พัง นิยาย บท 30

๑๖ พฤษภาคม ๒๕๓๗

มุกผกา คลอดลูกสาวให้ผมแล้ว...

เธอส่งจดหมายแจ้งมาจากโคราชตั้งแต่วันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๓๗ ผมต้องขอบคุณพี่น้อย… ที่เก็บจดหมายฉบับนั้นให้ มันสำคัญกับผม… ผมอ่านทวนหลายครั้ง... เพราะผมคิดถึงมุกผกาเหลือเกิน

ลูกสาวของผม ลูกสาวคนแรกของตระกูล อนันธรากุล... เหตุใด คุณแม่ ถึงไม่เข้าใจในความรักของเรา เพียงเพราะฐานะและหน้าตาทางสังคมเท่านั้นหรือ... ผมไม่เข้าใจ

สำหรับผม… ความรักจากหัวใจสำคัญกว่าเป็นไฉน มุกผกาเขียนไว้… ว่าพยานรักของเรามีปานแดงรูปใบโพธิ์ที่หลังซ้าย... เธอเฝ้าแต่รอคอย ให้ผมกลับไปพบลูก และตั้งชื่อให้เธอด้วยตัวเอง...

ลูกสาวพ่อ พ่อได้แต่รอวันได้พบหน้าลูก เหตุใดคุณแม่ถึงได้กีดกันเรานัก...

ผมจะไปรับมุกผกา… ผมจะไปรับเธอมาพบคุณแม่อีกครั้ง... ผมหวังว่า ท่านจะเข้าใจ... และรับลูกสาวผมสู่ตระกูล อนันธรากุล...

ตอนนี้หัวใจผมอยู่ที่โคราชแล้ว...

ปึก... โทรศัพท์มือถือราคาแพงร่วงจากมือฉันทันที...

ฉันได้แต่มองรูปแม่ มองจนตาสองข้าง มันเริ่มพล่างมัว...

การที่เราจะสมหวังในความรัก... มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ฉันอ่านแค่นั้น ฉันก็รู้สึกว่ามันเจ็บปวด เจ็บปวดจนฉันรู้สึกหน่วงและอึดอัดไปด้วย…

แม่เจ็บมากไหมคะ... รักกันแค่ไหน… ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ แม้กระทั่งตายจากกัน... ก็ยังถูกกีดกัน

ทำไมเขาถึงใจร้ายกับแม่ขนาดนี้... เพราะแม่จน เพราะแม่ไม่รวยเหมือนเขาใช่ไหม

"แม่คะ แม่เจอปัญหาหนักกว่าเมย์หลายเท่า... แม่เก่งจังเลยค่ะ เมย์อยากเก่งเหมือนแม่ ฮือ ๆ" ฉันพร่ำบอกแม่ทั้งน้ำตา…

จนคุณพ่อค่อย ๆ เดินมาหาฉัน...

"เมย์ ไปอยู่กับพ่อนะลูก เมย์ลูกพ่อ"

มือใหญ่โอบกอดฉัน ก่อนที่มือนั้น จะลูบผมฉันช้า ๆ ด้วยความสั่นเทา...

"ฮือ ๆ ฮึก ทำไมคุณย่าทำแบบนี้อ่ะ ฮือ ๆ ทำไมถึงใจร้ายกับแม่มุกของเมย์ คุณพ่อทำไมไม่ช่วยแม่ ทำไมคะ" ฉันสะอื้นไห้ที่อกคุณพ่อ

"พ่อขอโทษ"

"แม่แกตายหรือยังสมบัติ" อยู่ ๆ ยายก็ถามขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะผละออกจากอกพ่อ แล้วหันไปมองตามเสียงแข็ง ๆ ของยาย

ยายดูโกรธมาก เมื่อพูดถึงคุณย่า...

"ครับ ท่านเสียแล้ว" ยายถอนหายใจแล้วหันมองทางอื่น

"เหอะ ใช่สิ ไม่งั้นแกคงไม่ได้แต่งงานกับคนอื่นหรอก... ถ้าแม่แกยังอยู่ จดหมายจากมุก แกเคยได้รับบ้างหรือเปล่า" ยายพูดประชดประชัน และหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

"ครับ... ผมขอโทษนะครับแม่ จดหมาย จากมุกผมไม่เคยได้รับเลย โชคดีที่พี่น้อยแอบเก็บไว้ให้บ้าง"

พี่น้อย...

ฉันเงยหน้ามองคุณพ่อ และขมวดคิ้วสงสัย

"ป้าน้อย แม่บ้านไงลูก" ป้าน้อยงั้นเหรอ ป้าน้อยที่ฉันช่วยล้างผัก ทำไมป้าน้อยเป็นคนดีจัง

"แล้วทำไมแกกับเมย์รู้จักกัน หรือเมย์ทำงานที่โรงแรมแก? เหอะ สุดท้ายมุกมันก็อยากให้ลูกมันเจอพ่อ" ยายมองฉันกับคุณพ่อสลับกัน จนคุณพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่...

"เมย์..." ฉันเริ่มอ้ำอึ้ง จนปลายเดินมาบีบไหล่ฉัน...

"เมย์... คบกับลูกชายแฟนใหม่ผม..." ยายหันมาจ้องหน้าฉันทันที ใช่... ยายห้ามฉันมีแฟนหรือคบใครมาตลอด ฉันเองก็ได้แต่ปิดเงียบ แถมยังย้ำปลาย... ว่าห้ามให้ยายรู้เรื่องพี่ทีเด็ดขาด

"ยายบอกว่าอย่ายุ่มย่ามกับผู้ชาย ไม่ฟังยายเลยหรือเมย์" ฉันเม้มปากแน่น หากยายรู้ว่าฉันท้อง ฉันกลัวยายจะช็อค และโกรธฉันมากกว่าเดิมอีก

"แม่สบายดีนะครับ เมย์บอกว่าแม่เป็นโรคหัวใจ" ยายยังจ้องหน้าฉันอยู่ ฉันไม่กล้าสบตายาย เพราะความผิดครั้งนี้ มันมากจริง ๆ

"ลูกสาวเครียด ไม่ให้เครียดคงเป็นไปไม่ได้ มุกไปสบายแล้ว มีแต่ฉันที่ทุกข์ มองหน้าหลานทีไร ก็คิดถึงลูก มันเลยพาลป่วย ออด ๆ แอด ๆ แบบนี้"

คุณพ่อพยักหน้าเบา ๆ สายตานิ่ง ๆ นั้นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด...

ฉันจึงตัดสินใจ เดินไปนั่งจับมือยาย...

"ยายจ๋า..." คุณพ่อบีบไหล่ฉันแน่น รวมถึงปลายที่ลูบหลังฉัน ทุกคนส่งกำลังใจให้ ฉันต้องบอกความจริงกับยายแล้ว... ก่อนที่ยายจะรู้มันด้วยตัวเอง และโกรธฉันมากไปกว่านี้