พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 186

“ข้าเห็นแล้ว”

ลั่วหลันเม้มปากแล้วยิ้มออกมา “ชีพจรของต้าจื่อค่อนข้างที่จะคงที่ ข้าคาดว่าอีกไม่นานเขาจะตื่นขึ้นมา”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ฮูหยินจางก็น้ำตาไหลออกมา และทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ดีใจอย่างมาก

ต้าจื่อตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน ตอนที่ลั่วหลันได้ยินข่าว นางก็มาที่ห้องของเขาอีกครั้ง

ท่าทางของต้าจื่อยังค่อนข้างอ่อนแอ แต่อย่างน้อยเขาก็พอจะสามารถพูดได้อยู่ ตอนที่เขาเห็นลั่วหลัน เขาก็เม้มปากแล้วพยายามสุดกำลังพูดว่า

“พี่สาว...”

ลั่วหลันนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วมองเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“ต้าจื่อ ตื่นแล้วก็ดี หลายวันมานี้แม่เจ้าเฝ้าดูแลเจ้าตลอดทั้งวัน พวกเราเองก็เป็นห่วงเจ้ามากเช่นกัน”

ต้าจื่อพยักหน้า “ข้ารู้ แม่ข้าบอกกับข้าแล้ว ขอบคุณพี่สาวที่ช่วยข้านะ”

ลั่วหลันมองเขาอย่างดีใจ “เจ้าจำแม่ของเจ้าได้หรือ”

“จำได้ ข้าจำได้ทุกอย่าง”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ลั่วหลันก็มองไปที่ฮูหยินจางอย่างดีใจและพูดอย่างมีภูมิใจว่า

“ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ต้าจื่อเขาจำท่านได้ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ”

ฮูหยินจางพยักหน้าอย่างมีความสุขพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย “หวังเฟยพูดถูกเพคะ ต้าจือจำหม่อมฉันที่เป็นแม่ได้ หากพ่อของเขารู้จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ หม่อมฉันจะให้คนไปส่งข่าวให้เขาเพคะ”

เมื่อพูดจบ ฮูหยินจางก็วิ่งออกไปอย่างมีความสุข

จากนั้นลั่วหลันก็หันมามองที่ต้าจื่อ นางเพียงจะบอกให้เขาพักผ่อนให้ดี แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เขาจะพูดออกมาตรงๆ ว่า

“พี่สาว คนที่อยากจะฆ่าข้าคือ... รัชทายาทเหลิ่งอวิ่น”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของลั่วหลันก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

นางมองเขาด้วยสายตาที่งุนงง “ทำไมเขาถึงต้องทำร้ายเจ้าด้วย เจ้ารู้จักเขาหรือ”

ต้าจื่อส่ายหัวและบอกกับลั่วหลันว่าทำไมเหลิ่งอวิ่นถึงต้องการที่จะทำร้ายเขา

เดิมที ต้าจื่อออกจากบ้านเพียงลำพัง เพื่อที่จะออกมาทำมาหากินด้วยตนเอง และมาถึงที่เมืองหลวงนี่โดยบังเอิญ แต่ตัวเขาไม่มีเงิน ไม่มีเงินกินข้าวและหาที่พัก ในตอนที่เขาหิวจนหมดสติอยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง เจ้าบ้านหญิงที่ใจดีก็ได้พาเขากลับบ้าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน