พัง นิยาย บท 42

บีมยิ้มกว้างออกมา...

"ฉันจะไปรังเกียจเธอได้ไง... ขอบคุณที่รักและเอ็นดูปลายฟ้านะ เมย์ ฉันยินดีให้เธอเลี้ยงดูปลายฟ้าได้ทุกเมื่อ ขอบคุณจริง ๆ" ฉันยิ้มกว้างแล้วก้มลงไปหอมปลายฟ้าฟอดใหญ่

เราจะได้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ แล้วนะ คนจ๋วย หนูจะมีแม่อีกคนคือแม่เมย์คนนี้

พูดถึงความเป็นแม่... พ่อบอสอยู่กับแม่ฉันนี่หน่า...

"บีม บอส... ฉันจะพาไปไหว้พ่อนะ ลุงสมชายอยู่กับแม่ฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา... ฉันเรียกท่านว่าพ่อ และกราบไหว้ท่านมาตลอด..."

"หนูทำบุญให้สมชายทุกปีเลยเหรอ" แม่บอสถามขึ้นมา

"ค่ะ... เมย์คิดว่าลุงสมชายเป็นพ่อเมย์ เมย์ทำบุญให้ เมย์ไปเช็ดทำความสะอาดช่องใส่อัฐิตลอด... ถ้าเมย์ไม่อยู่... ยายของเมย์ก็ทำให้ ไม่ต้องห่วงนะคะ ท่านอยู่ข้าง ๆ แม่เมย์ ไม่ได้ไปไหน คุณป้า บีม และบอส ไปเยี่ยมท่านกับเมย์นะคะ"

"ขอบคุณมากนะเมย์... ขอโทษที่วันนี้อารมณ์เสียใส่... สงสัยพ่อฉันคงอยากให้ฉันอยู่ข้าง ๆ เธอเหมือนกัน... ไม่รู้ว่าอะไรดลใจฉัน ให้ช่วยเธอ แถมยังอยากช่วยไปซะทุกอย่างอีก เห้อ... ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ... แต่ไม่ใช่อ่ะ ฉันรู้สึกเหมือนเธอเป็นน้องสาว เป็นเพื่อน... ที่ฉันอยากปกป้องจริง ๆ" ฉันจะร้องไห้อีกแล้ว ฉันรีบเอามือปิดปาก กระพริบตาถี่ ๆ ไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมา...

อยู่ ๆ คุณพ่อก็หยิบรูปเล็ก ๆ บนโต๊ะขึ้นมาดู...

รูปลุงสมชายนี่น่า...

"ขอบคุณนะสมชาย ที่ให้ลูกชายนายมาอยู่ข้าง ๆ ลูกสาวฉัน... ฉันฝากดูแลมุกด้วยนะ ส่วนครอบครัวนายฉันจะดูแลพวกเขาเอง ไม่ต้องห่วง..."

แม่บอส บีม และบอส ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา... ดูผลของการเห็นแก่ตัวสิ... คนบางคน แก่แล้ว แต่กลับไม่มีความคิด ทำตัวเหมือนเด็ก เอาแต่ใจ ไม่สนใจใคร... แล้วผลเป็นไง... ความเห็นแก่ตัวของเขา มันมาทำลายครอบครัวคนอื่นจนพังไม่เป็นท่า... คุณย่าคะ เมย์ไม่อยากก้าวร้าวใส่คุณย่าหรอกนะคะ แต่คุณย่าเห็นแก่ตัวมากจริง ๆ

เมื่อฉันนั่งนิ่ง พี่ทีเริ่มบีบมือฉัน... สายตาคม ๆ คู่นั้นมองฉันด้วยความเป็นห่วง

ฉันได้แต่พยักหน้าให้เขา ฉันไม่เป็นไร ฉันไหว... ปัญหาที่เข้ามามันกำลังจะหมดไปใช่ไหม... ฉันอยากมีความสุขแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว

เราเดินออกมาจากบ้านบอสพร้อมกัน พี่ทียังจับมือฉันไม่ปล่อย จนคุณพ่อกระแอมใส่ เราสองคนรีบปล่อยมือกัน... แล้วฉันก็โผเข้ากอดคุณพ่อทันที

"คุณพ่อของเมย์ใจดีจัง..." คุณพ่อยีผมฉัน ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา...

"ลูกสาวพ่อก็ด้วย ไปรับปลายฟ้าเป็นลูกบุญธรรมซะแล้ว ตาหนูจะว่ายังไงล่ะ" ฉันหัวเราะเบา ๆ

"ไทม์บอกโอเคมากมากค่ะ" คุณพ่อหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าฉัน

"ชื่อไทม์เหรอลูก ชื่อเหมือนทีเลยนะ ฮะ ๆ" พี่ทียิ้มเบา ๆ ให้คุณพ่อ

"ค่ะ ก็ลูกพี่ที แสบเหมือนพี่ที เสือเหมือนพี่ทีรึป่าว ก็ไม่รู้" ฉันหันไปเน้นเสียง เสือ ใส่พี่ทีเต็ม ๆ

จนพี่ทีสะดุ้ง...

"ลูกไปเปลี่ยนนามสกุลพร้อมพ่อ หรือจะเปลี่ยนตอนจดทะเบียนสมรสดีหล่ะ" ฉันเบะปากมองบน

"อื้ม~ ยังก่อนค่ะ เมย์ไม่ไว้ใจ ลูกชายคุณพ่อ..." ทุกคนหัวเราะกันใหญ่...

พี่ทีขับรถไปส่งคุณพ่อคุณแม่ที่บ้าน... ก่อนจะขับรถมาส่งฉันที่โรงแรม

ที่ฉันนอนบ้านไม่ได้ เพราะเครื่องสำอาง ข้าวของจำเป็นอยู่ที่โรงแรมหมด ระหว่างทาง... ไทม์ก็ดิ้นไม่หยุด พ่อเขาจังท้องฉันไป ขับรถไป... เขาชอบที่ลูกดิ้น...

"เมย์หิวไหม... พรุ่งนี้หาหมอเก้าโมงอย่าลืมนะ"

"ไม่ค่ะ... เรื่องนัด เมย์ไม่ลืม เมย์นึกว่าพี่ทีลืมสะอีก" เขาหัวเราะเบา ๆ

"ไม่ลืม จำได้หมด... อยากเห็นเจ้าไทม์ ถีบเก่งขนาดนี้จะตัวโตขนาดไหน" ฉันยิ้มเบา ๆ และลูบท้อง

"พี่ที... ขอบคุณนะคะ" เขายิ้มและยกมือที่ลูบท้องฉัน ขึ้นมาหยิกแก้มฉันเบา ๆ

"อย่าเครียดอีกเลยนะ พี่จะไม่ยอมให้เมย์เครียดอีกแล้ว" ฉันหันไปมองหน้าต่าง และยิ้มกว้างออกมา

พี่ทีน่ารักขึ้นเยอะ... แต่เมย์ขอดูพี่ทีไปยาว ๆ ก่อนนะคะ... ถ้าพฤติกรรมดีเมย์อาจจะลดโทษให้ จากสิบปีเหลือ เก้าปี จากเก้าปี เหลือแปดปี มันจะลดลงมาเรื่อย ๆ ขึ้นอยู่กับพี่ทีนะ

ขอให้ทำได้นะคะ... เพื่อเจ้าไทม์ของพี่ที...

พี่ทีมาส่งฉันที่โรงแรม และถือกระเป๋าสะพายขึ้นมาให้บนห้อง...