พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 245

ตอนที่ 245 หมอที่เก่ง ๆ อยู่ไหน

กุ้ยไท่เฟยพูด “ได้ยินมาว่ามีคนเกินร้อยที่ติดเชื้อแล้วเพคะ ส่วนคนที่เหลือเพราะเคยพบปะกับคนติดเชื้อก็ไม่รู้จะติดโรคระบาดไปด้วยหรือไม่ ดังนั้นเลยปิดหมู่บ้านไว้เพคะ

ฮองไทเฮาถามด้วยความกังวล “แต่ว่าคนของหมู่บ้านสือโถวมักจะไปมาหาสู่กับคนอื่น มีคนที่ทำอาชีพอยู่ในเมืองหลวงหรือไม่ ถ้ามีแล้วเกิดไม่รู้ตัวแพร่เชื้อให้ผู้อื่น แต่ว่ายังไม่ออกอาการถ้าเป็นเช่นนี้แล้วละก็โรคระบาดนี้จะแพร่เชื้อไปได้อย่างรวดเร็วแน่”

กุ้ยไท่เฟยตอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “คนในหมู่บ้านสือโถวบางส่วนทำไร่ทำนา แต่ก็มีคนบางส่วนทำอาชีพอยู่นอกหมู่บ้าน แน่นอนว่าต้องเคยพบปะกับคนอื่น ได้ข่าวว่าวันนี้คนพวกนั้นที่ติดเชื้อมีสิบกว่าคนที่ขายของอยู่ในเมืองหลวงเพคะ”

ใบหน้าของฮวงไทเฮาตกตะลึง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้โรคระบาดก็มีโอกาสที่จะแพร่เชื้อมายังเมืองหลวงสิ ประชากรในเมืองหลวงหนาแน่น เมื่อแพร่กระจายก็จะร้ายแรงยิ่งนัก”

กุ้ยไท่เฟยถอนหายใจเบา ๆ “หม่อมฉันก็กังวลถึงจุดนี้ มิฉะนั้นคงไม่รีบร้อนมาบอกท่าน เรื่องนี้ความจริงแล้วร้ายแรงเหลือเกิน วันนี้คนในเมืองหลวงต่างหวาดกลัว ทุกคนล้วนสงสัยฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นผีดิบ”

“ผีดิบรึ?” ฮองไทเฮาเป็นคนนับถือพุทธ เชื่อในเรื่องวิญญาณอย่างไม่ต้องสงสัย “จะเป็นเรื่องนั้นจริง ๆ หรือ?”

กุ้ยไท่เฟยส่ายมือ “ไม่ใช่ผีดิบอะไรหรอกเพคะ เป็นเพียงโรคหนึ่งเท่านั้น”

“หมอหลวงก็ไม่วิธีรักษาเลยรึ?”

กุ้ยไท่เฟยพูด “บอกว่าไม่มีวิธีรักษา เอาแบบนี้ไหมเพคะ ท่านเรียกหมอหลวงเข้ามาสอบถาม”

ฮองไทเฮารีบสั่งซุนกงกงทันที “เรียกไต้เท้าหย้วนพ่านมาพบข้า”

ซุนกงกงตอบรับ “พะยะค่ะ กระหม่อมน้อมรับคำสั่ง”

ไต้เท้าหย้วนพ่านไม่ได้ไปหมู่บ้านสือโถว แต่ส่งหมอหลวงสองท่านไป หนึ่งในนั้นคือท่านหมอหลวงหลิวที่รักษาอ๋องเหลียง ได้รับการปกป้องจากหมุยเฟยก่อน ต่อมาก็ได้รับคำชมเชยจากอี๋เฟย ดังนั้นจึงได้รับอนุญาตให้ใช้วิชาความรู้เพื่อชดเชยความผิดอยู่ในวังหลวง วันนี้เมื่อเกิดโรคระบาดก็จำเป็นต้องมีหมอหลวงไปหาสาเหตุ เขาเป็นคนที่ต้องชดเชยความผิดก็ต้องไปลุยเป็นคนแรก ๆ

ดังนั้น ไต้เท้าหย้วนพ่านมาถึงนำท่านหมอหลวงหลิวมาด้วย

ท่านหมอหลวงหลิวคุกเข่าตรงหน้าฮองไทเฮา ในใจคล้ายกับเกิดความหวาดเกรงแล้วพูด “ฮองไทเฮา ตอนนี้น่ากลัวมากจริง ๆ พะยะค่ะ คนที่ป่วยนี้คล้ายกับมีอาการป่วยเรื่องแปลกคือต้องกัดคน ถ้าหม่อมฉันไม่ได้รับการคุ้มกันจากทหาร เกรงว่าก็คงจะถูกกัดไปแล้ว”

“เช่นนั้นตรวจพบแล้วหรือไม่ว่าเป็นโรคอะไร?” ฮองไทเฮาถาม

ท่านหมอหลวงหลิวส่ายหน้า “ฮองไทเฮาโปรดลงโทษ หม่อมฉันไม่มีความสามารถ ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไร มองจากภายนอกดูคล้ายโรคพิษสุนัขบ้า แต่โรคพิษสุนัขบ้าไม่ใช่กัดคนเป็นหลัก คนที่ติดเชื้อพวกนี้กลับจ้องแต่จะกัดคน ดวงตาของพวกเขาเหมือนกับดวงตาของกระต่าย แดงกล่ำ จนทำให้น่าตกใจ ถ้าไปตอนมืดค่ำยังคิดว่าที่เจอคงเป็นผี”

ไต้เท้าหย้วนพ่านพูด “อยู่ต่อหน้าฮองไทเฮา ไม่อาจพูดจาส่งเดชได้”

แต่ท่านหมอหลวงหลิวกลับพูดว่า “ไม่ใช่นะใต้เท้า ถ้าท่านเห็นเองกับตาก็จะเห็นว่าข้าน้อยไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย”

ฮองไทเฮาได้ฟังที่ท่านหมอหลวงหลิวพูด ในใจก็ห้ามที่จะหวาดกลัวไม่ได้ คิดไปอีกว่าเกิดเรื่องนู้นเรื่องนี้มากมาย ลูกหลานตระกูลซือถูก็ยังไม่รวมกำลังกันอีก หรือว่าฟ้าดินจะพิโรธ จึงมอบโรคผีดิบมาปกป้องราชวงศ์