พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 281

ตอนที่ 281 เฆี่ยนตี

เขาเอามือคลำกาน้ำร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ เป็นน้ำที่หยางมามาตักมาตอนที่กลับมา ยังร้อนอยู่

เขาส่งเสียงหัวเราะเหอะ แล้วก็ชักคอเสื้อนาง ใช้เท้าเตะที่หน้าขานางให้นางล้มคุกเข่าลง แล้วก็เหยียบแขนนางไว้ จากนั้นก็เอากาน้ำร้อนกานั้น ยกขึ้นบนหัวนาง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โอกาสครั้งสุดท้าย จะพูดหรือไม่พูด！”

หน้าผากของหลี่ซ่วยหยุ่นมีเลือดไหล เป็นแผลที่ลากนางไปกระแทกกับเสาเมื่อครู่ เลือดนั้นไหลย้อยลงมาทางหางตา แล้วไหลเข้าปาก กลิ่นเลือดนี่ฟุ้งกระจาย

“ข้าไม่รู้！” นางใจแข็งมาก สีหน้ายังคงดื้อดึงเช่นเดิม

“ได้ ！” หน้าเสี้ยเฉิงเสี้ยงบิดเบี้ยว ยิ้มกัดฟัน แล้วก็ค่อยๆ เอียงมือของตน น้ำร้อนในกาค่อยๆ ไหลลงจากหัวของซ่วยหยุ่น ไหลลงๆ มาที่แผล ความทรมานนี้ ยากจะคาดเดาได้

หลี่ซ่วยหยุ่นเจ็บปวดจนตัวสั่น นางกัดฟันแน่น ไม่ยอมส่งเสียงออกมา ได้แต่อดทนไว้

หยางมามาฟังเรื่องราวจากด้านนอก ก็รีบเข้ามา เห็นสภาพนั้น ก็ตกใจจนหนีดีฝ่อ แล้วรีบเข้ามา “เฉิงเสี้ยง ท่านจะทำอะไร ท่านจะฆ่าเสี้ยนจู่หรือ? ”

เฉิงเสี้ยงเอาเท้าถีบออกไป ถีบไปยังบริเวณท้องของหยางมามา หยางมามาอดทนลุกขึ้น แล้วก็ถูกลูกน้องที่หน้าประตูลากออกไป

หยางมามาดิ้นสุดแรง แล้วตะโกนว่า “เฉิงเสี้ยงโปรดพิจารณาใหม่ด้วย ถ้าฆ่าเสี้ยนจู่ตาย ก็ไม่มีผลดีอะไรกับท่าน ”

เสียงของหยางมามาค่อยๆ ห่างออกไป จนไม่ได้ยิน

หลี่ซ่วยหยุ่นอดทนต่อความเจ็บปวด แล้วกัดฟันพูดว่า “นางเป็นคนของฮองเฮา ถ้าเจ้าทำร้ายนาง ฮองเฮาไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

“ฮองเฮาคงไม่เอาคนทรยศไว้หรอก ถ้านางรู้ว่าหยางมามาไปเข้ากับเสี้ยหลีโม่ ก็คงไม่ปล่อยนางไว้หรอก ” เสี้ยงเฉิงเสี้ยงยิ้มเย็น เห็นสภาพนางหนังหัวแดงก่ำเพราะถูกน้ำร้อนลวก ตัวสั่นเพราะเจ็บปวดแต่ก็กลั้นเอาไว้ เฉิงเสี้ยงก็ยิ่งโมโห “ที่ผ่านมา ข้าอยากจะรู้จริงว่าปากเจ้าจะแข็งมากแค่ไหน เห็นวันนี้แล้ว ปากเจ้านี่ช่างแข็งเสียจริง”

เขาโยนกาน้ำร้อนทิ้งลงพื้น แล้วก็ลากหลี่ซ่วยหยุ่นที่เกือบจะหมดสติออกมาลานด้านนอก ลานเสี้ยจื้อมีบ่อน้ำอยู่บ่อหนึ่ง เขาเอาเชือกที่มัดกับถังน้ำออก แล้วเอานางมัดกับเชือกแทน สายตาเฉิงเสี้ยงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาได้ลืมจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ไปแล้ว เพราะเอาแต่ระบายความแค้นที่สะสมมาในใจกว่า10ปี

หลี่ซ่วยหยุ่นถูกเขาทรมานจนแทบจะสลบไป ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ได้แต่ยอมให้เฉิงเสี้ยงจัดการ

เมื่อจับนางมัดแล้ว ก็ค่อยๆ หมุนรอกของบ่อน้ำ ค่อยๆ หย่อนนางลงไปในบ่อ เขาหัวเราะอย่างบ้าครั่ง เสียงหัวเราะแทรกเสียงร้องไห้ แต่ในใจของเขาก็มีความสะใจที่พูดออกมาไม่ได้

น้ำในบ่ออันเย็นเฉียบท่วมท้นทั้งตัวนาง เฉิงเสี้ยงก็ยังคงชักรอกหย่อนนางลงไป น้ำค่อยๆ ท่วมถึง คอ คาง ปาก จมูก และดวงตาของนาง

หน้าอกของนางถูกรัดแน่น ความเย็นของน้ำในบ่อราวกับจะฉีกปอดฉีกหัวใจนาง แม้นางจะถูกมัดจนแน่น แต่ก็ยังคงดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

เสี้ยเฉิงเสี้ยงยืนอยู่ข่างบ่อ เห็นว่าเชือกนั้นแกว่งไปมา เขาก็ยิ้มอย่างอำมหิต หัวเราะอย่างสะใจ “เจ้าจะได้ลิ้มรสของความตาย แล้วความกลัว ข้าอยากจะดูว่าหน้าของเจ้ายังคงไร้อารมณ์ได้อยู่อีกมั้ย หลี่ซ่วยหยุ่น เจ้าสูงส่งแค่ไหนกัน ถึงไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา สุดท้ายเจ้าก็ต้องตายด้วยมือข้า”

ความเคียดแค้นนี้ เขาอดทนมานาน วันนี้ได้ระเบิดออกมาแล้ว

ความสะใจนี้ ทำให้เฉิงเสี้ยงขนลุกทั้งตัว เป็นความรู้สึกที่ถึงขีดสุด ส่งมาทั่วร่างกาย

ในที่สุดเขาก็รู้ว่า เดิมทีเขาก็เคยรักนาง แต่ว่าตอนนี้ เขาเกลียดนาง เกลียดจริงๆ เกลียดมาก

เขานึกถึงวันนั้น เขาเห็นเฉินหลิงหลงกับรัชทายาทรุมกันตีเสี้ยหลีโม่ สายตาเฉินหลิงหลงเต็มไปด้วยความสะใจ ตอนนั้นเขาคิดว่าตนเองมองผิดไป แต่ว่ามันไม่ใช่ ที่แท้การทรมานใครสักคนที่เราเกลียด มันช่างสะใจเช่นนี้เอง

ตอนที่หลี่ซ่วยหยุ่นคิดว่าตนเองใกล้จะตายนั้น เชือกก็ถูกดึงขึ้น เอาร่างนางขึ้นมา นางรีบหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ได้สติขึ้น ทันใดนั้น เชือกก็ถูกปล่อยลง นางถูกหย่อนลงไปอีก เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง นางแม่แต่แรงจะดิ้นก็ยังไม่มี