พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 115

ตอนที่ 115 เจอองค์รัชทายาทโดยบังเอิญ

หลี่ซื่อก็รู้สึกด้วยตัวเองทันที สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่นานหลังจากนั้นก็กลับมาเป็นปกติเช่นเดิม

"ข้ามองไม่เห็นแล้วใช่หรือไม่?" น้ำเสียงของนางราบเรียบเป็นปกติราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

หลีโม่เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า "แค่ชั่วคราวเท่านั้น เป็นเพราะบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บไปกดทับกับเส้นประสาทส่วนตาเข้า"

"อืม ไม่เป็นไร" นางกล่าว มือของนางก็คลำหามือของหลีโม่ "ข้าตาบอดแล้ว คงจะบอดไปหลายปี"

คำพูดสุดท้ายของนางมีเสียงถอนหายใจเบาๆ แทบจะไม่ได้ยิน น้ำเสียงของนางเป็นปกติมาก ไม่ได้แฝงความเคียดแค้นเอาไว้แต่อย่างไร แต่ว่าหลีโม่และซือถูจิ้งที่ได้ฟัง กลับรู้สึกสลดใจจนพูดไม่ออก

ถึงแม้นางจะพูดกระตุ้นหรือพูดด้วยความโมโหอย่างไร แต่ลึกๆ แล้วนางก็ยังคงโศกเศร้าอยู่ไม่น้อย

"บอกข้ามา เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?" หลีโม่ข่มกลั้นอารมณ์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเอาไว้ แล้วเอ่ยถาม

"ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน?" หลี่ซื่อถามกลับ

ซือถูจิ้งตอบกลับไปว่า "ฮูหยินตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงหมอ หากเจ้ามาสิ่งใดอยากจะพูดก็พูดมาเถอะ ข้าอยู่ที่นี่ด้วย"

หลี่ซื่อมีสีหน้าที่ผ่อนคลาย "องค์หญิงก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือเพคะ?"

นางจับมือหลีโม่เอาไว้แล้วลุกขึ้นนั่ง หลีโม่เอาหมอนมาไว้ด้านหลังและหัวของนาง จากนั้นหมอก็ส่งน้ำมาให้หนึ่งแก้ว

หลีโม่ช่วยเอาน้ำให้นางดื่ม จากนั้นก็พูดว่า "มันเกิดขึ้นได้อย่างไร เหตุใดเสี้ยห้วยจุนต้องผลักท่านแม่ลงมาจากรถม้าด้วย"

หลี่ซื่อรีบโบกมือปฏิเสธ "ไม่ใช่เขา..."

สีหน้าของซือถูจิ้งก็พลันเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมา "เจ้ายังจะพูดเพื่อเขาอีกหรือ เมื่อครู่นี้เจ้ายังบอกว่าเป็นเขาที่ผลักเจ้าลงมาอยู่เลย"

หลี่ซื่อพูดว่า "องค์หญิงใจเย็นๆ ก่อนเพคะ เสี้ยห้วยจุนไม่ได้อยู่ในรถม้าด้วยเพคะ แต่เป็นหลิงหลงฮูหยินสองแม่ลูกนั่นที่เป็นคนผลักหม่อมฉันเพคะ"

"เพราะอะไร" ซือถูจิ้งพูดด้วยความโมโหว่า "เหตุใดพวกนางต้องผลักเจ้าลงมาด้วย"

หลี่ซื่อยิ้มบางๆ "คำพูดเหล่านั้นที่หม่อมฉันพูดไปในตำหนักทำให้พวกนางต้องขายหน้า นางจะปล่อยหม่อมฉันไปง่ายๆ หรือเพคะ เพียงแต่ไม่คิดว่านางจะใจร้อนขนาดนี้ แม้แต่รอให้กลับถึงจวนก่อนก็ไม่ยอม ถึงขึ้นลงมือกลางทางก่อน"

"รถม้าคันนั้น ไม่มีทหารองครักษ์ติดตามไปด้วย มีเพียงคนขับรถม้าไปส่งพวกท่านสามคนกลับจวนอย่างนั้นหรือ?" หลีโม่เอ่ยถาม

"เดิมทีการเข้าวังไปในครั้งนี้ก็ไม่ได้พาคนไปเยอะเท่าไหร่ พวกที่เหลือก็ตามเขาไป เพียงแค่สั่งให้คนขับรถม้ามาส่งพวกเราสามคนกลับจวน" หลี่ซื่อกล่าว

"เพราะเจ้าพูดเรื่องพวกนั้นในตำหนัก พวกนางจึงต้องผลักเจ้าลงจากรถม้าอย่างนั้นหรือ? ใจคอโหดเหี้ยมจริงๆ" ซือถูจิ้งรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แม้แต่ในเมืองหลวงก็กล้าทำเรื่องกำเริบเสิบสานเช่นนี้ หลิงหลงฮูหยินผู้นี้ไปกินหัวใจหมีดีเสือดาวมาหรืออย่างไร?

หลี่ซื่อผู้นี้จะดีจะเลวอย่างไรนางก็คือฮูหยินของจวนเฉิงเสี้ยง

หลี่ซื่อพูดขึ้นว่า "น้ำแข็งสามฟุต มิได้ก่อตัวเพียงวันเดียว"

ซือถูจิ้งมองไปที่หลีโม่ "เจ้าจะจัดการพวกนางอย่างไร เพียงแค่เจ้าบอกมา ข้าจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่แน่นอน"

หลีโม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เลิกขากางเกงออกมา ภายในนั้นมีกริชที่ถูกเชือกผูกเอาไว้อยู่เล่มหนึ่ง กริชเล่มนี้เป็นของที่ซือถูเย้นให้นางเก็บเอาไว้