พัง นิยาย บท 39

รักฉันมากงั้นเหรอ...

"ขนาดนั้นเลยเหรอ..." ฉันทวนถามสายฝนอีกครั้ง...

(อืม แกก็ให้กำลังใจพี่ทีหน่อย เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว แกปราบเสือกลายเป็นแมวแล้วเมย์)

ฉันกดวางสาย... พร้อมน้ำตาที่หยดลงมา...

ฉันพยายามอาบน้ำเข้านอน พลิกซ้าย พลิกขวา ไม่ว่าจะทำอะไร ในสมองก็คิดถึงแต่เรื่องเขา... จะเป็นไปได้เหรอ พี่ทีคนนี้เนี่ยนะ... จะเปลี่ยน เสือ ยังไงก็คือเสือ เขาจะหยุดได้แล้วจริง ๆ เหรอ

กว่าฉันจะนอนหลับก็เกือบเช้า... แล้ววันนี้ฉันต้องตื่นไปทำงานที่โรงแรมอีก... พี่ทีจัดห้องให้ฉันแล้ว... ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ห้องพี่ทีนั่นล่ะ... จัดมาพร้อมกับเลขาสาวสวยของเขา ที่ถูกส่งมาเป็นเลขาฉันแทน...

ส่วนพี่ทีรับเลขาคนใหม่เข้ามา... ซึ่งเป็นป้าคนนึง... อื้มก็ดีเหมือนกัน...

แล้วเขาไปไหนล่ะ... ทำไมยังไม่มา

"คุณเมย์หาอะไรเหรอคะ ให้กิ่งช่วยไหมคะ" เลขาแสนสวยรีบถามฉันทันที เมื่อฉันเปิดประตูด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้อง นานสองนาน

"เอ่อ คุณทีมารึยังคะ" เธอยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนจะหันไปมองทางเดินอีกที

"นั่นไงคะ กำลังมา" ฉันรีบเข้าไปในห้องแล้วค่อย ๆ แง้มประตู แอบดูเขา... พี่ทีมองมาที่ห้องฉันแวบนึง ก่อนที่จะยืนคุยกับเลขาคนใหม่ที่เพิ่งรับมา...

หล่อเหมือนเดิม เท่เหมือนเดิม... ผู้บริหารโรงแรมอนันธราคนนี้

เมย์รักพี่ทีจัง...

เห้ย หยุดก่อนเมย์ลิน... เธอคิดอะไร คิดได้แต่อย่าเพิ่งพูดออกมาตอนนี้นะ! อย่าเผลอเชียว...

เอ้อ แล้วผล DNA ล่ะ ทำไมเขาไม่พูดอะไรกับฉันเลย ไม่เดินมาหาด้วย... อ้าว! เขาเข้าห้องไปแล้ว...

ลูกอยากไปหาพ่อไหม... ไปไหม... ถ้าอยากไปก็ถีบท้องแม่หน่อย แม่จะได้มีกำลังใจ... กล้าสู้หน้าพ่อ... นะ

ตุบ ตุบ ๆ รู้ใจกันจริง ๆ ลูกชายแม่

ฉันเดินไปหน้าห้องเขา ก่อนจะบอกให้เลขาไม่ต้องรายงานเข้าไปในห้อง...

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขานั่งทำงานอยู่นิ่ง ๆ

"พี่ทีคะ..." เขาไม่มองฉัน ยังอ่านเอกสารอยู่ นิ้วยาว ๆ ค่อย ๆ ไล่ดูตารางในกระดาษ และขมวดคิ้วไปด้วย

"ว่าไงเมย์..." ทำไมเย็นชาจัง...

"คือเรื่องผล DNA เป็นยังไงคะ..." พี่ทีเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนจะเปิดสูทตัวเอง ดึงจดหมายออกมา...

"เมย์เอาไปดูเองเถอะ... พี่เองก็ยังไม่ได้ดู... ตั้งใจให้เมย์เปิดมันเอง เมื่อคืน..." เหมือนหัวใจฉันวูบตกลงไปที่พื้น เมื่อเขาพูดคำว่า 'เมื่อคืน'

"อ่อ คะ ค่ะ ได้ค่ะ" พี่ทีก้มลงไปทำงานต่อ... ฉันค่อย ๆ เดินไปหยิบจดหมายมาแกะ...

แต่...

"เมย์..." ฉันหยุดชะงัก... เมื่ออยู่ ๆ พี่ที ก็เรียกฉัน...

"คะ..."

"ยินดีด้วยนะ..." สายตาคมเงยขึ้นมามองฉัน ดวงตาคู่นั้น... ตอนนี้มันคลอไปด้วยน้ำตา เขาถอนหายใจ ก่อนจะรีบดันตัวลุกจากเก้าอี้ และเดินหนีออกไปจากห้อง...

ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งทื่อ... ตรงนี้คนเดียว...

ฉันกำจดหมายแน่น...เมย์ลินเธอทำอะไรอยู่... ฉันรีบกรอกตาขึ้นมองเพดาน พยายามข่มน้ำตาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมาให้ใครเห็น...

ก่อนจะรวบรวมสติ... เปิดจดหมายออกมาดู...

ผล DNA (Deoxyribonucleic Acid) ของเด็กหญิงธัญนลิน วรพงศ์กุล กับนายชลธี อนันธรากุล จากการตรวจเนื้อเยื่อ หรือเลือด...พบว่า บุคคลทั้งสอง

ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด

1.ไม่ตรงกัน

2.ไม่ตรงกัน

3. ไม่ตรงกัน

ฉันตัวสั่น และหายใจหอบ... อยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ ปลายฟ้าไม่ใช่ลูกพี่ที ไม่ใช่

พี่ทีเป็นพ่อตาหนูของฉันคนเดียว

ฉันกอดจดหมายฉบับนั้นแน่น ทั้งร้องไห้ ทั้งยิ้ม... มันสับสนมันปะปนกันไปหมด ฉันดีใจ ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกยังไงกันแน่เนี่ย ใช่ ฉันดีใจ ฉันดีใจที่สุดเลย...

ฉันกอดจดหมายฉบับนั้นยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบเดินออกมา หวังจะกลับห้องตัวเอง...

แต่เมื่อฉันดันประตูหนัก ๆ ห้องพี่ทีออกไป... กลับเห็นเขายืนพิงโต๊ะเลขาของเขาอยู่หน้าห้อง...

"เป็นยังไง..." เขาไม่มองฉัน แต่มองจดหมายที่ฉันกอดไว้

"ไม่บอกค่ะ" ฉันรีบเดินหนีเขาเข้าห้องตัวเอง ก่อนจะถ่ายรูปผลDNA จากจดหมายฉบับนี้ ส่งให้ตาข้างห้องดู

Line

Boss

ฉัน: Send Picture...

Boss: ฉันบอกแล้ว! เดี๋ยวส่งไปให้บีมก่อนนะ ดีใจด้วยนะยัยผี!

ฉัน: ฝากขอบใจบีมด้วยนะ... ที่ยอมตรวจให้ฉันสบายใจ ขอบใจจริง ๆ

Boss: บอกเขาได้แล้ว ว่าฉันไม่ได้จะแต่งงานกับเธอ... แค่เป็นเพื่อนเธอฉันก็เครียดแล้ว อย่าให้เธอเป็นเมียฉันเลย... ฉันกลัวเส้นเลือดในสมองฉันแตกตายก่อน ฉันเป็นห่วงแม่ เป็นห่วงน้องงงง!

ไอ้บ้า!

เป็นห่วงแม่ เป็นห่วงน้องงั้นเหรอ... ใช่สิเขามีแค่แม่กับน้อง... เขาเป็นเสาหลักของครอบครัว...

ฉันรีบปิดไลน์เขา... ก่อนจะเปิดดูรูปพ่อเขา... ตาข้างห้องคนนี้...เขาช่วยฉันมาตั้งเยอะ... มีอะไรที่ฉันพอจะตอบแทน หรือช่วยเขาได้บ้าง

'พ่อให้คนตามสืบเมย์'

อยู่ ๆ คำพูดของคุณพ่อก็เด้งขึ้นมาในหัวฉัน... คุณพ่องั้นเหรอ... ใช่สิ! คุณพ่อต้องช่วยได้ อย่างน้อยคุณพ่ออาจจะรู้จักคนที่สืบเรื่องนี้เก่ง ๆ สักคนบ้างล่ะ

"ฮือ ๆ สมชายเอ้ย แม่กระทั่งแกตาย แกยังรักคุณท่านไม่เปลี่ยน ฮือ ๆ แกยังช่วยเหลือคุณท่าน... แกยังส่งลูกแก มาเป็นเพื่อนคุณหนูเมย์อีก... ฮือ ๆ แกมันคนดีจริง ๆ สมชาย ฉันขอโทษ ฮือ ๆ" ป้าน้อยร้องไห้ พร่ำขอโทษไม่หยุด

คุณแม่เอามือทาบอกอีกครั้ง มองซ้าย มองขวา เหมือนพยายามนึกคิด...

"พี่น้อย ฉะ ฉันไม่เคยรู้ว่า... สมชายมีครอบครัว..." ป้าน้อยเงยหน้าขึ้นมา ทั้งน้ำตานองหน้า ก่อนจะรีบกลืนก้อนสะอื้นช้า ๆ

"ฮึก ๆ มีค่ะคุณหญิง มีเมีย... แต่ดิฉันไม่ยักรู้ ว่าสมชายจะมีลูก ฮือ ๆ ถ้ารู้แบบนี้ ดิฉันบอกความจริงเมียสมชายไปแล้ว!"

หะ! ความจริงอะไร

คุณพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงยาดมจากมือคุณแม่ไปสูด

"ความจริงอะไร..." คุณพ่อถามเสียงเบา มือสองข้างประสานกัน สีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"คะ ความจริง... ที่สมชายตายเพราะรถคว่ำไงคะ ฮือ ๆ คุณหญิงท่าน สั่งห้ามบอกใคร ว่าวันนั้นสมชายไปโคราชกับคุณท่าน ฮือ ๆ เพราะกลัวคุณท่านจะจำความได้ ฮึก ๆ วันนึงเมียสมชายมาตามหาที่บ้าน... ดิฉันเลยบอกไป... ว่า ฮือ ๆ สมชายหนีไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว! ดิฉันบอกเพื่อตัดปัญหาค่ะ ฮือ ๆ"

คุณพ่อโยนยาดมลงพื้นเสียงดัง ก่อนจะเอามือกุมขมับแน่น... ฉันบีบแขนคุณพ่อเบา ๆ หวังให้ท่านผ่อนคลาย แต่ไม่... คุณพ่อได้แต่ก้มถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

"คุณแม่สั่งอีกแล้วใช่ไหม!" ป้าน้อยสะดุ้งเมื่อคุณพ่อถามเสียงดัง

"เอ่อ... ฮือ ๆ"

"ฉันถาม!" ป้าน้อยรีบเงยหน้ามองคุณพ่อทันที ก่อนจะกลืนน้ำลาย พร้อมก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ลงคอ...

และตอบมา...

"คะ ค่ะ ฮือ ๆ คุณหญิงท่านสั่งให้พูดแบบนั้น ฮือ ๆ"

คุณแม่เอื้อมมือมาจับไหล่คุณพ่อ คุณพ่อเอามือนวดคิ้ว ก่อนจะลดมือลงมาปิดปากตัวเองไว้

คุณพ่อ... ตาแดงก่ำเหมือน... เหมือนคุณพ่อร้องไห้...

"คุณพ่อ..." ฉันรีบกอดแขนคุณพ่อแน่น...

"ฉะ... ฉันจำได้ จำได้แล้ว เหอะ เหอะ" คุณพ่อถอนหายใจถี่ และเค้นหัวเราะออกมาเบา ๆ หัวเราะเหมือนกำลังสมเพช ยังไงอย่างงั้น...

"นั่นมันเพื่อนฉันนะ! มันเล่นกับฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ มันคือเพื่อนคนเดียวที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน ทำไมครับคุณแม่! ทำไมคุณแม่... ต้องทำอะไรเลว ๆ ถึงขนาดนี้!"

คุณพ่อตวาดลั่นบ้าน ทำเอาคนใช้ตกใจสะดุ้ง... ฉันเองก็เหมือนกัน ฉันเริ่มตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูกแล้ว

" เอ่อ... คุณพ่อคะ พ่อของบอส คือคนขับรถของคุณพ่อจริง ๆ ใช่ไหมคะ..." คุณพ่อพยักหน้าเบา ๆ คุณแม่จับมือฉันและพยักหน้ายืนยันอีกเสียง...

"ใช่หนูเมย์ แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย..."

"คุณหนูเมย์... ลูกของสมชายเป็นเพื่อนคุณหนูเมย์จริง ๆ ใช่ไหมคะ... ฮือ ๆ" ฉันพยักหน้าก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอาบแก้ม...ฉันเริ่มไม่ไหวกับความจริงนี้แล้ว!

"ค่ะ ฮือ ๆ เพื่อนที่ช่วยเหลือเมย์ทุกอย่าง... ฮือ ๆ"

ตาข้างห้องฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ครอบครัวฉันทำไม่ดีกับครอบครัวนาย... ฉันขอโทษ...

"ฮือ ๆ สมชายเอ้ย ฮือ ๆ" ฉันเม้มปากแน่น พูดอะไรไม่ออก ฉันสงสารตาข้างห้อง ฉันสงสารบอส สงสารครอบครัวเขา ทำไมคุณย่าถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ ครอบครัวนึง... เขาต้องเสียพ่อเขา พ่อ... ซึ่งเป็นเสาหลักของบ้าน พ่อที่ออกไปทำงานงก ๆ หาเงินไว้เลี้ยงลูกตัวเอง ทำไมไม่มีใครเห็นใจเขาเลย แม้แต่ความรับผิดชอบ ที่จะดูแลครอบครัวเขาต่อ... ยังไม่มี ทำไมถึงได้ใจร้ายใจดำขนาดนี้!