พัง นิยาย บท 24

ไม่นานตาข้างห้องก็กลับมา...

"ขอบใจนะเธอที่ช่วยเลี้ยงลูก ปลายฟ้าดื้อหรือเปล่า" ฉันส่ายหน้า แล้วลูบหัวปลายฟ้าเบา ๆ

"ขอบใจนายด้วยวันนี้ ที่อุตส่าห์ซิ่งรถพามาโรงพยาบาล" เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินมาอุ้มปลายฟ้า

"ไม่เป็นไร แล้วใครนอนเฝ้าเนี่ย" ฉันหันซ้ายหันขวา... ใช่ ฉันไม่มีญาติเลย แต่ฉันนอนได้สบายมาก... สบายจริง ๆ

"เพื่อนฉัน เดี๋ยวก็มา นายไปนอนเถอะ ขับรถดี ๆ" ตาข้างห้องพยักหน้าแล้วอุ้มปลายฟ้าออกไป...

เพื่อนฉันไม่มาหรอก ฉันนอนคนเดียว... ถามว่ากลัวไหม มาก! หนังผีเกี่ยวกับโรงพยาบาลเด้งขึ้นมาในหัวฉันไม่หยุด... ฉันจะนอนหลับได้ยังไงเนี่ย ฉันกลัว...

Calling | สายฝน

(เออ) รับโทรศัพท์ได้เพราะมาก

"แกมานอนเป็นเพื่อนหน่อย..." สายฝนถอนหายใจยาว ๆ ใส่ฉัน

(เนี่ย พอไม่มีแฟนก็นึกถึงเพื่อน พอมีแล้วหายหัว!) ฉันหัวเราะเบา ๆ แต่สายตามองซ้าย มองขวาไม่หยุด...

คุณพระคุณเจ้าช่วยปกปักรักษาลูกด้วย สาธุ!

"มาเถอะ เร็ว ๆ กลัว"

(เออ เดี๋ยวส่งพี่ทีไป)

"ไม่!"

สายฝนตัดสายไปแล้ว... ไม่ถึงสิบนาที แปปเดียวจริง ๆ อยู่ ๆ พี่ทีก็เปิดประตูเข้ามา...?

"ยังไม่นอนเหรอเมย์ นอนได้แล้วนะ" เขาเดินมาห่มผ้าให้ฉัน...

"ยังไม่กลับเหรอคะ" เขาส่ายหน้า

"ยัง นั่งอยู่หน้าห้อง... เมย์นอนไหมเดี๋ยวพี่ไปเฝ้าหน้าห้องก็ได้" ฉันไม่ตอบแต่ล้มตัวนอน แล้วรีบหลับตา

อยู่ ๆ เขาก็ลูบผมฉัน แล้วก้มลงมาหอมมัน...

ฉันเผลอหลับไป ไม่รู้พี่ทีไปนอนที่ไหน แต่ตอนที่เขาอยู่ในห้องฉันรีบข่มตานอนให้หลับทันที ฉันกลัวผี

ตื่นมาก็เจอเขานอนฟุบอยู่ข้าง ๆ มือหนา ๆ ยังจับมือฉันอยู่...

ฉันค่อย ๆ จับมือเขาออก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ส่งไลน์ไปบอกพี่เบสท์เจ้าของร้านกาแฟ ขอลาป่วย เอ่อ... ที่จริงฉันควรลาออกนะ เพราะแทบไม่ได้ไปทำงานเลย เห้อ... รายได้ไม่มี

"เมย์หิวมั้ย" เขาตื่นมานั่งมองฉัน เล่นโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"หิวค่ะ" พี่ทีลุกขึ้นลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วเดินออกไปข้างนอก สงสัยไปหาอะไรมาให้ฉันกิน ก็ดี

ไม่นาน คุณแม่กับคุณพ่อก็มาเยี่ยม แถมพาป้าน้อยกับพี่จิ๊บมาด้วย...

"หนูเมย์หายแล้ว กลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิมนะลูก"

ฉันหุบยิ้มทันที...

"ไม่ดีกว่าค่ะคุณแม่... เมย์เกรงใจ" คุณพ่อเดินไปนั่งที่โซฟา

"เกรงใจทำไมล่ะลูก อยู่ด้วยกันก่อน ถ้าหนูลำบากใจแยกห้องกับตาทีก็ได้ ห้องที่บ้านมีเยอะแยะ" ฉันลำบากใจปฏิเสธจริง ๆ ฉันไม่รู้จะเข้าไปอยู่ที่นั่นในฐานะอะไร

"เมย์เลิกกับพี่ทีแล้วค่ะคุณแม่ มันแปลก ๆ ค่ะ ไม่รู้จะกลับไปในฐานะอะไร... เมย์เกรงใจจริง ๆ" คุณแม่จับมือฉันแน่น

"คนทำอาหารเช้า..." อยู่ ๆ คุณพ่อก็พูดขึ้นมา

"ใช่ ๆ มาทำงานเป็นคนเตรียมอาหารเช้าให้คุณสมบัติ และแม่ นะจ๊ะ" ฉันหันไปมองพี่จิ๊บกับป้าน้อยที่ทำตาละห้อย...

"เมย์..." ฉันกลับไปต้องเจอพี่ทีทั้งเช้า ทั้งเย็นใช่ไหม เห้อ!

"นะ แม่ขอร้อง" แม่พี่ทีทำหน้าอ้อนฉัน... แต่เหมือนกดดันฉันมากกว่า...

"ค่ะ เมย์ต้องรบกวนคุณแม่อีกแล้ว" คุณแม่ยิ้มดีใจ ก่อนที่จะกอดฉันกลม

อยู่ ๆ ก็กระซิบที่ข้างหูฉัน...

"แม่จัดการตาทีให้แล้ว... ถ้าเขาทำไม่ได้ แม่จะตามใจหนูเมย์" ฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ นี่คงเป็นแผนคุณแม่สินะ...

พี่ทีกลับมาพร้อมกับโจ๊กหมูสับที่ฉันชอบ... เขามาถึงก็ไม่คุยกับใคร ไปเทโจ๊กใส่จาน เอามาเสิร์ฟให้ฉัน...

"ดูแลดีจัง" คุณแม่แซวลูกชายตัวเองเบา ๆ จนพี่ทีถอนหายใจใส่

"ผมมันเลว... แค่นี้มันชดเชยไม่หมดหรอก ผมทำไว้เยอะ ถึงเวลาที่กรรมจะตามสนอง..." ทุกคนเงียบ เพราะเขาพูดน้ำเสียงจริงจัง

ฉันไม่สนใจ ลงมือกินโจ๊กหมูของโปรด ปล่อยให้พี่ทีนั่งทบทวนตัวเอง เพราะเขาดูเครียดจริง ๆ

"หนูเมย์อย่าลืมนะลูก" คุณแม่ทิ้งท้าย ก่อนจะรีบชวนทุกคนออกจากห้อง เพราะบรรยากาศมันเริ่มไม่ดี พี่ทีเอาแต่เงียบ...

หรือพี่ทีโกรธคุณแม่...

เขาไม่พูดอะไรต่อ เมื่อเห็นฉันกินใกล้เสร็จ เขาเดินก็ไปเตรียมน้ำเตรียมยาให้ฉัน...

สามวันที่ผ่านมาพี่ทีดูแลฉันดีมาก... ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ฉันสบายเป็นเจ้าหญิง กิน ๆ นอน ๆ อยากกินอะไรพี่ทีก็ไปหาซื้อมาให้ อยากได้อะไรเขาก็ซื้อมาให้ เบื่อก็ไปหาหนังมาเปิดให้ดู พี่ทีแทบไม่ไปทำงาน เขานั่งเฝ้าฉันที่โรงพยาบาลตลอด...

แต่ฉันยังไม่ใจอ่อนกับเขาหรอกนะ ความรู้สึกฉันเหมือนเดิม เพราะมันปกติ... ฉันโดนง้อแบบนี้จนชินแล้ว...