พัง นิยาย บท 20

ฉันดึงมือกลับทันที...

ทำไมฉัน รู้สึกแปลก ๆ ฉัน… ไม่อยากแต่งงาน ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขา…

ฉันต้องรีบตั้งสติ เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง…

"เมย์ไม่เชื่อใจพี่เหรอ..." ฉันเงยหน้ามองเขา ดวงตาคม ๆ คู่นั้นมองฉันกลับมาเป็นประกาย

เขากำลังรอคำตอบจากฉัน...

"ค่ะ... เมย์ไม่เชื่อใจพี่" ฉันตอบเบา ๆ และหันมองทางอื่น

ก่อนจะรู้สึกข้องใจกับแหวนที่นิ้วตัวเองอยู่ชั่วครู่... มันแปลกจริง ๆ ฉันไม่ได้รักเขาแล้วงั้นเหรอ

"เชื่อพี่อีกสักครั้งนะ..." ฉันเริ่มน้ำตาไหลอาบแก้ม... ฉันพยายามหักห้ามใจตัวเอง

อย่าเชื่อใจเขาเมย์ลิน... เธอเจ็บมาเยอะแล้ว... เธอจำไม่ได้เหรออย่ากลับไปเจ็บอีก!

"เมย์... ไม่แน่ใจ เมย์ขอเวลาค่ะ" พี่ทีขมวดคิ้วมองฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เมย์... พี่ไม่เคยขอใครแต่งงานนะ พี่เลือกเมย์แล้ว เมย์เชื่อใจพี่สิ" คำพูดของแม่พี่ทีผุดขึ้นมาให้หัวฉันทันที... ถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ หากฉันแต่งงาน

ฉันต้องทนทุกข์เหมือนแม่เขาแน่ ๆ

"เมย์ ไม่อยากแต่งค่ะ" ในที่สุดฉันก็พูดมันออกมา... พูดออกมาโต้ง ๆ โดยไม่ได้คิดอะไร เพราะฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

พี่ทีถอนหายใจมองไปทางอื่น... เขานิ่งเงียบสักพักก่อนจะเดินหายไป...

ฉันมองตามหลังเขา ในหัวก็คิดทบทวน... ที่พูดไปเมื่อสักครู่... ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม...

"แก โอเคไหม ทะเลาะอีกแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังกอดกันอยู่เลย" สายฝนเดินมาบีบไหล่ฉัน ฉันได้แต่ยืนนิ่ง คิดทบทวนเรื่องที่อยู่ในหัว รวมไปถึง เรื่องที่อยู่ในใจด้วย

"อืม เขาขอฉันแต่งงานว่ะ" สายฝนเบิกตากว้าง ก่อนที่จะดึงมือแตงโมมาใกล้ ๆ

"จริงดิ! พี่สะใภ้ ๆ พี่ทีขอเมย์แต่งงานแล้ว" สายฝนดี๊ด๊า ตื่นเต้น ฉันยืนนิ่ง ฉันไม่รู้ ว่าฉันควรรู้สึกยังไง

"เห้ย ดีใจด้วย อ้าว! แล้วทำไมเมย์ทำหน้าแบบนั้น เมย์ร้องทำไม" ฉันรีบจับแก้มตัวเอง... จริง ฉันร้องไห้ มันเปียกจริง ๆ ด้วย...

"ฉะ... ฉันไม่อยากแต่ง" ทุกคนตกใจหนักกว่าเดิม

"เห้ย บางทีพี่ทีอาจจะคิดได้แล้วก็ได้ ลองให้โอกาสเขาสิ" แตงโมรีบตบไหล่ฉัน

"ใช่ แกเคยให้มาหลายครั้งแล้ว ให้อีกจะเป็นไร ฮ่า ๆ เจ็บจนชินแล้วนิ ถ้าเลิกเขาไมได้ แกก็เลิกซะ จบ ๆ" สายฝนยีผมฉันเบา ๆ ฟังสายฝนพูดแล้วมันง่ายไปหมด แต่ความรู้สึกฉันตอนนี้มันไม่ง่ายเลย ฉันบอกไม่ได้ ว่าฉันรู้สึกอะไร รักเขา... กลัวเขา... หรือเกลียดเขา... ฉันรู้สึกอะไรอยู่?

"ค่อยไปคิดดู..." ทุกคนพยายามให้ฉันผ่อนคลาย ทั้งเล่าเรื่องตลก ทั้งแซวผู้ชายหล่อๆในงาน แต่ฉันหน้าบอกบุญไม่รับจริง ๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์คิดเรื่องอื่นแล้ว...

เมื่องานแต่งจบ สรุปว่าดึกมาก... ฉันจึงต้องเลื่อนวันที่จะเอารถไปคืน ตาข้างห้อง คงเป็นพรุ่งนี้เช้า... ฉันจะได้ไปเข้างานแต่เช้าด้วย ฉันอยากออกไปอยู่คนเดียว ไม่ต้องเห็นหน้าใครให้เกรงใจ ฉันจะได้คิด และตัดสินใจได้สบาย

ถึงบ้าน...

"เมย์พี่ไปทำธุระก่อนนะ... ที่โรงแรมมีปัญหานิดหน่อย" พี่ทีพูดโดยไม่มองหน้าฉัน มองทะลุผ่านพวงมาลัยรถ

"ค่ะ" ฉันเองไม่ได้ถามอะไรมาก... รีบเดินเข้าบ้าน ระหว่างเดินก็มองนิ้วตัวเองไปด้วย เห้ออ... หากอนาคตเราแต่งงานกัน... เขาจะหยุดไหม แล้วตอนนี้ล่ะเขาหยุดแล้วหรือยัง...?

ฉันรีบอาบน้ำกินยานอน เพราะสงสารลูก... ตั้งแต่ท้องเขา ฉันก็เครียด ร้องไห้... เขาเองก็คงเศร้าใจไปกับฉัน... แม่ขอโทษนะลูก

‘ตึ้ง~’

04:56! ฉันขยี้ตาตื่น นี่ฉันลืมปิดเสียงโทรศัพท์เหรอเนี่ย แล้วใครทักมา ไม่หลับไม่นอนรึไง...!

Boss: เธออยู่ไหน ยัยผี!

ตอนตีห้า... มันใช่เวลาไหม? เดี๋ยวหกโมง ฉันต้องตื่นลงไปช่วยที่ครัว แกล้งกันรึไง หมดกันเวลานอนฉัน!

ฉัน: บ้าน! ทักมาทำไมแต่เช้า!

Boss: ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ!

ฉัน: เออ ดีแล้ว ๆ

Boss: เธอเอารถมาคืนฉันหน่อยตอนนี้! เร็ว ๆ นะยัยผี ฉันรีบ

ไอ้บ้า...! ฉันดันตัวลุกขึ้นนั่ง อ้าว! ไม่เห็นพี่ที... นี่เขายังไม่กลับเหรอเนี่ย? สงสัยคงนอนที่โรงแรม

ฉัน: ไปแท็กซี่ก่อน!

Boss: ไม่ชอบนั่งแท็กซี่! เร็ว ๆ นะ!

ฉันแทบจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ รำคาญตาบ้านี่ที่สุด แต่ก็ต้องจำใจอาบน้ำแต่งตัวออกไป

โชคดีที่ถนนเช้า ๆมันโล่ง ฉันใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดเขาแล้ว...

Line

ฉัน: ถึงข้างล่างแล้ว ลงมาสิ!

Boss: ขึ้นมายัยผี! รับกุญแจที่ไหน ต้องเอามาคืนที่นั่น!

อะไรของมันวะ!

ฉันรีบหาคีย์การ์ดในกระเป๋าแตะขึ้นไป...

‘ปิ๊ง~’ พอเดินออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นเขายืนรอหน้าห้องแล้ว เห็นหน้าแล้วน่าโมโหชะมัด!

ฉันเดินกระทืบเท้าไปหาเขา ก่อนที่จะยื่นกุญแจรถให้

"เข้ามาก่อนสิ กินกาแฟ" เขาพยายามดึงมือฉันเข้าห้อง โอ้ย! ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส

"นี่! อย่า ๆ ปล่อยฉันเลย ไอ้บ้ากาม!" ฉันตีมือเขา และกำลังจะหันหลังออกไป

"เมย์ พี่เมา พี่เครียด! เครียดที่เมย์ไม่ยอมแต่งงานกับพี่! แล้วเขาโทรมาพอดี บอกว่าห้องมีปะ...!"

‘เพียะ!’

ฉันดันอกเขาออกแรง ๆ ก่อนจะฟาดฝ่ามือเล็ก ๆ เข้าที่แก้มขวาเขา… ไม่ยั้งมือ...

‘เพี๊ยะ!’ ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ตบแก้มซ้ายเขาอีกครั้ง

"มึง มัน เลว!" ฉันชี้หน้าเขาทั้งน้ำตา

เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉันอีกครั้ง... และพยายามจับมือฉันให้ได้

"เมย์ พี่พูดจริง!" ฉันส่ายหน้า เดินถอยหลังออกมาเรื่อย ๆ พร้อมกับเขาที่ก้าวตามฉันมา

"พอ! จบ!" ฉันดึงแหวนที่นิ้วออก... และโยนใส่หน้าเขา

"เมย์! ฟังพี่สิ ทำไมไม่ฟัง ขอร้อง!" ฉันส่ายหน้าสะอื้นไห้

"เมย์!" เขาก้าวยาว ๆ มาจับข้อมือฉัน ก่อนที่ฉันจะพยายามกระชาก และสะบัดมัน!

"เมย์! ฟังพี่ ฟังพี่สิเมย์!" ฉันสะบัดอีกครั้ง ไม่อยากให้เขาจับตัว ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ฉันอีก

ฉันรวมแรงทั้งหมดที่มีอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดเขาสุดแรง!

"ปล่อย!"

ฉันสะบัดข้อมือสุดแรง! ก่อนที่มันจะหลุด และเสียหลักล้มไปข้างหลัง…

‘ตุ๊บ~’

ก้นฉันกระแทกลงที่พื้นกระเบื้องแข็ง ๆ จนตอนนี้... ฉัน... ฉันเริ่มปวดหน่วงไปทั่วท้องน้อย...

โอ้ย!

"เมย์!" พี่ทีรีบวิ่งมาจับมือฉัน ฉันสะบัดมันออก ก่อนที่จะเอามือกุมท้องร้องไห้

"เธอ!" ผู้ชายข้างห้องวิ่งมาไหล่ฉันแน่น

"พาฉันไปโรงบาล... นะ" ฉันหันไปคุยกับเขา ตาสองข้างเริ่มปรือมองไม่ชัดอีกแล้ว…

"กรี๊ด ละ… เลือด" ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดลั่น...

เพราะตอนนี้ ละ… เลือด เลือดมันออกเต็มหว่างขาฉันไปหมด...

ไม่

ไม่

ลูกแม่... ลูกแม่! ลูกอย่าทิ้งแม่ไป... อยู่กับแม่ อยู่เป็นกำลังใจให้แม่... อย่าทิ้งแม่ไป… ขอร้อง อย่าทิ้งแม่...