พัง นิยาย บท 41

ฉันพละออกจากอ้อมกอดพี่ที ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาที่เหลืออยู่บนแก้ม...

"ชะ… ช่วยเมย์เก็บของหน่อยค่ะ " พี่ทีพยักหน้า ก่อนจะจับมือฉันแน่น…

"วันนี้กลับไปนอนบ้านมั้ย หรือจะนอนที่โรงแรม"

"โรงแรมก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อเห็น แล้วเป็นห่วง" เขายิ้มเบา ๆ แล้วเราสองคนก็เข้ามาในห้อง เริ่มเก็บเสื้อผ้า เก็บของใช้... แล้วไปโรงแรม

โรงแรมอนันธรา…

"คุณที คุณเมย์ สวัสดีครับ" พนักงานต้อนรับและเบลบอย รีบวิ่งมาช่วยพี่ทียกของ และลากกระเป๋าให้ฉัน…

พี่ทีเปิดห้องสวีทให้ฉันห้องนึง... พอพนักงานยกของมาวางแล้วออกไป ฉันก็นอนราบลงไปกับเตียงทันที ฉันเหนื่อย หนักพุงโต ๆ นี้จัง...

พี่ทีเดินตามมาในห้อง… ยืนมองฉันที่นอนอยู่บนเตียง... ก่อนจะค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงที่พื้น...

และ… กำลังถอดรองเท้าให้ฉัน...

ถอดรองเท้า!

ฉันรีบดันตัวขึ้นจากเตียง มองเขา… ที่กำลังแกะเชือกรองเท้าฉันทีละเส้น...

"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะพี่ที" เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแวบนึง แล้วก้มถอดรองเท้าต่อ

"ไม่เป็นไร เมย์ท้องโตแล้ว ก้มลำบาก..." ฉันไม่ตอบอะไร แอบยิ้มเบา ๆ แล้วยกเท้าขึ้น ให้เขาถอดรองเท้าให้ต่อ...

จริงของเขา ตอนนี้อาบน้ำถูสบู่ยังลำบากเลย... ท้องโตขึ้นทุกวัน

ฉันเผลอลูบท้องตัวเอง และ ยิ้มออกมา...

จนพี่ทีเอื้อมมือมาลูบท้องฉันด้วย...

"หิวมั้ย เดี๋ยวพี่สั่งข้าวให้ ข้าวต้มหมูสับที่เมย์ชอบไหม... นอนพักก่อนสิ" พี่ทีกำลังจะดันตัวลุกขึ้นยืน

แต่ฉันจับแขนเขาไว้ก่อน

"อยู่กับเมย์ก่อนค่ะ... นอนเป็นเพื่อนเมย์หน่อย" เขาพยักหน้า แล้วถอดสูทวางบนเก้าอี้

มือหนาค่อย ๆ ฉันประคองฉันนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะลงมานอนข้าง ๆ แล้วดึงฉันเข้าไปกอดแนบอก

‘ตึก ตึก ตึก’ คบกันมาสองปี ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย… ทั้งหัวใจฉัน ทั้งหัวใจเขา… ฉันสัมผัสได้ สัมผัสได้ว่ามันกำลังเต้นโครมครามแข่งกัน...

ฉันซุกหน้าลงแผงอกเขา... พร้อมกับมือใหญ่ที่กำลังเริ่มลูบผมฉันช้า ๆ

ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้... ตื่นมาก็เกือบค่ำ... ปวดหัวจัง...

พี่ทีไปไหน…

เสื้อผ้าฉัน...

ยังอยู่ครบ... เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน... แปลกจัง ปกติแล้ว แค่หัวถึงหมอนเสื้อผ้าก็หายไปแล้ว... ฉันดันตัวลุกขึ้นมานั่ง สายตาก็เหลือบไปเห็นถาดอาหารวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา…

ฉันเดินมาเปิดกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ หยิบมือถือขึ้นมา…

Calling | Boss

หนึ่งสายไม่รับ สองสายไม่รับ สามสายไม่รับ

บริการรับฝากข้อความ...

"ฉันเข้าใจนายนะ... เป็นฉัน ฉันก็โกรธ... ฉันขอโทษ นายจะโกรธฉันก็ได้ แต่อย่าเกลียดฉันเลยนะ..."

ฉันฝากข้อความเสียงไว้ให้บอส... ก่อนจะล้มตัวนอนที่โซฟา เปิดทีวีดูแก้เซ็ง... แต่มันกลับเซ็งกว่าเดิม... ข่าวแต่ละข่าวทำฉันแทบจะปิดทีวีหนี

เห้อ... พี่ทีไปไหนไม่รู้... ฉันต้องบอกเขาเรื่องไปหาหมอนายพรุ่งนี้... เขาจะจำได้หรือเปล่าเนี่ย...

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

"ค่ะ เปิดเลย ๆ" ฉันตะโกนออกไป ฉันหนักพุง ขี้เกียจลุกไปเปิดประตูแล้ว

และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก

สายฝน และแตงโม

"ฮัลโหล น่าสงสารจัง ชีวิตเมย์ลินนี่มีแต่ปัญหา…" สายฝนแซวทันทีที่เห็นหน้าฉัน…

"แหงล่ะ พยายามจะไม่เครียด สงสารลูก… แล้วมาได้ยังไง" แตงโมเอาของกินมาวางบนโต๊ะข้างหน้าฉัน

ของเปรี้ยวทั้งนั้นเลย…

"พี่ทีบอก… ว่าเธอเครียด ให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อย เขาจะไปทำธุระไงล่ะ พี่ทีกับเธอ… กินกันแล้ว... ดีกันแล้ว"

แตงโมถาม และเบะปากใส่ฉัน

"ไม่... รอดูสักพักก่อน ว่าจะพฤติกรรมจะดีแบบนี้ได้นานแค่ไหน กลัวดีแตก..." สองคนนั้นขมวดคิ้วทันที…

"ดียังไง เล่าหน่อยสิ" ความอยากรู้อยากเห็นของสายฝน ทั้งบีบ ทั้งกดดัน ให้ฉันเล่า…

แน่นอนฉันยอมเล่า... เรื่องบอส และ… เรื่องพี่ที… เล่ามันหมดนั่นล่ะ ไม่มีอะไรหลงเหลือให้เก็บแล้ว ฉันรู้สึก… เหมือนได้ระบายยังไงอย่างงั้น สบายใจขึ้นมานิดหน่อย...

"แปลกอ่ะ ปกติกินกันตลอดเลยเหรอ" สายฝนถาม และอมยิ้มไปด้วย

"อืม หัวถึงหมอนคือถอดเสื้อผ้าเลย..." ทุกคนหัวเราะลั่น ฉันได้แต่ทำหน้าเจื่อน เพราะยังจิตตกเรื่องบอสอยู่

"แกไม่ต้องเครียด เรื่องพ่อน้องปลายฟ้าหรอก... สามีแกจัดการให้ละ" ฉันหันไปขมวดคิ้วใส่สายฝนทันที จัดการ สามีฉัน!

แตงโม พยักหน้ายืนยันอีกเสียง...

"อะไร จัดการอะไร ใครสามีฉัน" สายฝนเอามือปิดปากหัวเราะ

"ฮ่า ๆ พี่ทีผัวแกนั่นล่ะ จัดการอยู่"

"ยังไง..." แตงโมถอนหายใจทันที นี่ฉันโง่ไปใช่ไหม ก็ฉันเดาไม่ออกว่าเขาจัดการอะไร ทำยังไงนี่น่า

"พี่ทีไปรับพ่อกับแม่เขา และคนใช้ชื่อป้า... อะไรนะ เอ้อ ป้าน้อย ไปบ้านพ่อน้องปลายฟ้า"

นี่พี่ทีทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!