พัง นิยาย บท 23
ตาข้างห้องอุ้มเด็กซาลาเปามาหาฉัน…
"สวัสดี แม่สิลูก" ทุกคนหันมองฉันเป็นตาเดียว!
"ตลก! ไอ้บ้า" เขาหัวเราะลั่น ก่อนจะวางเด็กซาลาเปาบนตักฉัน
ฉันรีบเอามือไปโอบไว้ทันที เพราะกลัวลูกเขาจะล่วงตกเตียง ตาข้างห้องเห็นแบบนั้น ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้
เพื่อ?
อยู่ ๆ ตาโต ๆ คู่นั้นก็หันมาจ้องหน้าฉัน… แล้วหัวเราะ
"แอ๊ะ ๆ แห ๆ" เด็กคนนี้ร่าเริงจัง...
"ร่าเริงล่ะสิลูกฉัน ฉันเลี้ยงเขามาสิบเดือน ถึงฉันจะเครียดแค่ไหน ก็ไม่แสดงออกให้ลูกเห็น เล่นกับเขาทุกวัน ให้เขาอารมณ์ดี พอเขาอารมณ์ดีฉันก็มีความสุขไปด้วย" ตาข้างห้องยิ้มไปด้วย มองลูกตัวเองไปด้วย...
สายฝน กับ แตงโม มองฉันกับเขาสลับกัน...
ทำไมพ่อของลูกฉันต้องเจ้าชู้ด้วยนะ... เห้อ ฉันเลือกผิดเอง แต่ช่างเถอะ ไม่เครียดดีกว่า...
"คนสวย ชื่ออะไรคะ" ฉันถามเด็กซาลาเปา ทั้งที่ดวงตาโต ๆ คู่นั้นยังจ้องฉันอยู่
"ชื่อ… ปลายฟ้า" ตาข้างห้องตอบไปยิ้มไป อยู่กับลูก เขาก็หยุดกวนประสาทฉันไปเลย ก็ดี รู้จักแยกแยะดี!
"ชื่อน่ารักจังเลย คนจ๋วย" แตงโมเขี่ยแก้มปลายฟ้าเบา ๆ เด็กน้อยคนนี้ยิ้มไม่หุบ เห็นแล้วใจชื้นจัง...
"แงง…" อยู่ ๆ ปลายฟ้าก็ร้องไห้ ตาข้างห้องรีบวิ่งไปหยิบขวดนมในกระเป๋า ส่งให้ฉันป้อน
ก่อนที่ฉันจะจับปลายฟ้านอนลงข้าง ๆ ถือขวดนมให้... แล้วตะแคงตัวใช้มืออีกข้างตบก้นเบา ๆ
ตาโต ๆ คู่นั้นกำลังเคลิ้มหลับ... ได้ผลแหะ
ไม่นานปลายฟ้าก็หลับไป... ฉันจึงค่อยๆดึงขวดนมออกช้า ๆ หลับแล้วจริง ๆ เลี้ยงง่ายจัง
"มีความเป็นแม่สูงนะแก" สายฝนแซวฉันเบา ๆ เพราะกลัวปลายฟ้าตื่น
"ซ้อมไว้ เดี๋ยวต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ถ้าลูกฉันเลี้ยงง่ายแบบนี้ก็ดีสิ" ตาข้างห้องยิ้มไม่หุบ ก่อนจะรับขวดนมจากมือฉันไปเก็บ
‘ครืน ครืน~’ อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ตาข้างห้องก็สั่น
"อ๋อได้ เดี๋ยวรีบไป" เขาวางเสร็จก็หันมามองลูกตัวเอง
"เดี๋ยวต้องไปคุยกับลูกค้า..." ตาข้างห้องทำท่าจะอุ้มปลายฟ้าขึ้น อะไรกันตานี่เด็กพึ่งหลับ!
"ฉันเลี้ยงให้เอง ไปทำงานเถอะ ถือเป็นการขอบคุณเรื่องเมื่อเช้า" ฉันปัดมือเขาออก เพื่อนสาวสองคนรีบพยักหน้า ยืนยันจะช่วยเลี้ยงให้
เขาจึงเดินไปหยิบกระเป๋าเด็กมาตั้งไว้ใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มลูก แล้วเดินยิ้มออกไป...
"เหมือนพ่อ แม่ ลูก" เมื่อเขาปิดประตู แตงโมก็พูดขึ้นมาลอย ๆ จนฉันหันไปค้อนเบา ๆ
ปลายฟ้าหลับไปแล้วจริง ๆ เราคุยกันเสียงดังก็ไม่ตื่น ไม่กวนอะไรทั้งนั้น...
"แกจะเอาไงกับพี่ทีวะ ยังรักเขาอยู่ไหม" สายฝนถามขึ้น... เมื่อพูดถึงเขา อยู่ ๆ บรรยากาศมันก็อึมครึมขึ้นมา…
"ฉันไม่รู้ สิบปีมั้ง ถ้าเขาเลิกได้ค่อยว่ากัน" ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว ฉันพูดอะไรผิด ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ
"นานไปไหม..." สายฝนถามตกใจ แต่ฉันส่ายหน้า
"ถ้าอยากพิสูจน์ ก็ต้องใช้เวลาสิ ฉันกลัวพี่ทีจริง ๆ ฉันกลัวคำพูดเขา ฉันนับไม่ได้เลย ว่ามันกี่ครั้งแล้วที่เขาโกหก ฉันรอดูการกระทำดีกว่า" แตงโมพยักหน้า...
"ก็จริง ปากจะพูดอะไรก็ได้... ฉันเห็นบอกว่าจะเลิกตั้งแต่น้ำหวานทิ้งแล้ว เห้อ พี่ทีเป็นคนเจ้าชู้เงียบ เลิกยาก มันต้องใช้เวลา… ให้เขาพิสูจน์ตัวเองก็ดี" ฉันเห็นด้วยที่แตงโมพูด พี่ทีเจ้าชู้เงียบซึ่งมันน่ากลัวมาก…
"พิสูจน์ตั้งสิบปี แกยังจะรักเขาไหม บางทีแกอาจจะแต่งงานมีลูกอีกคนแล้วก็ได้" สายฝนเดินมาจับแก้มปลายฟ้า ไอ้นี่… เดี๋ยวลูกเขาก็ตื่นหรอก!
"ไม่อ่ะ ถ้ารู้สึกดีกับใคร… ให้เขาเป็นเพื่อนก็พอ เหมือนแกกับฉันไง ฉันคิดนะว่าฉันกับพี่ที คงต่อไม่ติดแล้ว มันสะสมมาเยอะจริง ๆ" แตงโมถอนหายใจ
"เชื่ออยู่หรอก ขนาดเพื่อนฉันเจอสองสามครั้ง โน้น ทิ้งไปมีหลัวใหม่แล้ว นางคนจริงไม่กลับไปเจ็บซ้ำ ๆ"
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
อยู่ ๆ หมอนาย ก็เดินเข้ามาพร้อมพยาบาล...
เอ่อ... เรากำลังนินทาน้ำหวานพอดีเลย
"นี่ไง หลัวใหม่เพื่อนฉัน ฮ่า ๆ" หมอนายหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมามองปลายฟ้าทีนอนข้าง ๆ ฉัน
"คลอดแล้วหรอ" ฉันหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลูบผมปลายฟ้า
"ลูกเพื่อนค่ะ" หมอนายยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตรวจฉัน ตรวจอยู่สักพัก... จนปลายฟ้าสะดุ้ง ขยับตัวเบา ๆ
"แอะ แอ้ะ" ฉันรีบตบก้นเบา ๆ กล่อมเขาให้หลับต่อ
"ชู่ว ๆ เอ่เอ้ นะคะ ชู่ว" แล้วก็หลับต่อจริง ๆ
"ผมเห็นแล้วอยากมีลูกสาวเลย" หมอนายมองปลายฟ้าแล้วยิ้ม
"แล้วไงต่อคะ" เขาทำท่านึกคิด
"ส่วนเรื่องหวาน..." เขาดูอึดอัดใจ จนฉันโบกมือและยิ้มให้เขา
"พูดมาเถอะค่ะ" เขาพยักหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ
"ตอนนั้นพี่คิดจะเลิกกับเมย์จริง ๆ เหมือนพี่ไม่อยากเสียหวานไป แต่พี่ตัดเมย์ไม่ขาด... ไม่รู้ทำไม"
"เพราะเมย์อ่อนแอ แล้วยอมพี่ทีมาตลอดใช่ไหมคะ?" เขาส่ายหน้า
"ป่าว... พี่รักเมย์มาตลอดพี่ไม่รู้ตัว พอเมย์ยอม พี่ก็ยิ่งได้ใจ แต่เมย์รู้ไหม... ตอนนี้พี่รู้แล้วจริง ๆ วันที่เมย์ทิ้งพี่ ฮือ ๆ พี่รับไม่ไหวจริง ๆ พี่เหมือขาดเสาประคองตัวเอง เหมือนขาดแขน ขาดขา... เมย์เป็นคนเดียวที่เข้าใจพี่ และอยู่เคียงข้างพี่มาตลอด... พี่มีความสุขที่สุดแล้วเวลามีเมย์อยู่ข้าง ๆ พี่ทำมันพังเอง... พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วเมย์ ฮือ ๆ"
ฉันพยักหน้าเบา ๆ พยายามฟังเขา... โดยที่ฉันเองไม่ได้รู้สึกอะไร
"แล้วไงต่อคะ" ฉันจ้องหน้าเขา และทบทวนความรู้สึกตัวเองไปด้วย... นี่ฉันตายด้านแล้วจริง ๆ ใช่ไหม
ฉันสงสารเขานะ แค่สงสาร แต่ใจฉันมันไม่หวั่นไหวกับคำพูดเขาเลย... เหมือนฉันสร้างกำแพงใหม่ขึ้นมา ซึ่งกำแพงนี้มันคงถูกทับถมมานาน นานจนมันหนา และพังยากกว่าเดิม...
"พี่ขอโอกาส..." แล้วเขาก็พูดเหมือนเดิม 'โอกาส' ตลกดี ฉันให้ 'โอกาส' เขา จะร้อยครั้งแล้ว ครั้งนี้ฉันเจอหนักขนาดนี้... ถ้าฉันให้เขาอีก ฉันคงกลับไปโง่ดักดานเหมือนเดิม
แล้วไงล่ะ... สุดท้ายเขาก็ได้ใจ ทำเหมือนเดิม นอกใจเหมือนเดิม วนลูป เป็นวงจรอุบาทว์...
"ไม่มีโอกาสให้ค่ะ" ฉันยิ้มให้เขา ก่อนจะเอื้อมมือไปตบบ่าเบา ๆ
เขาไม่ตอบ... เอาแต่ยืนจ้องฉัน แล้วร้องไห้...
"แอ๊ะ แอ้" ฉันรีบหันลงมามองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนทันที...
ปลายฟ้าตื่นแล้ว แถมเธอยังจ้องฉัน แล้วยิ้มอยู่... ปลายฟ้าเอ้ย นี่ลุง ๆ ป้า ๆ กำลังคุยเรื่องเครียดกันอยู่นะเด็กน้อย
"ก็ได้... พี่จะพิสูจน์ให้เมย์เห็นเอง เมย์คอยดูนะ" ฉันยิ้มให้พี่ที เหมือนยิ้มส่ง ๆ
"ค่ะ จะคอยดู" ฉันจับแขนปลายฟ้าขึ้นมาข้างนึง ก่อนจะยกขึ้นบ้ายบายพี่ที
"บ้ายบาย" เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ แล้วเดินออกไป...
เห้อ...! โล่งจัง... เมื่อกี้ฉันอึดอัดมาก...
ฉันหันมาเล่นกับปลายฟ้านานสองนาน ตาข้างห้องก็ไม่มาสักที ปลายฟ้าไม่ซนมีของเล่นให้ เขาก็เล่นของเขา... ถ้าลูกชายฉันเลี้ยงง่าย ๆ แบบนี้ก็ดีเลย จะได้ไม่เหนื่อยมาก...
ใช่ไหมจ๊ะ ปลายฟ้าคนสวย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง