พัง นิยาย บท 39
รักฉันมากงั้นเหรอ...
"ขนาดนั้นเลยเหรอ..." ฉันทวนถามสายฝนอีกครั้ง...
(อืม แกก็ให้กำลังใจพี่ทีหน่อย เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว แกปราบเสือกลายเป็นแมวแล้วเมย์)
ฉันกดวางสาย... พร้อมน้ำตาที่หยดลงมา...
ฉันพยายามอาบน้ำเข้านอน พลิกซ้าย พลิกขวา ไม่ว่าจะทำอะไร ในสมองก็คิดถึงแต่เรื่องเขา... จะเป็นไปได้เหรอ พี่ทีคนนี้เนี่ยนะ... จะเปลี่ยน เสือ ยังไงก็คือเสือ เขาจะหยุดได้แล้วจริง ๆ เหรอ
กว่าฉันจะนอนหลับก็เกือบเช้า... แล้ววันนี้ฉันต้องตื่นไปทำงานที่โรงแรมอีก... พี่ทีจัดห้องให้ฉันแล้ว... ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ห้องพี่ทีนั่นล่ะ... จัดมาพร้อมกับเลขาสาวสวยของเขา ที่ถูกส่งมาเป็นเลขาฉันแทน...
ส่วนพี่ทีรับเลขาคนใหม่เข้ามา... ซึ่งเป็นป้าคนนึง... อื้มก็ดีเหมือนกัน...
แล้วเขาไปไหนล่ะ... ทำไมยังไม่มา
"คุณเมย์หาอะไรเหรอคะ ให้กิ่งช่วยไหมคะ" เลขาแสนสวยรีบถามฉันทันที เมื่อฉันเปิดประตูด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้อง นานสองนาน
"เอ่อ คุณทีมารึยังคะ" เธอยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนจะหันไปมองทางเดินอีกที
"นั่นไงคะ กำลังมา" ฉันรีบเข้าไปในห้องแล้วค่อย ๆ แง้มประตู แอบดูเขา... พี่ทีมองมาที่ห้องฉันแวบนึง ก่อนที่จะยืนคุยกับเลขาคนใหม่ที่เพิ่งรับมา...
หล่อเหมือนเดิม เท่เหมือนเดิม... ผู้บริหารโรงแรมอนันธราคนนี้
เมย์รักพี่ทีจัง...
เห้ย หยุดก่อนเมย์ลิน... เธอคิดอะไร คิดได้แต่อย่าเพิ่งพูดออกมาตอนนี้นะ! อย่าเผลอเชียว...
เอ้อ แล้วผล DNA ล่ะ ทำไมเขาไม่พูดอะไรกับฉันเลย ไม่เดินมาหาด้วย... อ้าว! เขาเข้าห้องไปแล้ว...
ลูกอยากไปหาพ่อไหม... ไปไหม... ถ้าอยากไปก็ถีบท้องแม่หน่อย แม่จะได้มีกำลังใจ... กล้าสู้หน้าพ่อ... นะ
ตุบ ตุบ ๆ รู้ใจกันจริง ๆ ลูกชายแม่
ฉันเดินไปหน้าห้องเขา ก่อนจะบอกให้เลขาไม่ต้องรายงานเข้าไปในห้อง...
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขานั่งทำงานอยู่นิ่ง ๆ
"พี่ทีคะ..." เขาไม่มองฉัน ยังอ่านเอกสารอยู่ นิ้วยาว ๆ ค่อย ๆ ไล่ดูตารางในกระดาษ และขมวดคิ้วไปด้วย
"ว่าไงเมย์..." ทำไมเย็นชาจัง...
"คือเรื่องผล DNA เป็นยังไงคะ..." พี่ทีเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนจะเปิดสูทตัวเอง ดึงจดหมายออกมา...
"เมย์เอาไปดูเองเถอะ... พี่เองก็ยังไม่ได้ดู... ตั้งใจให้เมย์เปิดมันเอง เมื่อคืน..." เหมือนหัวใจฉันวูบตกลงไปที่พื้น เมื่อเขาพูดคำว่า 'เมื่อคืน'
"อ่อ คะ ค่ะ ได้ค่ะ" พี่ทีก้มลงไปทำงานต่อ... ฉันค่อย ๆ เดินไปหยิบจดหมายมาแกะ...
แต่...
"เมย์..." ฉันหยุดชะงัก... เมื่ออยู่ ๆ พี่ที ก็เรียกฉัน...
"คะ..."
"ยินดีด้วยนะ..." สายตาคมเงยขึ้นมามองฉัน ดวงตาคู่นั้น... ตอนนี้มันคลอไปด้วยน้ำตา เขาถอนหายใจ ก่อนจะรีบดันตัวลุกจากเก้าอี้ และเดินหนีออกไปจากห้อง...
ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งทื่อ... ตรงนี้คนเดียว...
ฉันกำจดหมายแน่น...เมย์ลินเธอทำอะไรอยู่... ฉันรีบกรอกตาขึ้นมองเพดาน พยายามข่มน้ำตาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมาให้ใครเห็น...
ก่อนจะรวบรวมสติ... เปิดจดหมายออกมาดู...
ผล DNA (Deoxyribonucleic Acid) ของเด็กหญิงธัญนลิน วรพงศ์กุล กับนายชลธี อนันธรากุล จากการตรวจเนื้อเยื่อ หรือเลือด...พบว่า บุคคลทั้งสอง
ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด
1.ไม่ตรงกัน
2.ไม่ตรงกัน
3. ไม่ตรงกัน
ฉันตัวสั่น และหายใจหอบ... อยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ ปลายฟ้าไม่ใช่ลูกพี่ที ไม่ใช่
พี่ทีเป็นพ่อตาหนูของฉันคนเดียว
ฉันกอดจดหมายฉบับนั้นแน่น ทั้งร้องไห้ ทั้งยิ้ม... มันสับสนมันปะปนกันไปหมด ฉันดีใจ ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกยังไงกันแน่เนี่ย ใช่ ฉันดีใจ ฉันดีใจที่สุดเลย...
ฉันกอดจดหมายฉบับนั้นยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบเดินออกมา หวังจะกลับห้องตัวเอง...
แต่เมื่อฉันดันประตูหนัก ๆ ห้องพี่ทีออกไป... กลับเห็นเขายืนพิงโต๊ะเลขาของเขาอยู่หน้าห้อง...
"เป็นยังไง..." เขาไม่มองฉัน แต่มองจดหมายที่ฉันกอดไว้
"ไม่บอกค่ะ" ฉันรีบเดินหนีเขาเข้าห้องตัวเอง ก่อนจะถ่ายรูปผลDNA จากจดหมายฉบับนี้ ส่งให้ตาข้างห้องดู
Line
Boss
ฉัน: Send Picture...
Boss: ฉันบอกแล้ว! เดี๋ยวส่งไปให้บีมก่อนนะ ดีใจด้วยนะยัยผี!
ฉัน: ฝากขอบใจบีมด้วยนะ... ที่ยอมตรวจให้ฉันสบายใจ ขอบใจจริง ๆ
Boss: บอกเขาได้แล้ว ว่าฉันไม่ได้จะแต่งงานกับเธอ... แค่เป็นเพื่อนเธอฉันก็เครียดแล้ว อย่าให้เธอเป็นเมียฉันเลย... ฉันกลัวเส้นเลือดในสมองฉันแตกตายก่อน ฉันเป็นห่วงแม่ เป็นห่วงน้องงงง!
ไอ้บ้า!
เป็นห่วงแม่ เป็นห่วงน้องงั้นเหรอ... ใช่สิเขามีแค่แม่กับน้อง... เขาเป็นเสาหลักของครอบครัว...
ฉันรีบปิดไลน์เขา... ก่อนจะเปิดดูรูปพ่อเขา... ตาข้างห้องคนนี้...เขาช่วยฉันมาตั้งเยอะ... มีอะไรที่ฉันพอจะตอบแทน หรือช่วยเขาได้บ้าง
'พ่อให้คนตามสืบเมย์'
อยู่ ๆ คำพูดของคุณพ่อก็เด้งขึ้นมาในหัวฉัน... คุณพ่องั้นเหรอ... ใช่สิ! คุณพ่อต้องช่วยได้ อย่างน้อยคุณพ่ออาจจะรู้จักคนที่สืบเรื่องนี้เก่ง ๆ สักคนบ้างล่ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง