พัง นิยาย บท 24
ไม่นานตาข้างห้องก็กลับมา...
"ขอบใจนะเธอที่ช่วยเลี้ยงลูก ปลายฟ้าดื้อหรือเปล่า" ฉันส่ายหน้า แล้วลูบหัวปลายฟ้าเบา ๆ
"ขอบใจนายด้วยวันนี้ ที่อุตส่าห์ซิ่งรถพามาโรงพยาบาล" เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินมาอุ้มปลายฟ้า
"ไม่เป็นไร แล้วใครนอนเฝ้าเนี่ย" ฉันหันซ้ายหันขวา... ใช่ ฉันไม่มีญาติเลย แต่ฉันนอนได้สบายมาก... สบายจริง ๆ
"เพื่อนฉัน เดี๋ยวก็มา นายไปนอนเถอะ ขับรถดี ๆ" ตาข้างห้องพยักหน้าแล้วอุ้มปลายฟ้าออกไป...
เพื่อนฉันไม่มาหรอก ฉันนอนคนเดียว... ถามว่ากลัวไหม มาก! หนังผีเกี่ยวกับโรงพยาบาลเด้งขึ้นมาในหัวฉันไม่หยุด... ฉันจะนอนหลับได้ยังไงเนี่ย ฉันกลัว...
Calling | สายฝน
(เออ) รับโทรศัพท์ได้เพราะมาก
"แกมานอนเป็นเพื่อนหน่อย..." สายฝนถอนหายใจยาว ๆ ใส่ฉัน
(เนี่ย พอไม่มีแฟนก็นึกถึงเพื่อน พอมีแล้วหายหัว!) ฉันหัวเราะเบา ๆ แต่สายตามองซ้าย มองขวาไม่หยุด...
คุณพระคุณเจ้าช่วยปกปักรักษาลูกด้วย สาธุ!
"มาเถอะ เร็ว ๆ กลัว"
(เออ เดี๋ยวส่งพี่ทีไป)
"ไม่!"
สายฝนตัดสายไปแล้ว... ไม่ถึงสิบนาที แปปเดียวจริง ๆ อยู่ ๆ พี่ทีก็เปิดประตูเข้ามา...?
"ยังไม่นอนเหรอเมย์ นอนได้แล้วนะ" เขาเดินมาห่มผ้าให้ฉัน...
"ยังไม่กลับเหรอคะ" เขาส่ายหน้า
"ยัง นั่งอยู่หน้าห้อง... เมย์นอนไหมเดี๋ยวพี่ไปเฝ้าหน้าห้องก็ได้" ฉันไม่ตอบแต่ล้มตัวนอน แล้วรีบหลับตา
อยู่ ๆ เขาก็ลูบผมฉัน แล้วก้มลงมาหอมมัน...
ฉันเผลอหลับไป ไม่รู้พี่ทีไปนอนที่ไหน แต่ตอนที่เขาอยู่ในห้องฉันรีบข่มตานอนให้หลับทันที ฉันกลัวผี
ตื่นมาก็เจอเขานอนฟุบอยู่ข้าง ๆ มือหนา ๆ ยังจับมือฉันอยู่...
ฉันค่อย ๆ จับมือเขาออก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ส่งไลน์ไปบอกพี่เบสท์เจ้าของร้านกาแฟ ขอลาป่วย เอ่อ... ที่จริงฉันควรลาออกนะ เพราะแทบไม่ได้ไปทำงานเลย เห้อ... รายได้ไม่มี
"เมย์หิวมั้ย" เขาตื่นมานั่งมองฉัน เล่นโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"หิวค่ะ" พี่ทีลุกขึ้นลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วเดินออกไปข้างนอก สงสัยไปหาอะไรมาให้ฉันกิน ก็ดี
ไม่นาน คุณแม่กับคุณพ่อก็มาเยี่ยม แถมพาป้าน้อยกับพี่จิ๊บมาด้วย...
"หนูเมย์หายแล้ว กลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิมนะลูก"
ฉันหุบยิ้มทันที...
"ไม่ดีกว่าค่ะคุณแม่... เมย์เกรงใจ" คุณพ่อเดินไปนั่งที่โซฟา
"เกรงใจทำไมล่ะลูก อยู่ด้วยกันก่อน ถ้าหนูลำบากใจแยกห้องกับตาทีก็ได้ ห้องที่บ้านมีเยอะแยะ" ฉันลำบากใจปฏิเสธจริง ๆ ฉันไม่รู้จะเข้าไปอยู่ที่นั่นในฐานะอะไร
"เมย์เลิกกับพี่ทีแล้วค่ะคุณแม่ มันแปลก ๆ ค่ะ ไม่รู้จะกลับไปในฐานะอะไร... เมย์เกรงใจจริง ๆ" คุณแม่จับมือฉันแน่น
"คนทำอาหารเช้า..." อยู่ ๆ คุณพ่อก็พูดขึ้นมา
"ใช่ ๆ มาทำงานเป็นคนเตรียมอาหารเช้าให้คุณสมบัติ และแม่ นะจ๊ะ" ฉันหันไปมองพี่จิ๊บกับป้าน้อยที่ทำตาละห้อย...
"เมย์..." ฉันกลับไปต้องเจอพี่ทีทั้งเช้า ทั้งเย็นใช่ไหม เห้อ!
"นะ แม่ขอร้อง" แม่พี่ทีทำหน้าอ้อนฉัน... แต่เหมือนกดดันฉันมากกว่า...
"ค่ะ เมย์ต้องรบกวนคุณแม่อีกแล้ว" คุณแม่ยิ้มดีใจ ก่อนที่จะกอดฉันกลม
อยู่ ๆ ก็กระซิบที่ข้างหูฉัน...
"แม่จัดการตาทีให้แล้ว... ถ้าเขาทำไม่ได้ แม่จะตามใจหนูเมย์" ฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ นี่คงเป็นแผนคุณแม่สินะ...
พี่ทีกลับมาพร้อมกับโจ๊กหมูสับที่ฉันชอบ... เขามาถึงก็ไม่คุยกับใคร ไปเทโจ๊กใส่จาน เอามาเสิร์ฟให้ฉัน...
"ดูแลดีจัง" คุณแม่แซวลูกชายตัวเองเบา ๆ จนพี่ทีถอนหายใจใส่
"ผมมันเลว... แค่นี้มันชดเชยไม่หมดหรอก ผมทำไว้เยอะ ถึงเวลาที่กรรมจะตามสนอง..." ทุกคนเงียบ เพราะเขาพูดน้ำเสียงจริงจัง
ฉันไม่สนใจ ลงมือกินโจ๊กหมูของโปรด ปล่อยให้พี่ทีนั่งทบทวนตัวเอง เพราะเขาดูเครียดจริง ๆ
"หนูเมย์อย่าลืมนะลูก" คุณแม่ทิ้งท้าย ก่อนจะรีบชวนทุกคนออกจากห้อง เพราะบรรยากาศมันเริ่มไม่ดี พี่ทีเอาแต่เงียบ...
หรือพี่ทีโกรธคุณแม่...
เขาไม่พูดอะไรต่อ เมื่อเห็นฉันกินใกล้เสร็จ เขาเดินก็ไปเตรียมน้ำเตรียมยาให้ฉัน...
สามวันที่ผ่านมาพี่ทีดูแลฉันดีมาก... ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ฉันสบายเป็นเจ้าหญิง กิน ๆ นอน ๆ อยากกินอะไรพี่ทีก็ไปหาซื้อมาให้ อยากได้อะไรเขาก็ซื้อมาให้ เบื่อก็ไปหาหนังมาเปิดให้ดู พี่ทีแทบไม่ไปทำงาน เขานั่งเฝ้าฉันที่โรงพยาบาลตลอด...
แต่ฉันยังไม่ใจอ่อนกับเขาหรอกนะ ความรู้สึกฉันเหมือนเดิม เพราะมันปกติ... ฉันโดนง้อแบบนี้จนชินแล้ว...
"นี่เมย์... แฟนพี่ พี่ขอเลิกกับทุกคน จำได้ไหม ตกลงกันว่ายังไง" ทุกคนพยักหน้า
แล้วพูดพร้อมกัน...
"พี่ทีมีแฟนอยู่แล้ว รับได้ก็อยู่ รับไม่ได้ก็ไป" มันอะไรกัน นี่มันมีข้อตกลงบ้า ๆ นี้ด้วยเหรอ
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่ขอเลิกไปพบทุกคนถาวร และขอยกเลิกสัญญาคู่นอนทั้งหมด พี่มีเงินชดเชยให้ พี่จะไม่ติดต่อใครหลังจากนี้ แล้วใครก็ห้ามติดต่อพี่มาอีก..."
ฉันอึ้งกำลังสอง ผู้หญิงทุกคนมองหน้าฉัน บางคนก็เบะปากใส่ บางคนก็ยิ้มเจื่อน ๆ ให้
"อย่ายุ่งกับแฟนพี่เด็ดขาด อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน" เมื่อเขาเห็นว่ามีคนเบะปากใส่ฉัน เขาก็ตะวาดไปทันที
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
นี่ยังไม่หมดใช่ไหม? อะไรนักหนาเนี่ย
"เชิญ" คราวนี้เป็นพราว
พราวกำลัง เดินยิ้มเข้ามา…
"ว่าไงที บริษัททัวร์ที่ดิลไว้มีปัญหาเหรอ เอ๊ะ? นี่อะไร คัดเลือกสาวงาม?" เธอทำหน้า งง ถึง งง มาก
ไม่ต่างกับฉันตอนนี้ ที่ งง เหมือนกัน!
"พราว ช่วยยืนยันหน่อย ล่าสุดที่เราเจอกันเรื่องอะไร แฟนเราเข้าใจผิด" พราวหันมายิ้มให้ฉัน
"อ๋อ เรื่องบริษัททัวร์ เรื่องที่เคยทำผิดต่อกันในอดีต ก็เท่านี้นะที่จำได้ นี่ ๆ เธอไม่ต้องคิดมากหรอก เราจะแต่งงานแล้ว ท้องด้วย สามเดือนแล้ว เท่ากันกับเธอ"
นี่มันอะไรกัน... เขาพาทุกคนมาเล่นละครหรือเปล่า?
"พี่ที พอเถอะ ทำอะไร? ไม่ต้องให้ทุกคนมาเล่นละครก็ได้ มันไม่มีประโยชน์ค่ะ" เมื่อเขาเผลอฉันก็รีบดึงมือเขาออกจากตัวทันที
"ทุกคนมาเซ็นยกเลิกสัญญา" พี่ทีไม่ตอบฉัน เขาเลื่อนลิ้นชักเอากระดาษหลายแผ่นออกมากาง
"ส่วน แก้ม มาเซ็นนี่ พี่จะโอนคอนโดให้" แก้มไม่มา รีบเดินฟึดฟัดออกจากห้องไป...
พราวได้แต่ยิ้ม แล้วเดินมาหาฉัน...
"ฉันไม่ได้แสดงละครหรอก ไม่ใช่ธุระอะไรของฉันที่จะมาช่วยเขาโกหก เราโต ๆ กันแล้ว คุยกันแค่เรื่องงาน" พูดเสร็จพราวก็เดินหันหลังออกไป...
ฉันเดินไปนั่ง งง ที่โซฟา...นั่งดูเขายกเลิกสัญญา และจ่ายเช็ค บ้าบออะไรนั่น
ที่เขาทำ... ฉันไม่ได้ใจอ่อน ยอมเขา... ฉันแค่ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องเป็นราวมีสัญญาอะไรขนาดนี้ สำหรับฉันจะนอกใจ หรือนอก กาย ฉันก็ไม่ไหวจริง ๆ วันนี้ถือว่าเขาพิสูจน์ตัวเอง เขาคงอยากทำให้ฉันเห็น ว่าเขาจะเลิก
หากฉันเชื่อเขาอีก ก็โง่ไป เขาหยุดได้ เขาก็เริ่มใหม่ได้อีก ผู้หญิงไม่ได่มีแค่นี้... เสือแบบเขาจะหยุดล่าได้เหรอ... ฉันจะรอดู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง