พัง นิยาย บท 40
ฉันเดินออกมาจากบ้านด้วยหัวใจห่อเหี่ยว... กับพี่ที ฉันก็เผลอไปประกาศบอกชาวบ้าน ว่าจะแต่งงานกับตาข้างห้อง… เห้อ... ส่วนเรื่องพ่อตาข้างห้อง ครอบครัวฉันทำร้ายครอบครัวเขาสะขนาดนั้น… ฉันจะเริ่มบอกเขายังไงดี... ฉันควรเริ่มจากตรงไหนดี!
ฉันค่อย ๆ หย่นก้นนั่งที่บันไดหน้าบ้าน ยกมือสองข้างประสานกัน และเคาะหัวตัวเองเบา ๆ
เอาเรื่องไหนดีเมย์ลิน เรื่องไหนก่อน… เริ่มยังไง...
ตุบ ๆ โอ้ย… ฉันรีบเอามือกุมท้อง ฉันรู้สึกจุกมาก ทำไมถึงถีบแม่แบบนี้ล่ะคะ แม่จุกไปหมดแล้ว
น้อง... ชื่อลูก?
ฉันเงยหน้าขึ้นมาทันที ใช่! ฉันยังไม่คิดชื่อลูกเลยนี่หน่า ฉันตั้งชื่อให้เขาดีกว่า… เอาไว้เรียกเขา เวลาเขาซน ถีบท้องฉัน...
อื้ม พ่อชื่อที แม่ชื่อเมย์ลิน เอาชื่อนี้!
"ไทม์"
ไทม์… ลูกเป็นเวลาให้แม่พิสูจน์พ่อหน่อยนะ...
ตุบ ๆ อีกแล้ว ฉันจุกมาก... ฉันพยายามจับเสาประคองตัวเองลุก นั่งก็จุก ลุกก็จุก! ยืนก็จุก...!
"หนูเมย์ ไหวไม่ลูก เป็นอะไร?" คุณแม่รีบวิ่งออกมาประคองฉัน
ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวด... ไทม์ถีบท้องฉันไม่หยุดจริง ๆ โกรธอะไรแม่เนี่ย…
"ไทม์ถีบท้องเมย์ ไม่หยุดเลยค่ะ... จุกค่ะ เห้อ" คุณแม่ยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะลูบท้องฉันช้า ๆ
"ชื่อไทม์เหรอ น่ารักจัง เหมือนตาที ตอนเด็ก ๆ เลย ช่วงห้าหกเดือนถีบท้องแม่หนักมาก... เอ้าตาที! กลับเร็วจัง..." ฉันรีบหันไปดูข้างหลังทันที...
พี่ทีจริง ๆ ด้วย
"เมย์เป็นอะไร" พี่ทีรีบก้าวยาว ๆ มาพยุงฉันไว้ ก่อนที่คุณแม่จะปล่อยฉัน และรีบเข้าบ้าน
"ไทม์ดิ้นแรงมากค่ะ... ถีบท้องไม่หยุดเลย" พี่ทีขมวดคิ้วทันที
"ไทม์?"
"ค่ะ ลูกชื่อไทม์" เขายิ้มออกมา ก่อนจะลูบท้องฉัน...
"ไทม์... อย่าถีบแม่แรงสิลูก" ฟังที่ไหน ไม่ฟังใครเลย ถีบอีกแล้ว!
ตุบ ๆ เมื่อไทม์ดิ้นอีกครั้ง ฉันก็เผลอมองหน้าเขา แล้วยิ้มออกมา พอเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันเท่านั้นล่ะ
ฉันรีบหุบยิ้มทันที...
"เอ่อ... ไปส่งเมย์หน่อยค่ะ" เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินพยุงฉัน และเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปนั่ง
ในรถ... พี่ทีไม่คุยกับฉันสักคำ... เขาจ้องแต่ถนน ขับรถของเขาไป... นี่ฉันต้องง้อเหรอ?
"พี่ที ผล DNA ปลายฟ้าอ่ะค่ะ คือว่า... ปลายฟ้า ไม่ใช่ลูกพี่ทีนะคะ" พี่ทีพยักหน้า ไม่ดีใจ ไม่ตกใจ!
"อื้ม พี่รู้อยู่แล้ว... พี่มั่นใจในตัวเอง" เมื่อพูดจบ เขาก็เอื้อมมือมาลูบท้องฉันทันที
แต่ไทม์ในท้องเมย์ลินคนนี้... ลูกชายพี่ที 100%
"ไม่โกรธเมย์เหรอคะ... เมื่อคืน..." เขานิ่งสักพัก... ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
"เมย์... เลือกแล้วหนิ" เขาพูดแต่ไม่ยอมมองหน้าฉัน แถมยังชักมือที่ลูบท้องฉันกลับ... แล้วหันไปมองถนน
"เมย์ไม่ได้เลือกค่ะ" เขาขมวดคิ้วสงสัย...
"ไม่ได้เลือก? หมายความว่าไง?" ฉันถอนหายใจและ หันออกไปมองนอกหน้าต่าง
มันพูดไม่ออกยังไงไม่รู้...
"เมย์ไม่ได้เลือกบอสเป็นเจ้าบ่าวสะหน่อย"
พี่ทีตบไฟเลี้ยวจอดรถข้างถนนทันที...
"จริงเหรอ! เห้ออออ" เขายิ้มกว้าง... ก่อนจะเอนตัวพิงเบาะรถ แล้วถอนหายใจออกมาดัง ๆ
เหมือนกำลังโล่งอก ยังไงอย่างงั้น...
เท่านั้นไม่พอ... เขายังส่งนิ้วยาว ๆ ของเขา มาบีบแก้มฉันอีก
อย่าบีบตอนนี้ได้ไหมพี่ที... หน้าเมย์ร้อนไปหมดแล้ว!
"แต่... เมย์ไม่ได้เลือกพี่ทีเป็นเจ้าบ่าวเมย์นะคะ... อย่าเข้าใจผิด ตัวเลือกเมย์เยอะเหมือนกัน ยังมีอีกหลายคน" เขาดึงมือกลับทันที...
ที่จริงมันก็มีแค่เขาคนเดียวนั่นล่ะ... ฉันก็พูดไปงั้น ๆ ทั้งชีวิตฉัน ฉันรักแค่เขาคนเดียวนี่น่า... เห้อ ฉันจะเอาตัวเลือกที่ไหนมาอีกล่ะ
"ใครอีก?" พี่ทีถามเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะออกรถอีกครั้ง
"ถามทำไมคะ" ฉันขมวดคิ้วและหันไปถามเขา หึ... น่าหมั่นไส้ชะมัด
"พี่จะเอาลูกปืนไปกรอกปากมัน" ฉันเผยยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก แหม ไทม์ดูพ่อสิ... ทำตัวเป็นมาเฟียไปได้...
"กรอกปากไม่หมดหรอกค่ะ หลายคน เมย์มีตังค์ เมย์จะไปซื้อกินเอา" พี่ทีหันควับมาหาฉันทันที ดวงตาคม ๆ คู่นั้นมองฉันตกใจ นึกไม่ถึงล่ะสิ!
ฉันตลกเขาตอนนี้ชะมัด…!
‘ตุบ~’ ไทม์ถีบอีกแล้ว! ฉันรีบคว้ามือพี่ที มาจับทันที
‘ตุบ ๆ’ เริ่มแสดงพลังให้พ่อเห็นเลย ทีน้อย
"ฮะ ๆ ดิ้นเก่งจังตัวแสบของพ่อ" เขาขับรถไปลูบท้องฉันไป แถมยังยิ้มไม่หุบ...
มือหนายังวน ๆ ลูบท้องฉันอยู่แบบนั้น แถมเขาขับรถไป ตามองถนนไป ลูบไปเรื่อย ๆ
จน...
หมับ... เห้ย!
ฉันก้มลงไปมองทันที... นม! ฉัน! พี่ทีขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะค่อย ๆ หันมาดู
"เห้ย! โทษทีนะ" เขารีบดึงมือกลับทันที สาบานเถอะว่าไม่ได้ตั้งใจ!
"เนียนนะคะ อยากจับก็บอกมาเถอะ..." เขาส่ายหน้า ก่อนจะอมยิ้มเบา ๆ หน้าคมกำลังแดงระเรื่อ…
"ไม่ค่อยอยากจับนมแม่ลูกอ่อนเท่าไหร่…" ฉันตีแขนพี่ที จนดัง เพียะ!
"ใช่สิ! นมเมย์ไม่เหมือนนมสาว ๆ ขึ้นใหม่ สด ๆ ซิง ๆ ตึง ๆ นิคะ พี่ทีกินจะมันเป็นร้อยรอบแล้ว คงจะเบื่อแล้วล่ะ" เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน…
"ต้องลองกินอีกรอบจะได้รู้ว่าเบื่อรึยัง..." ฉันรีบเอามือปิดหน้าอก และหันหน้าหนีทันที
"เห้อออ พอแล้วเมย์... เดี๋ยวพี่ก็พาเมย์แวะม่านรูดหรอก" งานถนัดของเขาเลยแหละ เอะอะแวะม่านรูด…
"อดยากเหรอคะ เหอะ ๆ" เขาพยักเบา ๆ
"อดมาเดือนนึงแล้ว..." เขาหันมามองหน้าฉันทันที ฉันจึงรีบหันหนี... เดือนนึง...พอห่างจากฉัน เขาก็ไม่ได้กินใครเลยเหรอเนี่ย...
เป็นไปได้เหรอ...!
"งั้นก็อดต่อไป... ใช้บริการน้องอุ้งต่อไป" พี่ทีขมวดคิ้วแล้วหัวเราะออกมา
"ฮ่า ๆ ใช้ยังไง ใช้ไม่เป็น" แหม! ฉันหลับตาปี๋ ขนลุกซู่ เรื่องที่คุยกันตอนนี้มันจะเกินสิบแปดบวกแล้ว มันกำลังจะเป็นยี่สิบบวกแล้ว
"ใช้ไม่เป็นก็... อดค่ะ" เขาหัวเราะ ก่อนจะเอามือที่ลูบหัวฉัน ไปจับพวงมาลัยขับรถต่อ...
"ออกไปจากห้องฉัน..." ฉันหยุดนิ่ง ก่อนที่เขาจะจับมือฉันออกจากตัวเขา
"บอส ไม่เอาอะ นายฟังฉันสิ" ฉันพยายามอธิบายเขาอีกครั้ง
"ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ออกไปก่อน"
"บอส... ไปหาพ่อฉันนะ ไปหาป้าน้อย คนที่รู้จักพ่อนายตั้งแต่เด็ก นะ..."
"ออกไปก่อน ฉันอยากอยู่คนเดียว เมย์ฉันไม่อยากอารมณ์เสียใส่เธอนะ!" ฉันนั่งนิ่ง... เม้มปากแน่น
"แอะ แอ้" ปลายฟ้ายันตัวจับราวคอก... ก่อนยกมือเรียกฉันไปอุ้ม...
"ปลายฟ้า..." ฉันลุกจากโซฟา หวังจะเดินไปอุ้มปลายฟ้า... แต่...
ถูกเขาดึงมือไว้ก่อน...
"อย่ายุ่งกับลูกฉัน"
"บอส..."
"ถ้าเธอไม่ไป... ฉันไปเอง!" เขาดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา ไปอุ้มปลายฟ้า แล้วรีบก้าวยาว ๆ เปิดประตูออกไป...
"แงง แงง" ปลายฟ้าร้องไห้โฮ ยื่นแขนมาหาฉัน
"มามะ แงง แงง" มามะ งั้นเหรอ? ฉันน้ำตาไหลพรากออกมา พยายามประคองตัวเองเดินตามเขา มืออีกข้างโอบท้องไว้...
"บอส นายฟังฉันฮือ ๆ นะ บอส..." ฉันพยายามเดินเรียกเขา พยายามจะคว้าไหล่เขา แต่เขาเดินเร็วเหลือเกิน เร็วเหมือนอยากจะเดินหนีฉันไปไกล ๆ
"แงง มามะ มามะ" ปลายฟ้ากำมือกวักเรียกฉัน แก้มป่อง ๆ ตอนนี้มันแดงและอาบไปด้วยน้ำตา
เขารีบวิ่งเข้าลิฟต์ที่เปิดอยู่ ก่อนจะรีบกดปิดมันใส่หน้าฉัน...
"เมย์ เป็นอะไรเมย์" อยู่ ๆ พี่ทีก็ยืนอยู่ข้างหลังฉัน เขาบีบไหล่ฉันแน่น
"พะ... พี่ทียังไม่กลับเหรอคะ... ฮือ ๆ" เขาส่ายหน้า
"พี่มาโอนห้อง เมย์เป็นอะไร" มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาฉันช้า ๆ
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองตาคม ๆ นั้นทั้งน้ำตา...
ก่อนจะอดไม่ได้ โผเข้าไปกอดเขา หน้าเปียก ๆ ซุกลงแผงอกกว้าง ถวิลหาความอบอุ่นจากเขา และปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา...
"พี่ที... พี่ทีของเมย์ฮือ ๆ" พี่ทีกอดฉันแน่นลูบหัวฉันไม่หยุด
"ครับ พี่อยู่นี่คนดี..." เขาก้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากฉันเบา ๆ
"เพื่อนเมย์... บอส เขาคือลูกชายคนขับรถของคุณพ่อ... ที่เสียไปกับแม่มุกของเมย์ ฮือ ๆ แล้ว แล้วคุณย่าไม่ยอมบอกความจริงครอบครัวเขา... บอกว่าฮือ ๆ พ่อบอสมีชู้ หนีไปกับชู้ แม่บอสต้องพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ บอสต้องหาเลี้ยงครอบครัว เป็นเสาหลักทุกอย่าง... ฮือ ๆ" พี่ทีถอนหายใจ... และลูบหัวฉันเบา ๆ
"พอแล้ว... ไม่ต้องเล่า พี่พอจะรู้ เมย์ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวพี่จัดการให้"
จัดการ...?
"ฮือ ๆ"
"ต่อไปนี้เมย์ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว... พี่จะอยู่ข้าง ๆ เมย์ ไม่ต้องห่วง... พี่จะจัดการทุกอย่างให้เมย์เอง... หยุดร้องนะคนดี..."
เขาก้มลงมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอีกครั้ง... อยู่ ๆ น้ำตาทั้งหมดมันก็หยุดไหล หยุดเหมือนต้องคำสาปจากคนตรงหน้า...
‘ตึก ตึก ตึก’
เหลือแค่เสียงหัวใจของฉันเท่านั้น
ที่ตอนนี้… มันกำลังเต้นดังออกมา… ให้เขาได้ยิน…
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง