม่ได้

“เบื่อพวกไม่ได้ไปร่วมงานแต่งจัง” ติช่ากลอกตากับท่าทีตื่นเต้นของเพื่อนๆ

“ก็มันติดงานนี่” ออยบอกเสียงอ่อน

“นึกไปถึงสามีตัวเองแล้วหดหู่” เอื้องบอกอย่างรู้สึกเซ็งๆ

“ก็นะ! ได้กันในวงไฮโลงานศพ” ส้มที่รู้ความเป็นมาเอ่ยหยอก ทำเอาหนุ่มสาวที่ได้ยิน พากันหัวเราะอย่างขบขัน “คิกๆๆๆ / ฮ่าๆๆ”

“อย่าประจานดิ” เอื้องบอกอย่างรู้สึกอาย เพราะเธอกับสามีพบรักกันในวงไฮโลงานศพของญาติจริง

“หึๆ” ภาคินที่กำลังมึนตึงกับภรรยาหันมองหน้ากันแล้ว ก็อดหัวเราะตามคนอื่นๆ ไม่ได้ ก่อนจะสะดุ้งเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงของแม่ทัพดังขึ้นที่ด้านหน้าเวที

“สวัสดีครับ ขอเชิญพ่อเลี้ยงภาคินขึ้นมาร้องเพลงเป็นเกียรติแก่ค่ำคืนอันสุดพิเศษนี้ สักเพลงครับ” แม่ทัพเชิญเพื่อนรักออกไมค์ ทำเอาแขกในร้านต่างพากันหันไปมองตามที่แสงไฟจับจ้องหนุ่มหล่อคนดัง ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กับภรรยาคนสวยอยู่ตรงโซนวีไอพี

ภาคินจ้องมองเพื่อนรักที่ยืนฉีกยิ้มอยู่บนเวทีอย่างมึนงง ‘ให้ตายสิ! เล่นบ้าอะไรของมันวะ’

“ถ้าไม่ขึ้นเวที ผมกับขุนพันสัญญาว่าจะแวะไปกินมื้อค่ำที่ไร่ทุกวันครับ” แม่ทัพยื่นคำขาด

“สู้ๆ ค่ะพ่อเลี้ยง” ติช่าให้กำลังใจของดีประจำประจังหวัด

“ขะ...ขอบคุณครับ” ภาคินยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปกระซิบภรรยาสาวที่เอาแต่อมยิ้ม “เดี๋ยวพี่มานะ”

“ค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับ รอลุ้นว่าคนหล่อจอมสร้างภาพจะร้องเพลงอะไร ขณะเดียวกันก็เหลือบไปเห็นสายตาฟาดฟันที่ลัมภาส่งมาให้ เธอจึงส่งยิ้มบางๆ ตอบกลับ แล้วเบือนหน้าหนีอย่างไม่สนใจ

“แหม...นึกว่าจะได้ไปเป็นแขกประจำของไร่ไปรยาเวศแล้วซะอีก ขอเสียงปรบมือให้คุณภาคิน เจ้าของโรงแรมซานเตียนโน่และเจ้าของไร่ไปรยาเวศ หน่อยครับ” แม่ทัพส่งยิ้มไปให้เพื่อนรักที่กำลังเดินมาอย่างขำๆ

เสียงปรบมือดังกระหึ่มไปทั่วทั้งร้านอาหาร ก่อนที่ใครต่อใครจะพากันล้วงมือถือขึ้นมา ถ่ายรูป ถ่ายคลิป และไลฟ์สด การขึ้นเวทีร้องเพลงของพ่อเลี้ยงคนดัง ที่หน้าตาหล่อเหลา การศึกษาดี แถมยังเป็นบุคคลที่ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของเชียงใหม่

“ดูสายตาของอีลัมภาสิ เห็นแล้วอยากจะลุกไปตบสักฉาดสองฉาด” เอื้องบอกอย่างเริ่มไม่โอเคกับการแสดงออกของสาวที่เคยมีข่าวกับสามีของเพื่อน

“ใจเย็นๆ เอื้อง จะทำอะไรก็นึกถึงลูกถึงผัวให้เยอะๆ” ติช่าเตือนอย่างขำๆ ทั้งที่จริงก็อยากจะลุกไปตบลัมภาด้วยเช่นกัน

“ปล่อยเขาไปเถอะ ไวน์ไม่อยากจะไปยุ่งด้วย” วรันยาบอกเพื่อนสาวก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับคนอื่นๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

“คุณภาคินจะร้องเพลงแล้ว ฉันจะถ่ายคลิป” ส้มรีบล้วงมือถือมากดเปิดกล้องมือไม้สั่น

ภาคินเดินไปรับไมค์ที่เพื่อนรักส่งให้ แล้วเอ่ยความในใจที่เก็บเอาไว้มานาน “ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับน้องไวน์ ภรรยาสุดรัก เป็นเพลงที่ผมชอบร้องเวลาคิดถึง ตอนที่เธอไปเรียนต่างประเทศครับ”

กรี๊ดดดดด / แปะๆๆ

เสียงกรีดร้องของสาวๆ และปรบมือดังกระหึ่มไปทั่วทั้งร้านอีกครั้ง เมื่อพ่อเลี้ยงสุดหล่อส่งผ่านความหวานไปยังภรรยาคนสวยด้วยสายตาสื่อความหมาย

“โอ๊ยๆ คืนนี้ไวน์คงไม่ได้หลับได้นอนกันแน่ๆ เลยพวกเธอ” เอื้องเอ่ยแซวพร้อมกับบิดไปมาอย่างรู้สึกเขินแทนเพื่อนสาว

“ล้านเปอร์เซนต์ ไม่ต่ำกว่าสองรอบ” ติช่าเสริมต่อ

“จริง!” ส้มสมทบตามอย่างเห็นด้วย

“บ้า” วรันยามองค้อนสามสาวอย่างอายๆ รู้สึกเหมือนมีใครมาก่อกองไฟอยู่ใต้เก้าอี้ เพราะเธอรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะนั่งไม่ติด

ทันทีที่เสียงกีตาร์ในท่วงทำนองซึ้งๆ เริ่มบรรเลงขึ้น ทุกคนก็พากันเงียบเสียงและจับจ้องไปยังบนเวที

วอนให้ลม ช่วยพัดหัวใจพี่ลอยไป

จากดินแดน ถิ่นเหนือที่ไกลแสนไกล

สุดขอบฟ้า ที่ไกลแสนไกล ล่องลอยไป

วอนให้ลม ช่วยพัดหัวใจ พี่ไปให้ถึง

“เสียงมันดี แต่กว่าจะได้ฟังก็ต้องรอให้มันเมาได้ที่ก่อน” แม่ทัพบอกก่อนจะยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบเบาๆ

“อืม!” แม่ทัพที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับน้ำเสียงอันไพเราะของเพื่อนรักที่ไม่ค่อยได้ฟังบ่อยนัก พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

ฝากดวงใจ พี่ลอยล่องไปบนนภา

สุดขอบฟ้า หัวใจพี่จะไปถึง

ได้สบตาแค่เพียงครั้งหนึ่ง หัวใจพี่แทบติดตรึง

เพ้อรำพึงรำพัน ถึงแม่นวลน้อง

“โอ๊ย! ฉันเขินแทนไวน์อะแก” ติช่าบอกเมื่อเห็นสายตาของพ่อเลี้ยงสุดหล่อจ้องมองมายังเพื่อนสาว

“ใจเย็นๆ เพื่อน” เอื้องสะกิดคนที่อายหน้าแดงอย่างขำๆ

แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร

ใจพี่จมแทบพสุธา