พัง นิยาย บท 22
เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉันทั้งน้ำตา... ก่อนจะหยุด แล้วโน้มลงมา... จูบที่ท้องฉันเบา ๆ
มือหนาค่อย ๆ เลื่อนสัมผัสช้า ๆ ก่อนที่น้ำตาและก้อนสะอื้นของเขา จะพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย...
"ฮึก ๆ พ่อ... พ่อขอโทษ..." เขาคุกเข่าลงข้างเตียง ก่อนจะซุกหน้าที่มีแต่น้ำตา... ร้องไห้ที่ท้องฉัน...
ฉันหันไปมองนอกระเบียง... ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเวทนาเขาไปมากกว่านี้... ถ้าเขาอยากคุยกับลูกเขา ก็ให้เขาคุยไปเถอะ...
แต่อย่ามายุ่งกับฉัน...
"เมย์..." ฉันหันไปมองหน้าคุณแม่ คุณแม่รีบเช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้าให้ฉัน... ก่อนที่จะหยิบกระเป๋า แล้วเปิดประตูออกไป...
เขาจับมือฉัน... ขึ้นมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเขา...
แต่ฉัน... ดึงมันออก...
"พี่ขอโทษ... เมื่อคืนพี่ออกไปดื่มต่อ... พี่เมามาก..." ฉันหันมามองหน้าเขา ด้วยสายตาเฉยชา เอาสิ อยากพูดอะไรก็พูดมา ฉันจะฟัง ฟังแล้วจะเหยียบมันไว้ที่นี่ล่ะ ไม่เอามาคิดให้เปลืองสมองหรอก
"พูดต่อสิ... อยากพูดต่อไม่ใช่เหรอคะ" เขาเอื้อมมาบีบมือฉันแน่น ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชาย จะไหลออกมาไม่หยุด...
ฉันเห็นแล้วหงุดหงิด... จึงหันไปมองระเบียง...
"พี่เมามากเมย์ พี่ผิดเอง" ฉันยิ้มก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาเบา ๆ
"ค่ะ แล้วยังไงคะ พี่ทีไปตามทางพี่เถอะนะ อย่ายุ่งกันเลย ปล่อยเมย์ไป เหมือนที่ปล่อยน้ำหวาน" ฉันจับมือพี่ทีออก...
เขาเม้มปากแน่น... น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
ร้องไปเถอะ... ฉันร้องมาหนักกว่านี้อีก
"ไม่เหมือนกันเลยเมย์ ฮึก ๆ กับหวานไม่เหมือนเมย์เลย พี่ขาดเมย์ไม่ได้ มันคนละความรู้สึก เมย์... พี่เจ็บ พี่ไม่เคยเจ็บขนาดนี้..." ฉันลูบหัวเขาเบา ๆ นึกสงสารเขา...
"ค่ะ เมย์ก็ไม่เคยเจ็บขนาดนี้" เขาจับมือฉันที่ลูบหัวเขาอยู่ลงมาหอม... ก่อนที่จะเอาหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำตามาแนบ...
"พี่รักเมย์... อย่าไปจากพี่" ฉันยิ้มให้เขา
"เมย์อยู่กับพี่ทีนานเกินไปแล้วค่ะ พี่ทีบีบเมย์เอง อย่าทำแบบนี้กับใครอีกนะคะ สงสารเขา"
คนตรงหน้าสะอื้นไห้... แตกต่างจากฉันที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
"พี่ไม่ทำกับใครแล้ว พี่จะเป็นคนใหม่ เป็นคนใหม่ให้เมย์กับลูก... อยู่กับพี่นะ ฮือ ๆ พี่ขอร้อง"
ฉันยิ้มให้เขา... ยิ้มจนตาหยี
"เมย์อยากพักผ่อนค่ะ พี่ทีออกไปก่อนนะคะ"
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
"ยัยผี เป็นไงบ้าง!" ตาข้างห้อง... เขาเดินมาพร้อมกระเช้าผลไม้ ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อเห็นพีที" ยุ่งอยู่เหรอ เคร ๆ นี่นะ วางตรงนี้นะยัยผี" เขารีบวางกระเช้าผลไม้ แล้วทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยว ๆ ตาบ้า อยู่ด้วยกันก่อนสิ!" ฉันรีบดึงมือออกจากพี่ที ก่อนจะกวักมือเรียกตาข้างห้องกลับมา
"เมย์..." พี่ทีเรียกฉันเบา ๆ แต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน
"อะไรของเธอ เดี๋ยวค่อยมา กินอะไรอีกไหม! เดี๋ยวไปรับลูกก่อน" ฉันส่ายหน้า และกวักมือเรียกตาข้างห้องอีกครั้ง
"เมย์ ไม่เป็นแบบนี้ได้ไหม" พี่ทีปาดน้ำตาที่ไหลก่อนจะจับมือฉันอีกครั้ง
ฉันยกมืออีกข้างปรามเขา
"พี่ที เมย์อยากพักผ่อน ออกไปก่อนนะคะ" เขามองฉันอึ้ง ๆ สลับกับมองตาข้างห้อง ที่ตอนนี้ เขายืน งง อยู่
พี่ทีนิ่ง... แล้วหลับตา... พลางถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลุก แล้วเดินออกไปจากห้อง...
เมื่อเขาปิดประตู... ฉันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่... เห้อ...
"โอเคมั้ยยัยผี" ฉันพยักหน้า
"เลิกเรียกว่ายัยผีได้ไหม ฉันชื่อเมย์ลิน!" เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบแอปเปิล ไปปลอกเปลือก
"เออยัยผี ฉันชื่อบอส เรียกบิ๊กบอสเหมือนในซีรี่ย์เกาหลี ก็ได้นะ ฮ่า ๆ" ฉันเบะปากใส่เขา แล้วหันมาลูบท้องตัวเอง
ลูกชายแม่เก่งจัง... เกาะแน่นเชียว แม่สัญญาจะไม่ให้ลูกเศร้ากับแม่อีกแล้ว ต่อไปนี้เราจะมีแต่ความสุขนะ เห็นมั้ยแม่ยังมีเพื่อนดี ๆ และย่าของลูกที่อยู่ข้าง ๆ แม่ เรามาฮึบ ๆ สู้ไปด้วยกันสองคนนะลูก
"ฉันหมดความอดทนแล้ว... ให้ฉันมีความสุขบ้างเถอะ" สองคนนั้นขมวดคิ้ว
"เออ ๆ รู้ว่าเจ็บมาเยอะ ว่าแต่เพื่อนแกเมื่อกี้เขามีลูกแล้วเหรอ จีบแกมั้ย" แล้วมันมาสนใจอะไรกับตาข้างห้องเนี่ย...
"อืม มาสืบให้ใคร... บอกไปด้วยนะ ฉันไม่มีทางกลับไปตายทั้งเป็นเหมือนเดิม ถ้าฉันนับโอกาสที่ให้เขานะ โอ้โห คงถึงร้อย" สายฝนส่ายหน้ารัว จนแตงโมเดินมาบีบแขนฉัน
"เอาเถอะ เอาตามที่สบายใจ เข้าใจ เคยคิดว่าจะเป็น Single Mom เหมือนกัน บางทีอาจจะมีความสุขกว่า ฉันว่านะ" แตงโมยิ้มให้ฉัน ใช่เลยแตงโม ฉันคิดว่ามันมีความสุขกว่ามีพี่ทีแน่ ๆ
"แกเก่งจัง ไม่ร้องแล้ว" สายฝนเดินมาหยิบแอปเปิลฉันไปกิน!
"ร้องมาสองปีแล้ว แต่ก่อนเห็นผ่าน ๆ ยังร้องฟูมฟายเลย คิดดูแล้วกันเมื่อคืนฉันเห็นอะไร แกไปซื้อน้ำยาล้างตาให้ฉันหน่อยได้ไหม" สองคนนั้นหัวเราะเบา ๆ
"แกหาคนมาดามใจได้แล้วล่ะสิ ฮ่า ๆ ถึงไม่เศร้า" ฉันหยิบแอปเปิลโยนใส่สายฝนทันที
"ถ้าคิดว่าเป็นเพื่อนฉันเมื่อกี้ เหอะ ตานั่นอยู่ด้วยยิ่งปวดหัว! พอแล้ว ทำงานเลี้ยงลูกคนเดียวดีกว่า มันอิ่มตัวสุด ๆ" แตงโมค้ำเตียงจ้องตาฉัน...
"ความรักเหรอ…"
ฉันส่ายหน้า...
"ความเลว!" แตงโมเบะปากใส่ฉันทันที แล้วหัวเราะลั่น
สายฝนกับแตงโมนั่งคุยกับฉันนานสองนาน บ้างก็พยายามหาคำตอบว่าทำไมถึงเลือกเลี้ยงลูกคนเดียว บ้างก็ถามถึงตาข้างห้อง... บ้างก็สงสัยว่าทำไมฉันไม่เศร้า สงสัยไปหมด!
ฉันเศร้านะ จะให้หายเป็นปลิดทิ้งมันก็ไม่ใช่... แต่ฉันพยายาม พยายามไม่คิดมัน เพราะสงสารลูก ฉันเกือบเสียลูกไปแล้วเมื่อคืน... ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนั้นมันเกิดขึ้นอีก...
เสียผู้ชายเฮงซวยไปฉันรับได้ แต่เสียลูกไปฉันรับไม่ได้จริง ๆ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
อยู่ ๆ ตาข้างห้องก็ อุ้มเด็กผู้หญิงน่าตาหน้ารักเข้ามา... ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
"โอ้ย… ลู๊ก! น่ารักชะมัด!" แตงโมดี๊ด๊าใหญ่ เพราะกำลังจะมีลูกสาว ส่วนฉันได้แต่มองแล้วก็ยิ้มตาม
แก้มป่องเหมือนซาลาเปา ตาโต ๆ คู่นั้น หันมองพวกเราทีละคน เหมือนกำลังสงสัยว่าป้า ๆ พวกนี้เป็นใคร จะกินหนูไหมเนี่ย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง