พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 103

ตอนที่ 103 ประกาศเรื่องน่ายินดี

ร่างกายของซือถูเย้นแข็งทื่อไปราว ๆ 15 นาที ย่อมไม่ใช่เพราะการสัมผัสแนบชิดของแม่นางแต่อย่างใด เพียงแต่ นางคลอเคลียทรวงอกของเขาราวกับแมวน้อย ทำให้จิตใจของเขาเต้นระนาวไปราว ๆ 15 นาที

แต่ว่า ความรู้สึกนี้ นำมาซึ่งความรู้สึกสึกสบายใจอย่างมหัศจรรย์

ในตอนที่ยื่นมือออกไป ทำท่างจะกอดนางกลับนั้น นางกลับผละออก จากนั้นก็คลำร่างกายของตัวเอง สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่ล้วงไปหยิบที่ปักเข็มชิ้นหนึ่งและผ้าเช็ดหน้าออกมาผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า อีกทั้งยังเป็นผ้าเช็ดหน้าที่สกปรกมากด้วย

นางรู้สึกลำบากใจ พร้อมทั้งลูบไล้ปิ่นเกล้ามวยนั้นอีกครั้ง เพียงแต่ว่าหากดึงปิ่นปักผมนั้นลงมา ผมก็จะถูกปล่อยลงมา

แต่ว่า นางก็ยังดึงลงมา แล้วปักมันลงบนที่ปักเข้ม จากนั้นก็นำผ้าเช็ดหน้าและปิ่นปักผมนั้นวางลงบนฝ่ามือ “ท่านลองดูว่าต้องการอันไหน?”

ซือถูเย้นมองไปทางสิ่งของของนาง ก่อนจะเห็นกำไลสะกดจิต “กำไลนี้........”

“นี่ไม่ได้เพคะ กำไลวงนี้ไม่ได้ มันสำคัญมาก คุ้มค่ามากพอให้ระลึกถึง” หลี่โม่ตื่นตกใจอย่างมาก จากนั้นก็รีบนำมือนั้นซ่อนทันที

ซือถูเย้นรู้ว่ากำไลวางนี้พิเศษมาก เพราะเคยเห็นตอนที่นางทำการฝังเข็มให้แก่อ๋องเหลียง นางใช้กำไลต้านทานไว้

“ข้าจะบอกว่า กำไลวงนี้น่าเกลียดมาก ข้าไม่อยากได้หรอก” เขาหยิบปิ่นปักผมขึ้นมา เพื่อเกล้าผมของหลี่โม่ขึ้นมา ผมทรงนี้น่าเกลียดมาก แต่สามารถก็ทำให้มั่นคงได้ “เจ้าไม่ต้องให้ของขวัญอะไรแก่เปิ่นหวังหรอก หากอยากจะให้ ก็ให้แค่ถุงหอมที่เย็บปักถักลายก็พอ”

ซื้อยังเร็วกว่าเสียอีก นางไม่รู้เรื่องเย็บปักถักร้อย แต่ ก็ไม่ยากไปสำหรับนาง เมื่อกลับไปก็แค่บอกให้หยางมามาหรือไม่ก็เย็นเอ๋อร์มาช่วยก็ได้แล้ว

บรรยากาศภายในห้อง ได้แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นมากยิ่งขึ้น หลี่โม่รู้สึกได้ถึงความสบายจากการเคลื่อนไหวอย่างมุทะลุดุดันของเขา ถึงแม้ว่าในตอนที่ช่วยนางเกล้าผมขึ้นมา จะดึงลูกผมหลายสิบเส้นจนขาด ส่งผลให้นางรู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟันกรอดก็ตาม แต่ก็ยังทำให้นางรู้สึกดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่แอบแสดงออกถึงความอักอ่วนในตอนดึงเส้นผมของนาง

เมื่อเกล้าผมเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู “เกาะ เกาะ เกาะ” ดังขึ้น หลังจากนั้นเสียงที่ดูร้อนใจของเซี่ยวโธ่ก็ดังขึ้นว่า “พวกท่านคุยอะไรกัน? คุยเสร็จแล้วหรือไม่? เราต้องเดินทางกันแล้ว”

กริชในมือของหลี่โม่ที่ถูกดึงออกมาจากฝัก ก็ได้รีบเก็บกลับเข้าไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เพื่อยับยั้งไม่ให้พุ่งเข้าไปทำร้ายเซี่ยวโธ่ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใด ๆว่า： “ออกเดินทางได้แล้ว”

เซี่ยวโธ่มองไปทางกริชที่อยู่มือของนาง จึงได้อุทานขึ้นมาเสียงหนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางซือถูเย้นด้วยความประหลาดใจ

ซือถูเย้นยืนขึ้นและพูดขึ้นว่า ：“ไป！” ใบหน้าที่ไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใด ๆ แม้กระทั้งสายตาก็ยังไม่มองมาทางเซี่ยวโธ่แต่อย่างใด ปล่อยให้เซี่ยวโธ่จ้องเขม็งไปทางเขาด้วยแววตาสงสัย

เซี่ยวโธ่กลับส่งเสียงกระซุบกระซิบอย่างเงียบๆ กริชด้ามนี้เป็นของที่ฮ่องเต้ส่งมอบให้แก่เขา ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นสมบัติล้ำค่ามาโดยตลอด ไม่ให้เปรอะเปื้อนแม้แต่เลือดสักหยด แต่ตอนนี้กลับส่งมอบให้แก่เสี้ยหลี่โม่อย่างนั้นหรือ?

แต่ทุกอย่างเท่ากับการช่วยชีวิต ถึงจะส่งมอบกริชให้ก็ไร้ประโยชน์ เซี่ยวโธ่คิดเช่นนี้

ณ งานเลี้ยงยามค่ำคืนในวัง

ครั้งนี้เฉิงเสี้ยงเสี้ยเอ้อระเหยลอยชายไปมา อีกทั้งเขายังพาหลี่ซื่อและหลิงหลงฮูหยินเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย

คืนนี้หลี่ซื่อแต่งตัวมาด้วยชุดกระโปรงทรงจีบสีแดงสดที่สวมใส่ขนาดเข้ากับตัวพอดี ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยสีแดงไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจแต่อย่างใด อีกทั้งยังไม่ได้สวมใส่เครื่องประดับมากมายอีกด้วย บนใบหูสวมใส่แค่เพียงเครื่องประดับหยกสีเขียว ซึ่งมองออกอย่างชัดเจนว่ามันไม่ได้มีมูลค่ามากเท่าไหร่นัก

นาง หลิงหลงฮูหยินและเสี้ยโล่เยว่เดินเข้ามาในงานพร้อมกัน รูปร่างและจิตใจที่งดงามกว่าและเสี้ยโล่เยว่ดูวัยรุ่นกว่ามากทีเดียว หลิงหลงฮูหยินไม่จำเป็นต้องพูดถึง นางประดับแต่งแต้มด้วยไข่มุกและเพชรไปทั่วทั้งศีรษะ อีกทั้งยังใช้ผ้าไหมที่มีราคาแพงที่สุด แต่ถึงจะสวมใส่ของมีค่า แต่กลับไม่ได้ดูมีค่าสูงส่งแต่อย่างใด

เพราะเรื่องการอภิเษกสมรสระหว่างองค์รัชทายาทและเสี้ยโล่เยว่ได้มีกำหนดการออกมาแล้ว ดังนั้น คืนนี้เฉิงเสี้ยงเสี้ยจึงได้พาแม่ลูกเข้าวังมาด้วย ทำให้พวกนางดูโดดเด่นเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าทหารพลเรือนและเชื้อพระวงศ์ไม่น้อย