พัง นิยาย บท 21

ชายข้างห้องรีบช้อนตัวฉันขึ้น ก่อนที่เขาจะวิ่งตรงดิ่งไปที่ลิฟต์...

ส่วนผู้ชายที่ฉันเคยรัก... เขากำลังจัดแจงตัวเองแล้ววิ่งตามออกมา

อย่าเข้าใกล้ฉัน อย่ามาใกล้ฉันอีก!

ฉันกอดคอชายข้างห้องแน่น... ฉันกลัว กลัวไปหมด... ลูกจ๋า... อย่าเป็นอะไรนะ อยู่กับแม่นะลูก

"เธอ อดทนนะยัยผี!" เขาก้มลงมาบอกฉัน และวิ่งไปด้วย

"เมย์ ฮือ ๆ" พี่ทีร้องไห้โห พยายามจับท้องฉัน แต่ฉันไม่สนใจ ซบลงที่อกชายข้างห้องคนนี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา ฉันเกลียด ฉันเกลียดเขา!

"เดี๋ยวฉันพาแฟนฉันไปเอง!" อยู่ ๆ พี่ทีเขาก็ดึงแขนฉันไปอุ้ม

ชายข้างห้องชับแขนแน่น เขาคงกลัวฉันผลัดตกลงไป...

"อย่ามายุ่งกับเมย์อีก! อย่าตามมา!" ฉันตวาดพี่ทีลั่น ก่อนจะเงยหน้าไปบอกชายข้างห้องที่อุ้มฉันอยู่

"นายฉันขอร้องพาฉันไปโรงพยาบาล ฉันต้องการแค่นาย ฉันขอร้อง ฮือ ๆ" ชายข้างห้องพยักหน้าก่อนจะใช้เท้าดันประตูออก เมื่อวางฉันเบา ๆ ที่เบาะรถ... เขาก็วิ่งอ้อมไปขับรถพาฉันไปโรงพยาบาลทันที...

"เมย์!" พี่ทีร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม แล้วรีบขับรถตามออกมา

ฉันเพลีย... ฉันปวดท้อง มันปวดเหมือนมดลูกจะหลุดออกมายังไงอย่างงั้น

"อดทนไว้นะ ถนนโล่ง แปปเดียว!" ชายข้างห้องเหยียบคันเร่งรถสปอร์ทคู่ใจ ขับปาดซ้ายขวา เหยียบจนมาถึงโรงพยาบาล...

ฉันถูกอุ้มขึ้นเตียง และเข็นไปห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึง...

พี่ทีตามมาติด ๆ เขาวิ่งร้องไห้ฟูมฟายมาจับมือฉัน

"เมย์ เมย์อดทนนะ พี่รักเมย์มาก พี่ผิดเอง พี่มันเลว เมย์อย่าเป็นอะไรนะ! ฮือ ๆ ฮึกเมย์" ฉันดึงมือออกจากเขา ก่อนที่จะถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน

"คนไข้ตกเลือด เสียเลือดมาก ขอแฟ้มประวัติ!" หมอที่ห้องฉุกเฉินคุยกับพยาบาล ก่อนจะช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้นฉันอลม่าน

"โทรตามหมอเจ้าของไข้ด่วน!" ฉันเหมือนจะเป็นลม ทั้งปวดท้อง ทั้งเวียนหัว ฉันอยากจะหลับ ฉันเพลีย

น้ำตาที่แห้งไป... มันไหลออกมาไม่หยุด ฉันได้แต่มองเพดานขาว ๆ ไม่รู้ว่าหมอ และพยาบาล ทำอะไรฉันบ้าง...

ขอแค่ลูกฉัน... อยู่กับฉันก็พอ...

"ฮือ ๆ ฮือ ๆ ช่วยลูกหนูด้วยนะคะคุณหมอ นะคะ ฮือ ๆ" ฉันรวบรวมแรงยกมือสองข้าง ขึ้นมาไหว้ อ้อนวอน

ทุกคนได้แต่พยักหน้า...

"หมอนาย หมอนายมาแล้วค่ะ!" หมอเจ้าของไข้ฉันวิ่งหอบมายืนข้าง ๆ เตียง และพยาบาลผู้ช่วยสองคนรีบรูดม่านปิดเตียงฉันไว้ทันที...

ฉันถูกจับขาชันขึ้น ก่อนที่หมอจะใส่ถุงมือ แล้วตรวจช่องคลอดฉัน...

"ยัง ๆ ไม่เปิด รีบเจาะเลือดคนไข้ไปวัดระดับฮอร์โมนด่วน คุณภา พาคนไข้ไปที่แผนก! เบิกเลือดมาด้วย"

ฉันถูกเจาะเลือดที่แขน และเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทุกคนวิ่งตามฉันมา... คุณแม่พี่ทีเอามือปิดปากร้องไห้ ส่วนพี่ทีร้องไห้โหจับเท้าฉันไม่ปล่อย

"หมอช่วยลูกผมด้วยนะ! นะหมอ..." พี่ทีร้องไห้ จับแขนหมอนายแน่น ก่อนที่หมอนายจะพยักหน้ารับ และไม่พูดอะไร...

"ออกไป! พี่มันเลว อย่ามายุ่งกับเมย์อีก พี่มันเลว! ฮือ ๆ" ฉันร้องไห้โห เมื่อเขาวิ่งมาจับมือฉัน ฉันทั้งสะบัด ทั้งปัด ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้...

ฉันถูกเข็นมาที่แผนก ก่อนที่จะได้รับเลือด และ ขึ้นขาหยั่ง ไปตรวจช่องคลอด อุ้งเชิงกราน และทำอัลตราซาวด์

"เด็กปลอดภัยนะ... โชคดีที่มาโรงพยาบาลทัน ผมจะฉีดยากันแท้งให้ พักที่โรงพยาบาลก่อนสักสองสามวันแล้วกัน" ฉันปรือตายกมือไหว้ขอบคุณหมอนาย เขาได้แต่ถอนหายใจ... แต่ก็ยิ้มออกมา

"มาครบเลยนะ ทั้งฮอร์โมน ทั้งความดัน... เครียดด้วยใช่ไหม" ฉันพยักหน้า ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง

"มะ... หมอ ทำไมเมย์ไม่โชคดีเหมือนคนอื่นบ้าง" หมอนายถอดถุงมือทิ้งก่อนจะกอดอกมองหน้าฉัน...

"อย่าคิดมาก นี่ก็โชคดีแล้วที่เด็กไม่เป็นอะไร เขาอยากอยู่กับคุณ อย่าทำให้เขาเจ็บอีกล่ะ" ฉันยิ้มทั้งน้ำตา... นอนร้องไห้สักพัก จนสุดท้ายฉันก็วูบหลับไป

ฉันตื่นมาก็อยู่ที่ห้องพิเศษแล้ว ข้าง ๆ ฉันมีแม่พี่ทีนั่งจับมือฉันแน่น...