ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 56

ประกรณ์ที่นัดกับเพื่อนเอาไว้ และกำลังจะเดินไปยังโต๊ะที่จองแต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นนางในฝันเข้าจึงรีบเดินเข้าไปทักทายอย่างลืมตัว

“สวัสดีครับคุณไวน์”

“สวัสดีค่ะคุณกร! มาเที่ยวเหรอคะ” วรันยายิ้มพร้อมกับยกมือไหว้นายอำเภอคนดังที่มักจะไปนั่งจิบกาแฟที่ร้านบ่อยๆ

“ครับ” ประกรณ์พยักหน้ารับก่อนจะมองหาสามีของนางในฝันอย่างระแวดระวัง

“พอดีไวน์มางานเลี้ยงรุ่นน่ะค่ะ” วรันยาบอกยิ้มๆ ขณะที่เพื่อนๆ ในโต๊ะต่างพากันเงียบกริบไปทันทีทันใด

“ว้าย! นั่นมันนายอำเภอสุดหล่อของฉันนี่” ส้มที่เพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าใครยืนอยู่ใกล้ๆ ก็รีบหันไปกระซิบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เบาๆ สิส้ม เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก” ติช่ารีบเตือนเพื่อนสาวที่กำลังออกอาการเพ้อให้รู้สึกตัว

“สวัสดีค่ะคุณกร มากับใครคะ?” ส้มเอ่ยทักทาย

“อ๋อ! พอดีผมนัดกับเพื่อนเอาไว้น่ะครับ” ประกรณ์หันกลับไปตอบด้วยสีหน้าเขินๆ เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง

“มานั่งด้วยกันไหมคะ” ส้มรีบเอ่ยชวน

“จะ...จะดีเหรอครับ” ประกรณ์ถามอย่างไม่มั่นใจ กลัวว่าจะมีคนคิดไม่ดีแล้วเอาเรื่องที่ตนมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆ กับวรันยาไปบอกภาคิน แต่กระนั้นหัวใจก็ร่ำร้องว่าอยากจะนั่งมองใบหน้างามๆ ของสาวเจ้าต่ออีกสักพัก

“ดีสิคะ” ส้มย้ำอีกครั้งให้คนหล่อมั่นใจ

“ขอบคุณครับ งั้นผมขอนั่งรอจนกว่าเพื่อนจะมาถึงแล้วกันครับ” ประกรณ์ตีเนียนนั่งร่วมโต๊ะกับสาวๆ

“ยินดีค่ะ” เอื้องส่งยิ้มให้นายอำเภอสุดหล่อ ก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนรัก ‘อีส้มนี่แรดใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย’

“แล้วพ่อเลี้ยงภาคินไม่มาด้วยเหรอครับ” ประกรณ์เอ่ยถาม

“พี่คินติดธุระน่ะค่ะ” วรรันยาบอกยิ้มๆ

“อ่อ! แล้วพ่อเลี้ยงสินชัยล่ะครับ” ประกรณ์แสร้งถามต่อ

“คุณพ่ออยู่ที่รีสอร์ตค่ะ”

“ผมว่าวันเสาร์นี้จะแวะไปหาพ่อเลี้ยงสินชัยตอนใกล้ๆ เที่ยงครับ”

“อุ๊ย! พอดีเลยค่ะ วันเสาร์ส้มก็นัดไวน์ว่าจะไปกินมื้อเที่ยงที่รีสอร์ตเหมือนกัน” ส้มรีบแทรกขึ้นด้วยสีหน้าซื่อๆ

“งั้นก็เยี่ยมสิครับ” ประกรณ์หันไปบอกอย่างดีใจ เพราะกำลังมองหาคนกลางไปเป็นเพื่อน

“แต่ส้มมีปัญหานิดๆ ค่ะ” ส้มบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“มีอะไรเหรอครับ” ประกรณ์เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“คือว่าวันเสาร์คุณพ่อของส้มต้องใช้รถ ส้ม...เอ่อ...ขอติดรถคุณกรไปด้วยได้ไหมคะ” คนที่รอโอกาสงามๆ บอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ จนเพื่อนๆ ที่ร่วมโต๊ะต่างพากับแอบเบ้ปากนิดๆ อย่างรู้สึกหมั่นไส้

“ได้สิครับ” ประกรณ์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เพราะบ้านของสาวเจ้าและบ้านพักของตนอยู่ซอยเดียวกัน

อีกมุมหนึ่งของร้านอาหาร...

“ถ่ายให้ครบทุกภาพเลยนะเดียร์” ลัมภาหันไปบอกเพื่อนสาวที่เพิ่งจะเดินทางกลับจากต่างประเทศมาวันก่อน เธอจึงโทร. ชวนอีกฝ่ายออกมาเปิดหูเปิดตาที่ร้านอาหารแห่งนี้ เพราะหวังว่าจะได้เจอกับภาคิน แต่กลับมาเจอภรรยาป้ายแดงของอีกฝ่าย ซึ่งกำลังส่งยิ้มหวานให้นายอำเภอคนดังอย่างไม่คาดฝัน เธอจึงขอให้เพื่อนสาวถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน เพื่อจะได้ใช้ภาพเหล่านี้เป็นใบเบิกทางในการกลับไปคบหากับภาคินอีกครั้ง

“อืม!” ลิเดียร์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ก็กดถ่ายภาพให้เพื่อนสาวไม่ยั้ง

“นี่ถ้าคุณคินรู้ว่าเมียแอบนัดนายอำเภอมาเที่ยวล่ะก็ เรื่องใหญ่แน่ๆ” ลัมภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

‘บ้าจริง! ผู้หญิงคนที่เราถ่ายรูปคือภรรยาคุณภาคินหรอกเหรอเนี่ย?’คนที่ตอนแรกไม่รู้เรื่อง แต่พอได้ยินประโยคเมื่อครู่ก็ชาวาบไปทั้งตัว รีบหันไปถามเพื่อนสาว “ก็ไหนว่าเขาบล็อกเบอร์โทร. กับไลน์ของแกไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็เอาเบอร์ใหม่โทรไปหาสิ” ลัมภาบอกพร้อมกับยกไหล่ขึ้นนิดๆ อย่าง ไม่แคร์

“เงินแกก็ได้ไปตั้งเยอะ ทำไมยังอยากจะกลับไปเกี่ยวข้องกับเขาอีก” ลิเดียร์รีบเตือน เพราะลัมภาคุยฟุ้งให้เธอฟังในไลน์ว่าแม้จะเลิกกับภาคิน แต่ก็ได้เงินก้อนสุดท้ายถึงหนึ่งล้านบาท

“ฉันรักคุณคิน” ลัมภาบอกพลางนึกไปถึงความหลังตอนที่ยังคบหากับภาคิน แม้ว่าเขาจะไม่ยอมเปิดเผยความสัมพันธ์ให้ใครๆ รับรู้ แต่เธอก็มีความสุขทุกครั้งที่เขามาหา และหากย้อนเวลากลับไปได้ เธอก็จะขอหยุดอยู่ที่ช่วงเวลานั้นตลอดไป