ภารกิจกวาดสมบัติตระกูลที่ถูกล้มล้าง นิยาย บท 2

“รองแม่ทัพหลี่ว์ เห็นแก่จิ่วยวนของพวกเรา ท่านพอจะยั้งมือสักหน่อยได้หรือไม่”

นายหญิงมองจวนที่ถูกทหารรักษาพระองค์ทำลายจนย่อยยับอย่างปวดใจ ความโศกเศร้าแผ่ซ่านเข้ามาในอก

“นายหญิง”

นายทหารที่เป็นหัวหน้าคือรองแม่ทัพหลี่ว์ ซึ่งเคยอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของจ้านอ๋องมาก่อน เขามองพวกผู้หญิงกลุ่มนี้ด้วยท่าทีภูมิใจ

“รับสั่งจากฝ่าบาท ซ่งจิ่วยวนมีเจตนากบฏ ทรัพย์สินนั้นได้มาอย่างไม่สะอาด เห็นแก่ความดีความชอบของซ่งจิ่วยวนในอดีต

จึงไม่ถูกประหาร เพียงแต่ถูกยึดอำนาจทางทหาร ลดฐานะเป็นสามัญชน ยึดทรัพย์สมบัติและเนรเทศ นี่ถือเป็นเมตตาของฝ่าบาทแล้ว”

คำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาทำให้ผู้หญิงในจวนจ้านอ๋องร้องไห้หนักขึ้นไปอีก รู้ดีว่าครานี้คงจะรอดได้ยาก ด้วยความโศกเศร้า จึงไม่มีเวลามาสนใจจวนที่กำลังถูกทำลาย

“พี่ใหญ่ของข้าดูแลท่านเป็นอย่างดี ท่านกลับตอบแทนเขาเช่นนี้หรือ”

คนที่พูดคือ ซ่งจิ่วฉือ น้องชายของซ่งจิ่วยวน ดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องรองแม่ทัพหลี่ว์ที่มีท่าทีภาคภูมิใจจนลืมกำพืดตนเอง

ถ้าไม่ได้รับการผลักดันจากพี่ใหญ่ของเขา คน ๆ นี้ก็คงเป็นได้แค่ยามเฝ้าประตู!

ตอนนี้ได้ดีแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะออกตัวรับหน้าที่มายึดทรัพย์เสียเอง หน้าที่การงานก็ดีขนาดนี้เขายังจะออกหน้ามาจัดการเรื่องแบบนี้อีก เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเป็นสุนัขรับใช้ขององค์ชายหก!

รองแม่ทัพหลี่ว์หัวเราะเบา ๆ อย่างไม่แยแสซ่งจิ่วฉือที่ขณะนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แล้วสะบัดมือออกคำสั่งว่า

“ตรวจสอบให้ละเอียดทุกซอกทุกมุม ต้องหาหลักฐานการกบฏของซ่งจิ่วยวนให้เจอ ของมีค่าทั้งหมดให้ยึดเป็นของหลวง!”

ทหารรักษาพระองค์กรูเข้ามา ทำร้ายคนรับใช้ที่คอยขัดขวาง เจียงหว่านยืนอยู่ที่มุมห้องอย่างใจเย็น ตอนนี้นางมีเวลาเรียบเรียงเนื้อเรื่องในนิยายอย่างละเอียดแล้ว

เจ้าของร่างเดิมพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานเข้าจวนจ้านอ๋อง วันต่อมาจ้านอ๋องก็ถูกกวาดล้างตระกูล เจ้าของร่างเดิมเป็นฮูหยินได้เพียงวันเดียว

อย่างไรก็ตาม...แม้จะถูกเนรเทศ เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เปลี่ยนนิสัย ระหว่างการเดินทางยังคงทำสิ่งต่าง ๆ ที่รนหาที่ตายจนไปยั่วยุให้ตัวร้ายเกลียดชัง สุดท้ายก็ตายระหว่างถูกเนรเทศ

เห้อ!

เริ่มต้นด้วยไพ่ที่แย่ แต่คนอย่างเจียงหว่านไม่เคยยอมแพ้ แม้จะเป็นไพ่ที่แย่ นางก็ต้องเฉิดฉายให้ได้

ในขณะที่นางกำลังเหม่อลอย เสิ่นเชียนที่ถูกนางทำร้ายมาก่อนหน้านี้ก็ชี้นิ้วไปที่เจียงหว่านอย่างกะทันหัน

“เพราะนาง เป็นเพราะนางแน่ ๆ!”

เสิ่นเชียนโกรธแค้นชี้ไปที่เจียงหว่าน “นางเป็นตัวซวย เพิ่งจะแต่งงานเข้ามาก็ทำร้ายคนอื่น!”

นางเกลียดเจียงหว่านจนขบฟันแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะโกรธเจียงหว่าน นางก็ไม่แต่งงานเข้ามา และก็จะไม่ถูกเนรเทศ!

การโหวกเหวกโวยวายของเสิ่นเชียนในครั้งนี้ ดึงดูดความสนใจของทุกคนในจวนทันที นายหญิงกำไม้เท้าในมือแน่น สายตาคมกริบจ้องมองไปที่เจียงหว่าน ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ใช่แน่ ๆ ต้องเป็นเพราะเจียงหว่านตัวซวยทำให้เราตกที่นั่งลำบาก”

“เมื่อก่อนพวกเรามีหน้ามีตามากขนาดไหน พอนางแต่งเข้ามา จวนพวกเราก็ถูกกวาดล้างเลย!”

“ข้าไม่อยากถูกเนรเทศ ฮือ ๆ…”

“…”

ราวกับเจอที่ระบาย คนในจวนต่างมองเจียงหว่านด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เจียงหว่านมองไปที่เสิ่นเชียนด้วยความเยือกเย็น

“เจ้ากับข้าแต่งเข้ามาพร้อมกัน มันก็ยากที่จะพูดว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวซวย!”

ถึงขนาดนี้แล้วไม่คิดจะหาหนทางออก แต่ยังจะมากัดนางอีก ผู้หญิงคนนี้นี่มันโง่เขลาเสียจริง

“ต้องเป็นเจ้านั่นแหละ!”

เสิ่นเชียนขึ้นเสียง ดวงตาแดงก่ำ ซ่งจิ่วฉือที่เพิ่งพูดกับทหารรักษาพระองค์ก็จ้องมองเจียงหว่านด้วยความรังเกียจ

เมื่อสถานการณ์เริ่มจะวุ่นวาย นายหญิงก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “ทุกคนหุบปาก!”

นายหญิงผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก เข้าใจว่าฝ่าบาทได้ตัดสินใจที่จะจัดการกับพวกเขาแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าจะก่อความวุ่นวายไปแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

อย่างน้อยเจียงหว่านก็เป็นถึงลูกสาวของจวนซ่างซู ตอนถูกเนรเทศอาจจะได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลของนาง ดังนั้นจึงไม่ควรที่จะล่วงเกิน

อีกอย่าง ตอนนี้ชีวิตของคนทั้งจวนอาจจะต้องพึ่งซ่งจิ่วยวน แม้ว่าเขาจะไม่ชอบคนแซ่เจียง แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นภรรยาของเขา

หลังจากที่เสิ่นเชียนถูกตำหนิก็ไม่พอใจอย่างมาก ขณะเดียวกันซ่งจิ่วยวนที่ถูกเรียกเข้าวังตั้งแต่เช้าก็กลับมา

ทว่าเขาถูกหามกลับมา!

ร่างกายส่วนล่างของเขาเต็มไปด้วยเลือดจนชวนสยอง ทันทีที่ท่านหญิงใหญ่ซ่งเห็นสภาพลูกชาย นางก็ลมจับทันที

รองแม่ทัพหลี่ว์ที่หวังจะฉวยโอกาสในครั้งนี้เพื่อเก็บข้าวของมีค่า ใบหน้าก็ซีดลง!

ในขณะที่ทุกคนในจวนได้ยินคำพูดของทหารรักษาพระองค์ แต่ละคนก็เต็มไปด้วยสีหน้าที่สับสนเป็นอย่างมาก จากนั้นก็พร้อมใจกันมองไปยังซ่งจิ่วยวน

หรือว่าท่านอ๋องรู้ล่วงหน้าจึงซ่อนทรัพย์สินไว้ก่อนแล้ว

รองแม่ทัพหลี่ว์ก็คิดเช่นนั้น จึงมองไปที่ซ่งจิ่วยวน “ท่านอ๋อง ไม่สิ ตอนนี้เจ้าไม่ใช่ท่านอ๋องแล้ว

ซ่งจิ่วยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าการซ่อนทรัพย์สินนั้นความผิดจะร้ายแรงยิ่งขึ้น!”

“ข้า...ไม่ได้ซ่อน”

ซ่งจิ่วยวนรู้สึกลางไม่ดีตั้งแต่ก่อนที่เข้าไปในวัง แต่ว่าทรัพย์สินส่วนตัวที่เขาซ่อนนั้นอยู่ที่นอกจวน ของภายในจวนยังไม่ทันได้ซ่อนอะไรเลย

ตอนนี้เขาเองก็สับสนเช่นกัน

รองแม่ทัพหลี่ว์ไม่เชื่อ ชักดาบชี้ไปที่ซ่งจิ่วยวน แต่ถูกเจียงหว่านเตะดาบจนกระเด็น

“สิ่งที่ควรลงโทษ ฝ่าบาทได้ลงโทษแล้ว และมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าที่จะมาลงโทษสามีของข้า!”

ซ่งจิ่วยวนเป็นคนที่ช่วยเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นจึงปกป้องเขาบ้างเพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าของร่างเดิม

ซ่งจิ่วฉือที่ตั้งสติได้ก็รีบปกป้องพี่ใหญ่ของตนเช่นกัน ดวงตาดุจหมาป่าจ้องเขม็งไปที่รองแม่ทัพหลี่ว์

รองแม่ทัพหลี่ว์ถูกจ้องก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ในเวลานั้นเองทหารรักษาพระองค์คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา

“รองแม่ทัพหลี่ว์ แย่แล้ว พระราชวังและจวนขององค์ชายหกถูกปล้น ฝ่าบาทเรียกท่าน”

“จับตาดูพวกเขาให้ดี ทรัพย์สินทั้งหมดในจวนนี้จะต้องถูกริบ ห้ามปล่อยให้พวกเขานำอะไรออกไปได้!”

ก่อนจะออกไปรองแม่ทัพหลี่ว์ก็สั่งการอย่างเด็ดขาด ทำให้พวกผู้หญิงในจวนที่สวมเครื่องประดับต้องถอดเครื่องประดับออกทั้งหมด

เจียงหว่านจับปิ่นไม้บนหัวอย่างโล่งอก โชคดีที่นางคาดการณ์ล่วงหน้าเอาไว้แล้ว จึงไม่มีอะไรให้ถอดออก

นางถอนหายใจเบา ๆ และรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่นาง เมื่อนางก้มมองก็พบกับสายตาสงสัยของซ่งจิ่วยวน

เจียงหว่านเงียบไปพักหนึ่ง จริง ๆ แล้วในช่องมิติของนางมีผงยาและยารักษาบาดแผลจำนวนมาก แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเหล่าทหารรักษาพระองค์จึงไม่เหมาะที่จะนำออกมา